Mars Volta, TheAlbum

The Mars Volta staat al enige jaren bekend als kwaliteitsdealer van speedprog. Al vier albums, enige eps en wat livewerk lang produceert het gezelschap immers muziek die door het aurale amfetaminegehalte amper geschikt is voor mensen die last hebben van hartkloppingen of al te straffe zenuwaandoeningen. Daar waar bij de verschijning van de eerste ep en het debuutalbum de wereld nog behoorlijk geschokt of toch minimaal verrast reageerde op het gezelschap is de groep inmiddels behoorlijk in het collectieve geheugen ingebed geraakt, en de albums na “De-loused in the Comatorium” hebben dan ook een minder overdonderend effect gehad dan het debuut zelf. Dat  betekent echter niet meteen dat de kwaliteit van het materiaal achteruit is gegaan; integendeel, met “The Bedlam in Goliath” levert het genootschap wederom een sterk album af, dat wellicht ietwat toegankelijker is dan eerder werk (uiteraard in relatieve termen gesproken, want veel mensen zullen sowieso niet bijzonder gecharmeerd zijn van de gemiddelde heliumprog-op-pep).

Zoals reeds gezegd is “The Bedlam in Goliath” een album dat ietwat toegankelijker lijkt dan voorgaande werkjes van The Mars Volta. Dit kan echter ook het effect van gewenning zijn: hoewel er een verrijking en toenemende diversiteit van het geluid is waar te nemen is de stijl van de band in essentie niet bijzonder veel veranderd ten opzichte van “De-loused in the Comatorium”. Dezelfde hoofdingrediënten zijn nog steeds in overvloed aanwezig: maniakale hoge zang, gitaren op mitrailleurstand en veel tempowisselingen, eveneens op mitrailleurstand. Tel daarbij op een voorliefde voor improvisatie en een tekstuele voorliefde voor occulte ongein-het onnavolgbare concept achter het album, dat in een kantje of acht uiteengezet werd in het promotiemateriaal, heet voortgevloeid te zijn uit een ietwat geëscaleerde ouija-sessie (oftewel glaasje draaien). Met respect voor de ongetwijfeld goed doordachte tekstuele aspecten houd ik het echter toch bij voorkeur bij de muziek zelf.

Qua invalshoek behoeft de muziek van The Mars Volta eigenlijk geen verdere introductie meer (wat niet wegneemt dat er toch even op ingegaan zal worden). Zoals de heren Bixler-Zavala en Rodriguez-Lopez consequent verkondigen, is de band in zeer grote mate schatplichtig aan de klassieke progressieve rock van de jaren zeventig. Ook op dit album zijn de verwijzingen naar bands als Yes en intensensere vakbroeders als Magma niet gering, en zoals gebruikelijk worden de elementen uit de psychedelische en progressieve rock rijkelijk vermengd met onder meer de hardcore- en latino-tradities waaruit de gitarist en zanger afkomstig zijn; daarnaast is jazz(improvisatie) ook een van de pijlers waarop de band steunt. Deze eclectische stijl wordt consequent op 78 toeren gespeeld, en aldus ontstaat het karakteristieke geluid van de band.

Afgezet tegen de voorgaande plaat “Amputechture” is “The Bedlam in Goliath” een veel swingender album. Veel nummers nodigen uit tot dansen (of andere, minimalere vormen van meebewegen-al naar gelang de voorkeur van de luisteraar) en met name vanwege de zeer strakke drums lijkt er meer structuur in de nummers te zitten. Dit maakt de toch wel erg lange speelduur van bijna tachtig minuten iets beter te verduren, hoewel het desalniettemin een vrij lang album blijft. Echter, het probleem van overdadige speelduur kan uiteraard gecompenseerd worden door een album gedoseerd te beluisteren. Wanneer een en ander op deze wijze geconsumeerd wordt is het ook eenvoudiger de sterkere nummers op waarde te schatten, omdat de luisteraar veel minder zichzelf verliest in de gedachte dat hij/zij ruim een uur en een kwartier naar opgejaagd gitaargefröbel zonder structuur moet luisteren. Zo krijgen nummers als Ilyena, Goliath, en het niet-zo-heel-mooie-maar-eigenlijk-toch-wel-spannende Tourniquet Man de kans uit te blinken.

Het feit dat “The Bedlam in Goliath” veelal makkelijker behapbare nummers bevat dan de vorige twee platen maakt dat dit album het idee “The Mars Volta” op een overzichtelijkere wijze uitdraagt. De plaat is dan ook zonder meer geschikt om mensen kennis te laten maken met de band, hoewel “De-loused in the Comatorium” nog altijd beter daartoe geëigend is. Met het hier besproken product heeft de band echter hoe dan ook een sterke plaat uitgebracht die door het strakke en ietwat meer gestructureerdere karakter relatief toegankelijk is. Als zodanig is “The Bedlam in Goliath” dan ook zeker aan te raden, zelfs voor mensen die de band eigenlijk al hadden opgegeven.

Christopher Cusack