The Royal Philharmonic OrchestraAlbum

Mike Oldfields “Tubular Bells” is zonder twijfel een van de belangrijkste werken uit de elektronische muziek en de wereld van modern klassiek. Het album vierde in 2023 zijn 50e verjaardag en wordt hier geëerd op deze nieuwe studio-opname. Uitgevoerd door het eerbiedwaardige Royal Philharmonic Orchestra met het London Contemporary Voices Choir, onder leiding van de bekroonde componist Simon Dobson, met als speciale gast in de rol van ceremoniemeester acteur Brian Blessed (Flash Gordon/Blackadder).

Het bijzondere aan dit album is het feit naast het integraal uitgevoerde “Tubular Bells” ook een aantal nummers uit Oldfield’s oeuvre (gedeeltelijk) worden vertolkt die nog nooit eerder door een volledig orkest zijn uitgevoerd, zoals “Ommadawn” en “Hergest Ridge”. Een unicum dus.

Mike Oldfield over het succes van zijn legendarische album: “Het is verbazingwekkend om te bedenken dat het vijftig jaar geleden is dat ik begon met het schrijven van “Tubular Bells”, en ik ben ontroerd dat mijn muziek in die tijd zoveel mensen over de hele wereld heeft bereikt.”

Ik moet eerlijk zeggen, deze orkestrale versie van het iconische album is ronduit indrukwekkend: schitterende en soms verrassende arrangementen met hoofdrollen voor de strijkers, maar op sommige plekken juist weer voor de blazers. Oldfield zou jaloers zijn geweest. Die laatste had hij wat graag willen toevoegen aan het origineel.

Er wordt zeer strak, scherp en hecht gemusiceerd, ongelofelijk goed. Het grijpt je al direct vanaf het begin bij de keel, de spanning blijft erin. Ik heb regelmatig kippenvel, terwijl ik de meeste beluisteringen toch wandelend aflegde. Van heel klein, een paar akoestische gitaren, een klokkenspel tot een giga crescendo, een enorme dynamiek die alleen een klassiek orkest teweeg kan brengen.

De bekende acteur Brian Blessed fungeert als master of ceremonies. Dat doet hij op de van hem bekende luidruchtige en flamboyante wijze. Dat is van toepassing op zowel de introducties van de instrumenten (einde Part 1) als de zogenaamde ‘caveman’ in het tweede deel.

Ik ken het origineel heel goed, mag ik wel zeggen. Maar ik durf te beweren dat iemand die deze versie voor de eerste keer hoort, niet kan geloven dat het niet als zodanig is geschreven. Een enorm compliment aan het adres van arrangeur/orkestleider Simon Dobson. Zelfs als je de georkestreerde versie uit 1975 kent, “The Orchestral Tubular Bells”, nota bene door hetzelfde orkest en met Mike als gitarist, steekt deze er nog bovenuit.

Extra complimenten zijn aan de orde voor de musici die de elektrische gitaren hanteren, ik zou ze graag bijzondere lof toezwaaien. Maar helaas, er is nergens in de box van het album ook maar de minste informatie terug te vinden over de dames en heren muzikanten. Jammer. Maar wat een topprestatie wordt hier geleverd door orkest en dirigent, onder dankzegging aan die man uit Engeland die het allemaal tussen zijn 17e en 19e componeerde en opnam, ruim vijf decennia geleden.

Na al dat moois word ik ook nog eens getrakteerd op een orkestrale versie van mijn favoriete Oldfield-album “Ommadawn”, nooit eerder vertoond voor zover ik weet. Ook dit werkstuk, in dit geval Part 1, leent zich weer prima voor een orkestrale bewerking. Elektrische gitaren, ondersteund door wolken van strijkers, donderend tromgeroffel in combinatie met vrouwenstemmen. De ene meeslepende melodie na de andere wordt door het orkest op onnavolgbare wijze vertolkt. Op meesterlijke wijze wordt vooral de spanning, die het werk van Oldfield kenmerkt, geconserveerd en benadrukt, klasse. Hetzelfde geldt voor het ondergewaardeerde “Hergest Ridge”, hier vertegenwoordigd met een circa twaalf minuten durende selectie. Dit is puur genieten.

Het sluitstuk van “Tubular Bells – 50th Anniversary Celebration” wordt gevormd door het populaire Moonlight Shadow, vooral bekend van de versie met de Schotse zangeres Maggie Reilly. Die is niet van de partij ditmaal, de solozang komt voor rekening van de klassiek geschoolde Ella Shaw. Ik snap de (commerciële) keuze, maar het is bijna een afknapper om na die intense, complexe orkestrale stukken opeens een relatief simpele vierkwartsmaat van de hitsingle uit 1983 voorbij te horen komen. Daar staat dan tegenover een loepzuivere elektrische gitaarpartij die zo van Mike zelf afkomstig had kunnen zijn.

Dit is zonder twijfel een van de betere versies, orkestraal of niet, met veel liefde en respect gemaakt, door supermuzikanten en een toporkest en koor. Mooi om te zien dat zijn muziek nog steeds zoveel losmaakt, zelfs ruim een halve eeuw nadat dit geschreven werd, hats off Mike Oldfield!