Threshold, Grace And Fire, GodsnakeConcert

In de late lente van 2024 noteer ik herfstzaterdag 12 oktober 2024 prominent in mijn agenda. Op die avond staat immers Threshold geprogrammeerd in Poppodium Boerderij, met in het voorprogramma Grace And Fire. Twee vliegen in één klap, temeer ik de laatste groep recent had ontdekt. Als extra voorprogramma prijkt Godsnake op het affiche. Naast uw recensent en Progwereld teamlid Roger Pruppers waren naar schatting ruim 350 bezoekers aanwezig in de zoals altijd sfeervolle Zoetermeerse progtempel.

Grace And Fire

In tegenstelling tot wat was aangekondigd betrad niet Godsnake, maar Grace And Fire om exact acht uur als eerste het podium. Daarbij werd ik op het verkeerde been gezet door het Godsnake   T-shirt dat frontman André Saint droeg. Voor de in 2019 geformeerde Britse groep was dit hun eerste optreden in Nederland, sterker nog, deze tour bracht ze voor het eerst buiten Engeland. Zoals gememoreerd ontdekte ik Grace And Fire begin 2024, de band die in 2021 zijn door Karl Groom (Threshold) geproduceerde debuutalbum “Elysium” uitbracht.

Het gebrek aan veel live- en podiumervaring stond de mannen niet in de weg om stevig van leer te trekken met enkele nummers van hun tot nu toe enige album. Zanger André Saint liet zich niet onbetuigd en was dominant aanwezig. Zijn (over)enthousiasme was mooi om te zien, al liet hij daarbij vocaal wat steekjes vallen, zoals in het nummer Elysium bleek. Alles viel beter op zijn plaats in Chains Of Sanity, mede door een vlammende gitaarsolo van Aaron Gidney. Na nog drie nummers zat het optreden er na een half uur op.

Godsnake

Na een korte pauze was het podium voor Godsnake. Een voor mij onbekende Duitse groep die haar kunsten tussen Grace And Fire en Threshold mocht vertonen. De groep staat aangekondigd als thrashmetal en doet mij en mijn trommelvliezen daarom het ergste vrezen. De bevestiging volgt in de 35 minuten dat de heren kneiterhard los gaan met nummers van hun recente album “An Eye For An Eye”. Met alle respect voor zangers, maar de ruig uitziende Torger (achternamen zijn onbekend) moest het meer hebben van uiterlijk vertoon dan van zijn zang. Hij zat er regelmatig flink naast.

De stijl van de uit Hamburg afkomstige groep ligt het dichtst bij Annihilator. Het is immers duidelijk dat de heren bij deze Canadese thrashveteranen de mosterd halen. Een groep waarvan ik overigens zelf ooit fan was. Na het optreden, dat een enthousiast deel van het publiek wel kon bekoren, restten mij twee vragen: waarom een dubbel voorprogramma en waarom een groep die weinig van doen heeft met de muziek van Grace And Fire en Threshold?

Threshold

Na alweer een korte pauze (hulde aan de crew!) is het om kwart voor tien tijd voor de groep waar iedereen voor gekomen was: Threshold. Onder de titel ‘Threshold Through Time Tour 2024’ is dit het vierde optreden van in totaal twaalf. Daarbij bezoekt men zes verschillende landen. De Britten, onder leiding van het duo Karl Groom en Richard West, behoeven na ruim dertig jaar en twaalf studioalbums natuurlijk geen nadere introductie. Het laatste getal stond deze avond overigens centraal. Want in deze tour wordt van ieder album een nummer gespeeld. Een ware reis door de tijd, dus.

Opvallend afwezig is zanger Glynn Morgan. Vanwege stemproblemen wordt zijn plaats ingenomen door de mij onbekende zanger Alessio Garavello (A New Tomorrow, Power Quest). Threshold heeft een verleden én ervaring met het moeiteloos inpassen van zangers, dus deze kon er met gemak bij. Dat blijkt gelijk met het openingsnummer Slipstream (album “Dead Reckoning”). Daar staat een relaxt ogende en ontspannen bewegende zanger, die het publiek gelijk op zijn hand heeft. Gaandeweg het optreden wordt overigens duidelijk waarom deze man de microfoon mag vasthouden. Zijn hoge en zuivere stem doet vaak denken aan die van Damian Wilson. Wat later bekent hij dat hij deze avond voor het eerst in Nederland is, wat tot de nodige hilariteit leidt.

Verder gaat het met Devoted (album “Psychedelicatessen”), waarin Karl Groom in een vlammende gitaarsolo laat horen waar hij patent op heeft. De man speelt hard, strak, zuiver en snel. Zo passeren nummers de revue die de groep al lang niet heeft gespeeld, zoals Virtual Isolation (album “Extinct Instinct”), dat al 22 jaar niet op de setlist staat. Ondertussen vertoont linksachter op het podium (helaas achter een wand van plexiglas) drummer en hardhitter Johanne James regelmatig zijn grimassen en komische robotacts op momenten dat het kan. Het publiek smult ervan.

De rust keert enigszins terug met het minder bekende The Mystery Show (album “For The Journey”). Daarbij vallen de symfonische accenten op die Richard West, zoals altijd rechtsachter op het podium, met zijn toetsenspel legt. Op Falling Away (album “Critical Mass”) en Mother Earth (het oudste nummer deze avond, van “Wounded Land”) laat Garavello nogmaals horen dat hij een fantastische zanger is. Alsof hij minder moeite heeft met nummers die Damian Wilson oorspronkelijk zong.

Het dak gaat er bijna af wanneer Ashes (album “March Of Progress”) wordt aangekondigd en gespeeld. Om deze nummers staat Threshold vooral bekend, uptempo en retestrak. De toetsensolo van West en aansluitende flitsende gitaarsolo van Groom laten een groot deel van het publiek headbangen. De trein stopt niet, maar dendert verder met het machtige en subliem gespeelde epos The Ravages Of Time (album “Hypothetical”), waarna met een stomende uitvoering van ‘gouwe ouwe’ Mission Profile (album “Subsurface”) de reguliere set wordt afgesloten. Daarbij gaat het door Garavello bespeelde publiek nogmaals uit zijn dak.

Na een ovationeel applaus betreedt Threshold nogmaals het podium voor toegiften Snowblind en als echte afsluiter Small Dark Lines (beide van “Legends Of The Shires”). Daarmee komt tegen half twaalf een eind aan een memorabele avond. Niet onvermeld mag blijven dat zowel het geluid als het licht deze avond wederom perfect is.