The Tangent, de uitbundige progband rondom toetsenist/zanger Andy Tillison grossiert in albumtitels die enorm tot de verbeelding spreken. Neem wat dat betreft “The Music That Died Alone”, “The World That We Drive Trough”, “A Place In The Queue” of “Not As Good As The Book”.
Ook hun hier te bespreken nieuweling heeft weer zo’n fraaie. Het werkstuk draagt de titel van het George Orwell-boek “Down And Out In Paris And London” en met die titelkeuze mogen we blij zijn.
Het album had namelijk ook naar het saaie “V” kunnen luisteren, alle reden daartoe. Niet alleen is dit de vijfde studiovrucht van de band, tevens is in de vijf composities te horen dat het enthousiaste gezelschap tot een vijftal muzikanten is gereduceerd. Een titel als “V” duidt meestal op een mijlpaal en dat is in dit geval geenszins de orde. “Down and Out in Paris and London” is eigenlijk een soort interim album van een band die nog even pas op de plaats maakt. Zo is het nog onduidelijk of de nieuwe drummer Paul Burgess bij de band zal blijven en omdat Tillison alle gitaarsolo’s zelf heeft ingespeeld, ziet het er naar uit dat de band met een nieuwe bezetting rekening houdt. Het album geeft het gevoel van pappen en nat houden. De muziek daarentegen is weer gewoon erg goed.
Slechts drie bandleden van het vorige album zijn nog van de partij: Guy Manning, Theo Travis en uiteraard Tillison himself. Zij weten zich gesteund door een fonkelnieuwe ritmesectie bestaande uit drummer Paul Burgess en bassist Jonathan Barrett. Beiden barsten van de ervaring. Burgess is de vaste drummer van 10CC en was in het verleden actief bij onder andere Camel en Jethro Tull. Hij heeft een geweldige mep. Een waar genot is ook het fenomenale baswerk van Barrett, de ex-Po90 muzikant. Moeiteloos vervangt hij dan toch maar Jonas Reingold. Qua spelniveau heeft The Tangent dan ook in niks ingeboet.
Het album laat weer de beproefde combinatie horen van retro-jaren’70 prog en Canterbury-jazzrock; een combinatie die steunt op het wervelende toetsenspel van Tillison. Daarnaast is het kenmerkende fluit en saxwerk uiteraard ook weer rijkelijk aanwezig evenals de zwierige akoestische gitaar en de uitbundige samenzang. Tillison en zijn bandmakkers zijn zo gedreven bezig dat het eigenlijk niet heeft uitgemaakt wie de nieuwe poppetjes zijn. The Tangent mag dan ditmaal wel geheel Brits zijn, echt hoorbaar is dat niet. Het album klinkt als vanouds.
Het is knap dat Tillison keer op keer nummers weet te schrijven die zowel complexe structuren als toegankelijke thema’s bevatten. Een mooi voorbeeld daarvan is het epische openingsnummer Where Are They Now waar een fijne melodie een stuk van bijna twintig minuten heerlijk laat zinderen. Het ontploft uiteindelijk in een finale waar het kippenvelgehalte voor Tangent-begrippen ongekend groot is. Halverwege het nummer echter zit een zeer weerbarstige passage die sommigen zullen uitroepen als irritant. The Tangent kenmerkt zich zo vaak met dit soort weelderige sfeerwissellingen, zo ook op dit album.
Ook in de volgende nummers is het variatie troef. Paroxetine20mg is een zeer pakkend nummer dat begint met enkele stevige riffs en dat een tussenstuk kent met zowel ambient, pop als de vermaarde ‘Tangentbury’ jazzrock. Perdu Dans Paris is een ballade die gezongen wordt met de grandeur van Elton John. Nu weten we allemaal dat Tillison een zeer middelmatig zanger is en ook met Perdu Dans Paris zal daar geen verandering in komen. Het middenstuk van het nummer en eigenlijk het gehele album laat overigens het verlangen naar boven komen dat Tillison net zo goed zou kunnen zingen als dat hij kan toetsenspelen. The Company Car is ook weer zo’n sterke compositie met weergaloos toetsenwerk.
Alhoewel The Tangent weldoordachte muziek maakt is er toch steeds meer ruimte voor improvisatie. De band is zichzelf echter nog nooit zo gigantisch verloren als in het afsluitende The Canterbury Sequence Volume 2 Ethanol Hat Nail. Ziet u het anagram trouwens? Een prima nummer krijgt een niet te harden verminking en dat is doodzonde. Hiermee daalt het album aanzienlijk in aanzien.
Wie die paar hinderlijke passages kan verdragen en zich niet stoort aan de middelmatige zang van Tillison zal met een goed gevoel naar deze cd kunnen luisteren. Wie zich gewaarschuwd voelt moet zeker eerst gaan luisteren en zich niet rijk wanen tot dat de laatste noot is weggeëbd.
Dick van der Heijde