ThresholdAlbum

Wanneer er één groep trouw is gebleven aan het eigen geluid dan is het wel Threshold.

De Britse groep kende in zijn bestaan vanaf 1993 veel bezettingswijzigingen. Ik heb ter illustratie alle groepsleden op een rij gezet. De band telde met Glynn Morgan, Andrew McDermott (die helaas op 3 augustus 2011 is overleden) en Damian Wilson drie zangers. Jon Jeary, Pete Crawford, Ian Bennett en Steve Anderson plukten aan de dikke snaren. Vijf drummers zaten achtereenvolgens op de kruk: Tony Grinham, Mark Heaney, Nick Harradence, Jay Micciche en Johanne James. Met Nick Midson, Pete Morten en Karl Groom kende Threshold drie gitaristen. Eén toetsenist, te weten Richard West, hield het de volle rit uit. De bewakers van dat geluid door de jaren heen zijn de constante factoren Karl Groom en Richard West. Een geluid dat zich kenmerkt door enerzijds superstrakke gespierde gitaarpartijen met loepzuivere solo’s en anderzijds degelijk toetsenwerk waarbij de melodie in het totaalgeluid altijd voorop staat. Je mocht het eigenlijk geen metal noemen en pure symfo of prog was het evenmin. Het is ongetwijfeld de reden dat Threshold zowel bij liefhebbers van metal als van symfo en prog nooit onvoorwaardelijk voor ‘vol’ werd aangezien.

Met het negende studioalbum “March Of Progress” komt vijf jaar na “Dead Reckoning” een luidruchtig einde aan de stilte rondom Threshold. Luidruchtig omdat in het najaar van 2012 onder de titel “Definitive Editions” ook de eerste zeven albums opnieuw worden uitgebracht. Vrijwel gelijktijdig met het hier besproken album verschenen in deze serie als eerste “Wounded Land” en “Psychedelicatessen”. Bij de beluistering van die twee heruitgaven kreeg ik de bevestiging dat de groep altijd trouw is gebleven aan het eigen geluid.

Naast Groom en West maakte ook Damian Wilson deel uit van de bezetting ten tijde van “Wounded Land”. Na dit album verliet Wilson de groep voor de eerste keer. Na het vertrek van Andrew McDermott (die overstapte naar de Duitse metalband Powerworld) keerde hij voor de tweede keer terug op het Threshold nest (op “Extinct Instinct” maakte hij voor even zijn eerste comeback). Daarom durf ik de stelling te verdedigen dat “March Of Progress” te vergelijken valt met “Wounded Land”. We horen dezelfde kenmerkende gitaarpartijen en hetzelfde ondersteunende toetsenspel en de fantastische toetsensolo’s. Bovendien kent Johanne James een met Tony Grinham overeenkomende drumstijl en ondersteunt Pete Morten Karl Groom op dezelfde wijze als Nick Midson dat heel lang deed. Maar is het voorliggende schijfje dan een kopie van de eersteling? In het geheel niet.

Op “March Of Progress” kan je horen dat de groep zich in 20 jaar heeft ontwikkeld en het geluid door Groom en West verder is geperfectioneerd. Het klinkt allemaal nog een tandje vloeiender, strakker en meer coherent (ik noem het geweldige openingsnummer Ashes, Staring At The Sun en Coda). De gitaarsolo’s van Groom lijken nog stijlvoller en gevoeliger (ik noem Don’t Look Down). Het toetsenspel van West is verder uitgewerkt (luister maar eens naar Return Of The Thought Police en The Rubicon). Damian Wilson is een nog betere zanger geworden (luister naar het vol emotie gezongen That’s Why We Came). Ogenschijnlijk lijkt er in 20 jaar en na negen albums weinig veranderd. Aan de basis is dat ook zo. De vooruitgang die je in de albumtitel leest zit hem niet direct in de stijl, maar heeft te maken met techniek, ervaring, mogelijkheden en groei van de individuele bandleden. Maar dat zal weinig liefhebbers een biet kunnen schelen.

De azijnzeikende scribenten zullen deze vijf kwartier durende schijf vast veel te lang vinden. En uiteraard was de ons ontvallen ‘Mac’ een betere rockzanger. Nog maar te zwijgen over het zeer gepolijste en ‘cheesy’ The Hours. Maar ik pareer! Helaas blijven er op de cd vijf minuten onbenut, terwijl over smaak niet te twisten valt. Wat mij betreft was het zelfs een dubbelalbum geworden en zat er nog veel meer koorzang in ‘dat’ nummer. Als het aan mij ligt blijft Threshold nog in lengte van jaren dit soort muziek uitbrengen. Wanneer je de vijf jaar afwezigheid in ogenschouw neemt, is de trits aan heruitgaven die de Threshold fan eind 2012 te wachten staat ook nog eens een pleister op die wond.

Hans Ravensbergen

CD:

LP: