Neal Morse Band, TheAlbum

Wat je van Neal Morse niet kan zeggen is dat hij zelden een live-album maakt. Een postbode zou de pakketdienst moeten inschakelen wil je ze allemaal tegelijk in huis halen. Dat de ex-Spock’s Beard frontman er tijdens zijn solocarriere niet kleinschalig tegenaan gaat met z’n stevige prog mag bekend zijn. Daarnaast houdt Morse er bij de andere bands waarin hij speelt, Transatlantic en Flying Colors, ook een Bourgondische aanpak op na. Mij hoor je niet klagen hoor, ik zit rechtop in mijn stoel als zijn bombastische muziek uit de boxen komt. Met graagte laat ik me vetmesten door zijn verrichtingen op het podium in welke vorm dan ook, hoe lijvig het gebodene ook is. Morse maakt muziek waar overdaad niet wil schaden, waar kwaliteit het altijd wint van kwantiteit. Het heeft hem een positie binnen progkringen opgeleverd die iets onschendbaars heeft. Met die gedachte laat ik het nieuwe live-album “Alive Again” tot me komen en direct valt me de zelfspot van de titel op. Hij weet het wel, de doerak. Toch is het bestaansrecht van deze dubbel-cd en dvd (of blu-ray zo je wilt) makkelijk te rechtvaardigen. “Alive Again” is feitelijk het eerste live-document onder de noemer The Neal Morse Band.

‘Wat zegt een naam nu eigenlijk?’ hoor ik je denken. Wat echter een futiliteit lijkt, pakt in de praktijk heel anders uit. The Neal Morse Band is veel meer dan zomaar de begeleidingsband van Mister Morse. “Alive Again” laat een hecht spelende band horen, eentje waar de vonken van afvliegen en dat komt goed naar voren als je het spelplezier op de bijbehorende dvd ziet. Het album bevat een registratie van het concert dat Neal Morse met zijn nieuwe band op 6 maart 2015 gaf in De Boerderij te Zoetermeer. Alles staat erop. We horen hoe oudgedienden Mike Portnoy op drums en Randy George op basgitaar samen met toetsenist / saxofonist Bill Hubauer en gitarist Eric Gillette de tijd van hun leven hebben. “The Grand Experiment” is dan net uit en staat in het middelpunt van de belangstelling. Het publiek is enthousiast over het materiaal evenals de bandleden, die zich op dat album ook compositorisch hebben laten gelden.

Vol overgave worden nummers als The Call en The Grand Experiment gespeeld en het feit dat de camera’s soms pal op de muzikanten staan versterkt dat nog eens. Je ziet de adrenaline als het ware zo uit hun porieën gutsen. Een sterk moment zit tegen het einde van The Call, waar de solo van Hubauer overgenomen wordt door een gedragen, deinend stuk zang. Het heeft zo’n “larger than life” gevoel, iets dat de muziek van Morse enorm kenmerkt. De tendens in de loop der jaren is dat het steeds een beetje steviger wordt binnen het Morse-universum en vooral deze band weet Jetje het nodige te geven. Het contrast tussen een beukend nummer als Leviathan en het meer subtiele, van Spocks’ Beard afkomstige Harm’s Way is wat dat betreft een duidelijk voorbeeld. Het aantal synchrone loopjes dat het album bevolkt is duizelingwekkend groot . Het is een waar genot om alles uitgevoerd te zien worden. Badend in overwegend blauw licht zijn ze daar, de bronstige loopjes van de basgitaar, de flitsende galoppades over de klavieren en de indrukwekkende riffs die de fenomenale Gillette aan z’n 8-snarige gitaar weet te ontlokken. Zelfs de sax wordt er in de intro van Leviathan bijgehaald voor wat weerbarstigheid. Het nijgt allemaal nogal naar machtsvertoon maar dat is het absoluut niet. Alles komt uit een goed hart, de heren kunnen gewoon goed spelen en Portnoy leidt het allemaal in goede banen met zijn krachtige drumwerk.

Hubauer en Gillette hebben ieder een eigen solospot en het is typisch dat beiden met iets niet al te heftigs komen. Hubauer laat een fraai piano-achtig stuk horen dat een voorafje is op een daverende uitvoering van de Morse klassieker The Creation, terwijl Gillette zijn Steve Vai-achtige spel ziet ontaarden in de knallende riffs van In The Fire. Het album kent mede hierdoor een opmerkelijke setlist die qua muzikale intensiteit alle kanten opgaat. Zo zijn daar het akoestische worship-liedje There Is Nothing That God Can’t Change, het broeierige rustpuntje Waterfall, de 34 minuten durende epic Alive Again die een opmerkelijk moment kent als de heren stuk voor stuk van instrument wisselen en zo waan je je tijdens de toegift op de EO-Jongerendag met uitbundige nummers als Rejoice en King Jesus. Met een beetje goede wil zou je dit ruim gevarieerd kunnen noemen. De solospots dragen in elk geval bij aan het bandgevoel.

De muziek en vooral de enthousiaste manier waarop deze gebracht wordt komt zo bij me binnen dat ik bijna zou vergeten iets te zeggen over de tour documentaire en dat zou onterecht zijn. Dit enige extraatje dat op deze dvd staat is met zorg gemaakt. Helaas is dit item niet echt boeiend. We krijgen de bekende beelden te zien vanuit de tourbus, de kleedkamers en de verschillende zalen waar de band tijdens deze wereldtour opgetreden heeft. Ik kan er niks aan doen maar halverwege begon ik al te hunkeren naar de aftiteling. Het verschil met de concertfilm is erg groot en dat wordt helemaal duidelijk als na de documentaire het menu-muziekje klinkt. De a capella intro van The Call straalt dusdanig veel zelfvertrouwen uit dat je met een heel gerust hart voor de buis gaat zitten.

Ik kan niet anders dan concluderen dat “Alive Again” het beste live-album uit de Neal Morse-catalogus is. Het bandgevoel spettert ervan af, waardoor je kunt stellen dat de transitie van begeleidingsband naar een op zichzelf staande formatie een feit is. Het doet me goed dat ik nog zo kan genieten van een Neal Morse-gerelateerd product.

Dick van der Heijde