Steve Hillage Band, TheConcert

Steve Hillage is een typisch product van de jaren 60/70, voor het grote (prog)publiek is hij echter altijd een beetje verborgen gebleven. Hij komt oorspronkelijk uit de Canterbury-scene, was lid van het legendarische Gong-collectief en werkte samen met onder andere Kevin Ayers en Mike Oldfield. Hij begon pas midden jaren 70 aan een solocarrière, de albums die hieruit voortkwamen kunnen met een gerust hart als ‘progressieve rock’ gekwalificeerd worden. Uit deze albums, “Fish Rising” (1975), “L” (1976), “Motivation Radio” (1977) en “Green” (1978) zal ook het grootste deel van het materiaal bestaan dat hij deze avond ten gehore zal brengen.

Ik mocht hem een aantal jaren geleden interviewen naar aanleiding van een optreden in de Boerderij met zijn elektronische dance projecten System 7 en Mirror System. Vooral zijn uitspraak over de logische ontwikkeling die hij had doorgemaakt, van progressieve rock naar elektronische dansmuziek, baarde opzien. Mijn scepsis daarover wuifde hij weg. Ik kon indertijd door omstandigheden het aangekondigde concert niet bijwonen. Nu, ruim vier jaar later, kan ik mijn fout alsnog rechtzetten.

Om kwart voor negen komt de band onder groot applaus het podium oplopen, met uiteraard de grote leider en naamgever als laatste. Hij pakt direct uit met Fish van zijn solo debuutalbum “Fish Rising” uit 1975, met die typische zang- en gitaarpartijen die we van Hillage gewend zijn. De cover van het Beatles-nummer It’s All Too Much uit 1969 ontaardt in één grote jam waarin alle bandleden hun aandeel hebben. Het is niet de enige cover die deze avond gespeeld zal worden, in totaal passeert een viertal nummers van derden de revue, grotendeels daterend uit de psychedelische eind jaren 60.

Het volume staat vrij hard, de kleurrijke beelden spatten als het ware van het grote projectiescherm af en de lichtshow draait op volle toeren, je wordt overspoeld door sensaties en hebt het gevoel naar adem te moeten happen. Gelukkig heeft Hillage dat ook door, The Salmon Song is wat rustiger qua song, de video met tegen de stroom in zwemmende zalmen doet de rest. Miquette Giraudy, partner sinds 1972, speelt een belangrijke rol als dj, zangeres, geluidsvrouw en toetseniste, dat laatste dan minimalistisch, op een soort van Casio.

Hillage introduceert de grotendeels uit Gong-leden bestaande band. ‘It’s the bells’ kondigt de gitarist aan, waarna Giraudy loepzuivere belletjes laat horen voor het intro van Hurdy Gurdy Glissando. Het nummer is één grote trip met saxofoon, meerdere gitaren en gebruik van vocoder, gizmo en sequencers, een onwaarschijnlijke orgie van geluid. Glissando-gitarist Fabio Golfetti bedient met een strijkstok zijn witte Fender Stratocaster en voegt op die manier een andere dimensie toe aan het toch al volle geluid van de band.

Als geheel staat er een strak musicerende groep, tijdens stille passages is het ook echt muisstil, bijzondere musici, die Gong-jongens. Zeven man/vrouw sterk, op lijn opgesteld, met uitzondering van de drummer. Alsof ze willen zeggen: niemand is belangrijker dan een ander. De veelvuldige blikken naar de baas vertellen een ander verhaal: vooral respect en plezier klinken daarin door.

Octave Doctors wordt door maestro Hillage aangekondigd als ‘impossible dream and underwater experience’. De begeleidende videobeelden, knallende muziek en razendsnelle lichtflitsen onderschrijven zijn introductie. Gitarist Kavus Torabi valt in positieve zin op, niet alleen door zijn gitaarspel maar ook door veelvuldig de solo- en duozang met Hillage voor zijn rekening te nemen. De inmiddels 72-jarige Steve Hillage is een uitstekende gitarist, dat lijdt geen twijfel, zijn soli zijn vloeiend en melodieus. Zijn zangkwaliteiten zijn beduidend minder, vandaar de steun van Torabi. Hij speelt het hele optreden op zijn geliefde zwarte Steinberger, de grote man met dat kleine gitaartje, het lijkt af en toe komisch.

Het instrumentale Ether Ships gaat gepaard met enorm veel echo en delay op de gitaar van Hillage, hij speelt als het ware een duet met zichzelf. Why Are We Sleeping? van het Soft Machine debuutalbum uit 1968  staat garant voor een soort van heavy metal Soft Machine ‘on acid’. Overduidelijke Canterbury-invloeden in The Fire Inside, met een hoofdrol voor gitarist Torabi en de soepele fretloze bas van Dave Sturt.

Tijdens The Dervish Riff valt vooral topdrummer Cheb Nettles op. Hij weet met veel inzet en passie de complexe ritmes van dit nummer tot een goed einde te brengen. De bekende Donovan-cover Hurdy Gurdy Man uit 1968 met zijn spacy en super psychedelische geluid betekent het einde van de reguliere set na circa een uur en twintig minuten zuivere speeltijd. Vanzelfsprekend laat de band zich na aanhoudende verzoeken van het enthousiaste publiek overhalen voor een ruime toegift.

‘Strap yourself for a psychedelic journey’ is de kleurrijke introductie van Hillage voor I Can Hear the Grass Grow, een vrijwel onherkenbare versie van het oorspronkelijk van The Move (Roy Wood) bekende nummer uit 1967. Na Crystal City volgen de bekende tonen van The Glorious Om Riff: de sequencerloop van Giraudy in combinatie met een overvloed aan licht, beelden en geluid, hallucinerend is de enige beschrijving. De band sluit af met een cover van het Jimi Hendrix-nummer Are you Experienced?, waarna het uitzinnige publiek de zeven musici luidkeels bedankt voor hun inzet. Na een uur en drie kwartier zit het erop, het is inmiddels half twaalf.

Fascinerend, hallucinerend, hypnotiserend, psychedelisch, kosmisch, oorverdovend, spacy, kortom een overrompelende ervaring. Typisch iets wat je over je heen moet laten komen, dat deden de circa 250-300 aanwezigen dan ook, waaronder een aantal dansende 60+ mannen! De extravagante combinatie van geluid, licht en videobeelden is op zijn zachtst gezegd een bijzondere ervaring. Ik ben zelf geen gebruiker, zal dat ook nooit worden, maar dit komt waarschijnlijk het dichtst in de buurt van een hallucinerende LSD-trip.

Niet zo gek dat het optreden een enorm applaus ontlokte aan het kennerspubliek, vooral veel mannen van eind zestig, begin zeventig. Een publiek dat overduidelijk met Hillage is meegegroeid. Blij dat ik dit toch alsnog heb kunnen meemaken na mijn aanvankelijke weigering. Er kan weer een vinkje achter een iconische naam uit de proggeschiedenis.