One, TheAlbum

Het nieuwe Nederlandse label voor progressieve rock en metal Construction Records heeft na Inhalo een tweede band uit ons kikkerlandje gecontracteerd. The One is het geesteskindje van Timothy van der Holst. Hij groeide muzikaal op in de jaren 80 en luisterde naar bands als Genesis, King Crimson en Yes, waarvan hij onder de indruk raakte. Hij maakte al meer dan 20 albums, echter met jazz- en soulmuziek. Nu hij met “Sunrise” zijn eerste progplaat aflevert kunnen we rustig zeggen dat hij toch nog goed is terechtgekomen.

Met de Britse muzikant en tekstschrijver Frank “Fish” Ayres schreef hij de muziek en speelde de meeste instrumenten zelf in zijn eigen studio in. Edwin in ’t Veld deed de gitaarpartijen en nog een Brit, Max Gilkes, neemt de zangpartijen voor zijn rekening. Twee gitaristen, Fernando Perdomo en Luca Giardano, verlenen hand- en spandiensten. Genoemde “Fish” kreeg de muziek van Van der Holst aangeleverd en in een wip schreef hij daar, vroeg in de ochtend, de teksten bij. Deze werkwijze bood inspiratie voor de titel van de cd.

“Sunrise” gaat over een wetenschapper die in het complexe web van snaartheorieën is gedoken en bijna verdronk in de verleidelijke oceaan van de kwantumfysica. Zijn gezond verstand wordt vastgehouden door een draad wanneer hij zich realiseert dat verliefd worden en liefde verliezen sneller gaan dan de snelheid van het licht. Gaat het om geloof of feiten? De antwoorden komen op met de zon en zijn dag is herboren.

En ze maken nog muziek ook! Die is stevig in de basis, ze schuwen het gebruik van ritmes die er net tegenaan zitten niet en presenteren dit in een melodieuze geschenkverpakking. The Thoughts Of Light is het instrumentale begin. Stevige riffs, het ritme is behoorlijk tegendraads, de gitaar speelt ook qua solospel de hoofdrol, die Perdomo vervult. Je zou hierin zo maar iets van King Crimson kunnen herkennen. Time Out kent een rustiger start, ook als Gilkes zijn bedaard klinkende stem laat horen. De instrumentale tussenstukken zijn weer steviger. De toetsen van Van der Holst dienen zich nu nadrukkelijker aan, zeker tot mijn genoegen. Riedeltjes en behoorlijke solo’s geven dit nummer kleur.

Je ervaart in het pianospel de dreiging in het langste nummer van de schijf. The Past Haunts Again bouwt rustig op. De riffs zorgen voor een stukje hardrock ala Black Sabbath. De stem van Gilkes klinkt hier iets anders en gaat richting die van Mark Trueack van Unitopia. De gitaren en toetsen doen weer goede zaken. De dwarsfluit van Peter Broekhuizen voegt echt iets toe  en de gesproken tekst van Ayres maakt dit sterke nummer af. In een gedragen tempo, zonder zware metalen, met veel toetsenwerk, ontrolt zich Remember. Genoemde Ayres voelt de ontspannen sfeer goed aan met zijn bijdrage op slidegitaar.

Als we dan toch nog een oude favoriet van de bandleider erbij moeten pakken is het Yes. In Let’s Laugh klinkt dit vooral door in weer die er-net-tegenaan-ritmes en het weelderige toetsenspel, dat hier iets weg heeft van Rick Wakeman. Het schriel klinkende gitaartje weerhoudt Van der Holst er niet van de synthesizer het laatste woord te geven. Between You And Me is een betrekkelijk rechttoe rechtaan rocknummer met tot rust manende zang en één uitschieter op gitaar.
Een beetje Genesis klinkt door in het pastorale en melodieuze The Time Stands Still. Gilkes, even vermomd als Cat Stevens, geeft de richting aan, die een hemels koortje inslaat en de dwarsfluit voegt zich bijna ongemerkt bij dit gezelschap.

Het titelnummer tot slot laat niet zoveel nieuws horen. De zang is niet echt bijzonder tussen de pittige riffs en het wilde gitaarspel door en de slotcoupletjes zijn een beetje zoetig. Dat neemt niet weg dat The One met “Sunrise” een aantrekkelijk debuut het licht heeft doen zien. Een prettige mix van stevige riffs, soms tegendraadse ritmes, heerlijke ouderwets toetsenspel, mooie gitaarpartijen en goed verzorgde zang leveren een zoveelste maar dik verdiende knipoog naar de jaren 70 op. Er is misschien niet zoveel nieuws onder de zon, maar ik vind het gewoon heerlijk klinken.