ThresholdAlbum

Dankzij een tip hoorde ik Threshold voor het eerst in 1993. Het debuutalbum “Wounded Land” was net uit. Na beluistering van Consume To Live, Paradox en Siege Of Baghdad was ik gelijk verkocht.

De combinatie van dicht tegen metal aanleunende muziek en fraaie melodieën lag precies in mijn straatje. Een jaar later verscheen “Psychedelicatessen”. Deze schijf vond ik om twee redenen interessant. Uiteraard was ik benieuwd naar nieuwe muziek van de groep. Maar de albumtitel intrigeerde mij nog meer. Een wonderbaarlijke samenvoeging van de Nederlandse woorden ‘psyche’ en ‘delicatessen’. Woorden die in mijn beleving niets met elkaar te maken hadden, tenzij je zelf de weg volkomen kwijt bent dan.

Op het tweede album maken zanger Glynn Morgan en drummer Nick Harradance hun opwachting. Naar later bleek was dat eenmalig. In die periode ontstond de langlopende discussie wie de beste zanger van Threshold is. Ook ik ontkom in deze recensie niet aan een vergelijking tussen Morgan en Damian Wilson. Wat betreft stemgeluid verschillen de twee niet veel. Hun bereik is gelijk en het zingen in de hogere regionen gaat beiden beter af dan in de lage. Wellicht legt Wilson meer emotie en passie in zijn stem. Tot op de dag dat ik deze recensie schrijf (september 2012) heb ik zelf geen voorkeur.

“Psychedelicatessen” gaat verder waar zijn voorganger is gebleven. Stevig en strak gitaarwerk voert de boventoon, ondersteund door gedegen melodieus toetsenwerk dat wederom balanceert op de grens tussen metal en (stevige) prog. Mochten er op basis van het debuut hoge verwachtingen zijn, dan worden die hier volledig waargemaakt. Helemaal na het beluisteren van de zeer dynamische en van energie barstende openingsnummers Sunseeker en A Tension Of Souls. Het zijn nummers die de vijf minuten speelduur overstijgen. Wat mij betreft zijn dat de échte uitschieters. Threshold blijkt in staat lange nummers te maken die boeiend blijven. De maatschappijkritische teksten worden met een majeure noot gebracht. Aan doemdenkende muziek doet Threshold niet. Voor groepen in dit genre mag dat een unicum genoemd worden. Into The Light is daar een goed voorbeeld van. Na een rustig begin met toetsen en akoestische gitaar groeit de muziek naar diverse climaxen en kent tal van tempo- en sfeerwisselingen. Op een knappe wijze komt het melodieuze refrein meerdere keren terug.

Innocent is van het stramien Sunseeker en A Tension Of Souls. Dankzij krap vijf minuten zijn ze nog puntiger en compacter. Devoted en het afsluitende Intervention kunnen zich moeiteloos met de openingsnummers meten. Op Will To Give trekt de groep ineens stevig van leer met enorme vocale uithalen van Morgan. Het is jammer dat tussen deze nummers de korte tranentrekkers Under The Sun en Lost staan. Het zijn nummers die thuishoren in de categorie ‘zoetsappig en overbodig’ en wat mij betreft afbreuk doen aan het dynamische karakter van het album.

Aan de hier besproken “Definitive Edition” is een extra cd toegevoegd. En evenals op die uitgave van “Wounded Land” zijn dat twee nummers van een single uit de boxset “Paradox The Singles Collection”. Dit keer zijn dat Fist Of Tongues en Half Way Home, afkomstig van “Sunseeker”. Ik verwacht dat de overige singles uit deze boxset hun weg zullen vinden in de andere nog geplande “Definitive Editions”. De resterende vijf nummers zijn het volledige livealbum “Livedelica” wat oorspronkelijk in 1995 als aparte ep is uitgebracht. De ep was al toegevoegd aan de heruitgave in 2001 door Inside Out Music. Het laat horen waartoe Threshold destijds live in staat was.

Net als “Wounded Land” is deze uitgave (en ongetwijfeld ook de andere vijf die in 2012 nog gaan uitkomen) voor de Threshold-fan overbodig. Die heeft alle muziek natuurlijk al lang in huis. Aan de andere kant vormen ze een goed excuus om het oude werk weer eens uit je progkast te halen.

Hans Ravensbergen

2CD:

3LP (2014 uitgave):