This Winter MachineAlbum

Degelijk. Dat woord blijft bij me hangen als ik het album “Kites” van This Winter Machine beluister. Als je dit woord in Van Dale opzoekt, komt er zoiets uit als betrouwbaar en solide, maar ook met toewijding verricht.

Met “Kites” levert This Winter Machine zijn derde album af. Deze Britse band staat garant voor een degelijke smakelijke portie neo-prog. In 2017 kwam het debuut “The Man Who Never Was” uit, gevolgd in 2019 door “A Tower Of Clocks”. Ik heb twee jaar geleden deze cd gerecenseerd en vooral de tweede helft van de cd kon mij bekoren. Tevens signaleerde ik dat de band volwassener was geworden ten opzichte van het debuut “The Man Who Never Was”. De band maakte aangename neo-prog, dat wel geënt was op de grote namen van dit genre maar (nog) niet van dat niveau.

Tot zover even deze terugblik. Want als ik nu naar het nieuwe album “Kites” luister is wat is gebleven de traditionele neo-prog. Maar verder is er sprake van een bijna compleet andere band. Het enige bandlid dat is gebleven is zanger en tekstschrijver Al Winter. Als gastmuzikant is oudgediende Mark Numan aanwezig. Hij speelt de toetsen op het nummer Broken. Het meeste van het toetsenwerk is voor rekening van Pat Sanders van Drifting Sun gekomen (de eerste zeven nummers). Je zou This Winter Machine zeker kunnen vergelijken met deze band, al is de muziek wat minder energiek en aansprekend. En met name denk ik dan aan “Forsaken Innocence” waarmee Drifting Sun een behoorlijke stap voorwaarts heeft gezet. En wat je This Winter Machine zou gunnen is een album van die kwaliteit. En dat is “Kites” eerlijk gezegd nog niet.

De cd begint met de fijne instrumental Le Jour D’Avant. Daarna gevolgd door één van de sleutelnummers van deze plaat, The Storm opgedeeld in part 1 en 2. Ik vind vooral part 1 mooi. In part 2 zit een heel fijn typisch neo stukje (vanaf zo’n drie minuten), jammer dat de band dit thema niet verder uitbouwt. Pleasure & Purpose is een popachtige ballade. Voor de duidelijkheid: als ik pop opschrijf in een recensie bedoel ik dat zeker niet negatief, maar wel dat het een toegankelijk nummer is. Een beetje in de sfeer van Chandelier, tenminste daar moest ondergetekende aandenken. De wat mistroostige sfeer is mooi. Een lekkere gitaarsolo geeft het Pleasure & Purpose wat meer cachet en haalt het nummer wat uit de popsferen.

De twee songs die volgen kunnen bij mij niet echt beklijven. This Heart’s Alive is een toegankelijk nummer met een popachtig refrein. Broken is toetsengedreven ballade. Dat geldt overigens wel voor het mooie Sometimes. Peter Jones, bekend van Camel en Tiger Moth Tales zingt op dit fijne nummer. De viool van Eric Bouillette (Nine Skies) geeft nog een wat een folky touch aan dit gevoelige liedje.

“Kites” eindigt met het titelnummer. En dat is met voorsprong het meest interessante nummer van de cd. De jaren ’80 invloeden en met name ook de Queen en Rush referenties vliegen je om de oren, maar juist omdat het wordt gecombineerd met vrij traditionele neo-prog klinkt de muziek heerlijk fris. Er zit een lekker speels stukje in, dat overgaat in een refrein waar je Rush en Journey in terug hoort. Het nummer valt een beetje uit de toon van het overige werk op “Kites”. Maar mij bevalt het deze song het beste.

Dit alles overziende: This Winter Machine heeft een degelijk album gemaakt met enkele uitschieters: The Storm, Pleasure & Purpose, Sometimes en Kites. Wat This Winter Machine nodig heeft is consistentie en een eigen smoel. Om van een degelijk neo-prog album te komen tot een plaat die je echt van de sokken blaast. De potentie is namelijk wel aanwezig.