There’s A LightAlbum

Als recensent is er altijd een kans dat je verzandt in weelderige passages wanneer je schrijft over postrock. Het is een genre waar je fantasie en manier van uitdrukken tot uitersten worden gedreven. ‘Meanderende landschappen, golvend, wall of sound, instrumentaal, filmisch, etherisch, soundtrack, gelukzalig, opbouwend, crescendo’s’. Afijn, je kunt een register aan kwalificaties opentrekken.

Die optie offreert de Duitse formatie There’s A Light ons ook met hun tweede album. We schreven al eerder over de band, die toen ook al moeilijk te vinden was in het enorme aanbod van postrockmuziek. Echter, toen had de formatie hun debuut in eigen beheer uitgebracht, nu is de band onder het label Napalm Records ondergebracht. Daarom is het opmerkelijk dat de cd pas na twee jaar in ons gezichtsveld kwam. Je kunt de titel van het album dus dubbelzinnig opvatten, zijn de onderhandelingen tussen There’s A Light en Napalm Records ooit zo begonnen en heeft de band de vraag in de titel ook zo gesteld aan de directie van het label?

Dat lijkt niet waarschijnlijk. De naam komt namelijk voort uit de fascinatie van zanger en bassist Andreas Richau voor het werk van de filosoof Immanuel Kant en diens theorie van het collectivisme. Hoop motiveert de mens, maar hoop kan ook destructief zijn voor het individu, maatschappij of een gemeenschap.

Wat opvalt aan deze band is dat hij postrock produceert zoals we het allemaal kennen. De composities, het geluid, de mix, de productie, de genoemde facetten uit de eerste alinea van deze recensie, het is helemaal van toepassing op deze band. Kortgezegd komt het er op neer dat de postrock op dit album op traditionele of ook wel authentieke wijze is gemusiceerd. Bij vlagen is het schitterend en meeslepend. Soms is het dubbel genieten van schitterende gelaagdheid, Fear Keeps Pace With Hope is daar een goed voorbeeld van. De band beschikt over drie gitaristen en die zorgen samen voor extra dynamiek binnen de nummers. Wat deze muziek van de Duitsers aantrekkelijk maakt is de diversiteit van de composities en de zang van Andreas Richau. Het ligt ongetwijfeld aan de productie, maar ik vind zijn stem telkens een verrassing. Sprankelende gitaarklanken schotelt de band ons voor in Like The Earth Orbits Sun. Hier word je vrolijk van. Ook in dit nummer vocale invulling van Richau, je kunt  stellen dat er in ongeveer een kwart van de songs wordt gezongen. Dat is best een groot aandeel voor een postrockformatie.

Dodelijk herkenbaar binnen het genre, maar tegelijk ook emotioneel gedreven is Be Brave, Fragile Heart. Een duidelijker voorbeeld van een blauwdruk voor postrock zal je niet vinden, maar ik kan je beloven dat je er heerlijk op kunt wegdromen. Naar Scandinavische fjorden, Duitse heuvelachtige bossen, oneindige oceanen of welke beleving je ook wilt ondergaan. Minimalistisch en opbouwend naar een grootse finale is Magnolia. Minimalistisch door een verfijnd gitaargeluid, melodieus door de toevoeging van een tweede gitaar, waarna een typerende wall of sound wordt ingezet. Pittig en elektronisch gedreven is de afsluitende track Even In The Darkest Place… Een nummer dat afwijkend is van het andere materiaal, een dreunende loop kenmerkt het intro en blijft aanwezig binnen de song, hoewel het ritme wijzigt naarmate de minuten voortschrijden. Het album wordt hiermee geheimzinnig en bombastisch afgesloten.

There’s A Light is zeer zeker niet de minst begaafde postrockformatie op deze planeet. Sterker: ze maken heerlijke muziek met zo nu en dan vocale inbreng. Daarnaast is de variëteit van de songs een pluspunt. Voor mij persoonlijk kan het niet stuk, deze cd bezorgt mij intieme geluksmomentjes. Maar eerlijk is eerlijk, qua originaliteit stijgt deze postrock niet ver boven het gemiddelde uit, de liefhebbers van het genre zullen het recept ongetwijfeld herkennen.