Opium Cartel, The

Valor

Info
Uitgekomen in: 2020
Land van herkomst: Noorwegen
Label: Apollon
Website: https://theopiumcartel.bandcamp.com/
Tracklist
In the Streets (4:55)
Slow Run (5:30)
A Question of Re-entry (6:06)
Nightwings (4:36)
Fairground Sunday (2:35)
Under Thunder (5:21)
The Curfew Bell (3:35)
A Maelstrom of Stars (6:40)
Bonustrack:
What's It Gonna Be (5:19)
Jacob Holm-Lupo: gitaar, toetsen, percussie, programmering
Met medewerking van:
Ole Øvstedal: basgitaar, gitaar
Lars Fredrik Frøislie: drums
Silje Huleboer: zang (1, 2, 5, 6)
Ina A: zang (4)
Leah Marcu: zang (7)
Ilia Skibinsky: saxofoon
Bjørn Riis: gitaar (3, 8)
Maria Grigoryeva: viool (7)
Valor (2020)
Ardor (2013)
Lizard Sleep (ep) (2009)
Night Blooms (2009)

Het was de hoes die het hem deed. Toen ik de cover van dit nieuwe album van The Opium Cartel zag, was mijn interesse direct gewekt. Het artwork, dat werd gemaakt in samenwerking met Cirque di Solei, is fenomenaal! Gelukkig is de muziek op dit album net zo adembenemend.

The Opium Cartel is het project van Jacob Holm-Lupo (White Willow). Dit is het derde volwaardige album. Op het eerste album liet hij zich inspireren door folk-prog en op de laatste schijf door de muziek uit de jaren ’80. Ook voor “Valor” liet Holm-Lupo zich inspireren door die periode. Voor dit album maakte hij veelvuldig gebruik van de Oberheim Matrix-6 en de Yamaha DX7 synthesizers. Laatstgenoemde kwam uit in 1983 en heeft daarna een gigantisch stempel op die muziek uit de 80’s gedrukt (check even dit filmpje om te zien wat ik bedoel).

Op het album hoor je invloeden van Roxy Music, The Blue Nile, Camel en vooral The Alan Parsons Project. Holm-Lupo is niet alleen in staat een heel tijdperk te laten herleven, maar daar ook zijn eigen draai aan te geven. Vakkundig smelt hij pop, new-wave en symfonische rock samen tot een organisch en ronduit verslavend geheel.

Voor het leeuwendeel van de zang vroeg hij Silje Huleboer. Zij is de helft van het in Noorwegen populaire singer-songwriter duo Ole & Silje Huleboer. Haar stem is geweldig. Ze klink prettig jong en prachtig helder. Voor The Curfew Bell vroeg hij zangeres Leah Marcu van de Israelische progmetalband Tillian (wij bespraken hun album “Lotus Graveyard”). Verder is de 13-jarige dochter van Jacob Holm-Lupo, Ina A, te horen in het pakkende Nightwings.

Na de eerste luisterbeurten voelt het album nog aan als een interessante popplaat met symfonische invloeden, maar dat verandert naarmate je het vaker beluistert. De songs kruipen langzaam onder je huid en nestelen zich in je hoofd. De plaat heeft iets bezwerend, iets waardoor je na afloop nogmaals op de ‘play’ knop moet drukken.

Opener In The Streets is daar meteen een goed voorbeeld van. Die typische 80’s toetsen en het briljante basspel sleuren je helemaal het nummer in. De melodielijn is prachtig en heeft iets spookachtig. Dit nummer is zo mooi gelaagd, dat je elke keer nieuwe facetten opvallen. Als dan de scheurende saxofoon zich in de muziek mengt is kippenvel niet meer te onderdrukken. Fantastisch!




Slow Run voelt in het begin aan als een niemendalletje, maar krijgt steeds meer inhoud. Ook hier is het baswerk weer om van te smullen en doen de toetsen je terugdenken aan de 80’s. Tegen het einde bouwt de zang van Silje Huleboer zich zo mooi op dat het geheel openbreekt. Het instrumentale A Question Of Re-entry is een geweldige ode aan de muziek van Jean Michel Jarre, The Alan Parsons Project en Jan Hammer. Alles wordt hier uit het toetsenarsenaal gehaald, zonder uit de bocht te vliegen. De gitaarsolo van Bjorn Riis (Airbag) schut het geheel even lekker door elkaar.

Dat je in weinig tijd veel moois kunt neerzetten wordt bewezen met het prachtig ingetogen Fairground Sunday, een pareltje van 2:35 minuten. De zang van Silje Huleboer is hier prachtig. De proginvloeden zijn op dit album nergens ver weg. Goed voorbeeld is Under Thunder waarin ik iets van het oude Camel terug hoor. De dreigende toetsen en het onheilspellende gitaarwerk zorgen voor een intense sfeer die wordt opgevoerd naar een zalige climax. Het indrukwekkende instrumentale A Maelstrom Of Stars heeft ook veel proginvloeden en sterk gitaarspel van Bjon Riis.

De cd heeft ook nog een bonustrack. Een cover van de Amerikaanse poedelrockers Ratt genaamd What’s It Gonna Be. Het origineel is een beetje flauw rocknummer, maar Jacob Holm-Lupo heeft er een fijne versie van gemaakt die niet misstaan had op een album van The Alan Parsons Project. Gelukkig is het een bonustrack, want hij valt helemaal uit de toon van dit verder perfecte album.

De muziek op “Valor” is minstens zo indrukwekkend als de prachtige hoes. Het is een ode aan de jaren ’80 toen we nog vol zaten met plannen en dromen en alles leek te kunnen. Een ronduit perfect album dat iedere liefhebber van in deze recensie genoemde referenties zou moeten aanschaffen.

Send this to a friend