The FoundationAlbum

In 2023 verscheen “Mask”, het voortreffelijke debuutalbum van het door Ron Lammers opgezette project The Foundation. Ondanks de aanwezigheid van een aantal ‘bekende’ namen binnen de Nederlandse progscene kwam het album als een ware verrassing zo uit de hemel vallen. Met “Relations” komt The Foundation met z’n tweede album en het is altijd lastig om een overrompelend debuut als “Mask” te overtreffen. Is dat gelukt bij Lammers en consorten en zo ja, mogen we dan een tikkeltje meer verwachten? Ik zal een en ander ontrafelen en het naar waarde proberen te duiden.

Veel op het album is hetzelfde gebleven, zoals om te beginnen het briljante artwork van Douwe Fledderus. Wederom zit het album in een kleurrijk mediaboek met afbeeldingen die de sfeer uitstralen van een filmposter. Ook de bezetting is nagenoeg hetzelfde gebleven. We kunnen onze oren weer laten verwennen door de intense zang van Mark Smit, het slepende gitaarwerk van Rinie Huigen en ook bassist Gijs Koopman is van de partij met z’n ronkende spel en z’n moddervette pedalen. Naast deze leden van het vroegere Knight Area zijn ook gitarist Jens van der Valk en drummer Jan Grijpstra van de band Autumn weer aanwezig. Dat de bezieling groot is, behoeft geen betoog.

Het is dan ook logisch dat er qua stijl niet al te veel veranderingen zijn en ook de invullingen komen duidelijk uit dezelfde keuken. The Foundation maakt volvette symfonische rock die elementen kent uit de neo-prog en soms een beetje heavy tonen bevat. Toch is er een essentieel verschil.

Daar waar “Mask” een conceptalbum is, zien we “Relations” als een thematisch werkstuk en dat brengt een andere flow met zich mee. De acht nummers van het nieuwe album zijn onderling dan ook veel gevarieerder. Dit komt mede doordat niet alle maar slechts twee composities geschreven zijn door Lammers zelf, ook zijn er drie stuks van Koopman, twee van Huigen en eentje van Smit.

Zo is de door Koopman geschreven opener Alpha een overtuigende starter van het album. Dit oersymfonische stuk muziek zit diep geworteld in het Genesis-geluid van de late jaren 70. Volle bombast, gebroken akkoorden op de elektrische gitaar, gave melodieën en intense zangpartijen maken dit nummer ijzersterk. Met het daaropvolgende Beauty Of Nature brengt The Foundation een zwierig instrumentaaltje dat al vanaf de prachtige dwarsfluit en low whistle in het begin weet te boeien. Als dan het daadwerkelijke nummer inzet, klinkt er een beheerst feestje. Dit is The Foundation ten voeten uit.

Om de variatie van de muziek even wat meer onder de aandacht te brengen: in Backbone zit het fraaie akoestische gitaarspel van Huigen, Ses Lunettes Noires wordt erg goed door Smit in het Frans gezongen en in Rubberband soleert Koopman op de Moog. Het zijn dit soort passages en invalshoeken die “Relations” een eigen gezicht geven. De band raakt ook steeds meer in z’n element, getuige het stevige Intense waar een hoekig ritme de dynamische lijnen uitzet. Dat het gitaarwerk hier zalig is, laat zich raden. Ook het begin van Rubberband is een robuuste aangelegenheid totdat het nummer omslaat naar een dromerige sfeer met akoestische gitaar en dwarsfluit, uitmondend in mooie neo-prog. Het ingetogen Life sluit hier perfect op aan. Hier horen we Smit op z’n best. Dit soort gedragen muziek is hem op het lijf geschreven. Het album eindigt met het schitterende Omega en natuurlijk heet deze afsluiter zo, kijk maar naar de titel van de opener. Na een aantal verfrissende wendingen zet halverwege de finale al in. Marcherende ritmes nemen je mee naar een slot met diepe baspedalen en hemels gitaarspel van Van der Valk, het is een magnifieke finale van een magnifieke cd.

Liefhebbers van het vorige album van The Foundation kunnen ook aan “Relations” weer eindeloos veel plezier beleven. Het zal me verbazen als dat niet zo is.