Thirteen of EverythingAlbum

Een rode kater die op de troon zit, een mens die het hellevuur nadert en links of rechts kan gaan. Zie ik daar een vredesduif vliegen? Ik hoop het maar. Op een wijzerplaat het onheilspellende getal 13. Dit alles (en meer) is te zien op de cover van “Time and Other Delusions” van Thirteen of Everything. Ik ben benieuwd wat de Amerikanen op de argeloze luisteraar afvuren.

Vier jaar geleden recenseerde ik de tweede cd van deze band, en ik was best wel positief.  ‘Pure symfonische rock die diep geworteld is in de jaren 70 zonder gedateerd te klinken’, schreef ik toen over “Our Own Sad Fate”. Zonder probleem kan ik dit label ook plakken op “Time and Other Delusions”. Thirteen of Everything maakt genietbare traditionele symfo/neo-prog, waar met name jaren 70 Genesis en het oude Marillion nooit ver weg zijn. De cd trapt af met Timeline. Dit nummer geeft een goede blauwdruk van Thirteen of Everything. Ik vind met name de instrumentale passages mooi. De referenties naar de Genesis-albums “A Trick of the Tail” en “Wind and Wuthering” zijn niet van de lucht. Ik vind de zanglijnen vaak in orde, maar eerlijk gezegd niet van de kwaliteit van de instrumentale stukken.

Een uitzondering is Alternate Life, wat mij betreft het prijsstuk op deze plaat:  heerlijk mooi opgebouwde melancholieke en slepende symfo. Er zitten leuke wendingen in het nummer. Met name de laatste drie minuten van deze song zijn erg sterk. Een fijne gitaarsolo en een overtuigend stuk met zang. Bovendien wordt dit nummer fraai afgerond.

Een ander sterk nummer is The Penultimate Flight of Armando the Pigeon, dat wel enorm schatplichtig is aan jaren 70 Genesis.  Een nummer dat opvalt is Warmth and Darkness. Vooral door het toetsengebruik klinkt Thirteen of Everything moderner. Dat bevalt mij wel. Net als op meer songs is ook nu weer een fraaie gitaarsolo van Brett Cosby te noteren.

“Time and Other Delusions” eindigt met Count All the Days dat ruim zestien minuten klokt. De band zit weer midden in relaxte “Wind and Wuthering”-sferen. Daardoor komt ook een band als Big Big Train bovendrijven. Met de muziek is op zich niet zoveel mis, maar het kabbelt te veel maar door. Er gebeurt in mijn ogen te weinig om er echt ruim een kwartier geboeid naar te luisteren.

Thirteen of Everything heeft een goede plaat gemaakt. Met name voor de liefhebber van jaren 70 Genesis herbergt hun muziek veel moois. Daar zit direct ook het gevaar. In deze recensie heb ik meerdere malen “A Trick of the Tail” en “Wind and Wuthering” genoemd. Ik ben een groot fan van beide platen, waarbij ik de eerste nog net wat specialer vind. Deze Amerikaanse band kan niet tippen aan de kwaliteit van deze albums en dat is ook helemaal niet erg. Je kunt het ook zo zien: een band als Thirteen of Everything zorgt ervoor dat dergelijke sfeervolle symfo nog steeds wordt gemaakt. Zoals Barrie Stevens zou zeggen: vooral doorgaan.