Tea Party, TheAlbum

In de ruim dertig jaar dat The Tea Party al aan de weg timmert, was het vooral in de beginjaren het meest productief.

Het vorige volledige album van dit Canadese trio dateert alweer uit 2014. “The Ocean At the End” was volgens collega Erik een stuk lichter dan we van de heren gewend zijn. Nu zeven jaar later is de band voor een groot gedeelte weer teruggekeerd naar het oorspronkelijke geluid. Dat betekent gruizige bluesrock, doorspekt met psychedelica, hardrock en prog. Alleen de oosterse invloeden van weleer zijn – een enkel nummer uitgezonderd – niet teruggekeerd.

Toch is niet alles even nieuw op dit album. Zes van de nummers op “Blood Moon Rising” verschenen in 2019 al op de “Black River ep”. Tel daarbij nog twee extra covers (naast Led Zeppelins Out On The Tiles dat al op “Black River” stond) en een live bonustrack van Way Way Down op en wat dan resteert is een vijftal écht nieuwe nummers. Eigenlijk maakt dat allemaal geen donder uit, want de veertien tracks vormen samen een album waar de liefhebber van stoere bombastische rock, doorregen met allerlei muzikale zijstapjes alleen maar van kan smullen.

De heren Burrows, Chatwood en Martin steken hun liefde voor Led Zeppelin niet onder stoelen of banken. Out On The Tiles wordt op grandioze wijze gecoverd, in Summertime wordt de band geëerd en het album trapt in Black River af met een gitaarriff die niet had misstaan op een van de eerste albums van het Britse voorbeeld. Over het album verspreid komen we nog een stuk of wat van dat soort riffs tegen. Daarnaast is drummer Jeff Burrows overduidelijk beïnvloed door John Bonham.

Denk nu niet dat we The Tea Party moeten duiden als een goedkope Led Zeppelin rip off. Daarvoor heeft deze band in zijn lange bestaan teveel een eigen smoel opgebouwd. Hier en daar wordt er gekozen voor wat akoestische uitstapjes die voor genoeg balans zorgen. In So Careless komen hedendaagse invloeden voorbij (denk Muse), The Beautiful maakt een diepe buiging richting U2 en een nummer als Shelter had maar zo door Roxy Music gemaakt kunnen zijn. Ook het fraaie, dromerige titelstuk, met hints naar The Rolling Stones en aangevuld met vrouwelijke vocalen (onbekend van wie) mag niet onvermeld blijven.

Ondanks feit dat “Blood Moon Rising” veertien nummers (inclusief drie bonus tracks) telt, is er eigenlijk geen enkel vullertje op de plaat te ontdekken en duurt het album ‘maar’ 51 minuten. Je zult dit niet vaak lezen op een site voor progressieve rock, maar de korte duur van alle nummers is absoluut in het voordeel van dit album.

Het schijnt dat deze band live een hele belevenis is. Helaas ben ik nog nooit in de gelegenheid geweest om dit te kunnen beamen, maar als de band net zo veel energie in de optredens legt als in de albums, gaat dat in de toekomst zeker veranderen. “Blood Moon Rising” is een heerlijke energieke plaat die zowel de rechttoe rechtaan rocker als de meer avontuurlijk ingestelde luisteraar zal behagen. Ik krijg hiervan oprecht zin om op een zonnige dag met een biertje in de hand op een grasveld naar een band te luisteren. Het zou mooi zijn als dat deze band kan zijn.

CD: