Throes Of DawnAlbum

Parels!

In mijn maatschappelijke leven onderhoud ik mijzelf en mijn gezin door als chef-kok van twee horecaconcepten door het leven te gaan. Want tja, met mijn andere passie als recensent verdien ik namelijk geen stuiver. Sterker nog: onze potloden, puntenslijpers en gummetjes moeten we als Progwereld redactie zelf bekostigen, laat staan een elektrische leaseauto om mijzelf naar kantoor te rijden. Geen probleem derhalve en als ik namens de volledige redactie mag spreken: het is pure passie en liefde voor het ambacht.

In de hoedanigheid als kok maak ik regelmatig oesters open. Tijdens het openen van oesters is er altijd een onderliggende spanning of je er een parel in vindt. Die kans is ongelooflijk klein, maar als je er één vindt is dat een uniek en memorabel moment in de carrière van een kok. Het is een gebeurtenis waarmee je zelfs de krantenkoppen kan halen.

De kans dat je als recensent een parel in de muziek business vindt is in mijn beleving groter. Zo nu en dan ontdek ik een juweel binnen de prog of metal wereld waarvan ik intens gelukkig kan worden. Het mooiste is het als die ontdekking nog onder de radar is gebleven. Of ergens is blijven hangen in het schemergebied, zodat je met behulp van jouw recensie een band meer bekkendheid kan geven. Ik ben ervan overtuigd dat met het album “Our Voices Shall Remain” van de band Throes Of Dawn het progpubliek wakker geschud gaat worden.

Waar Throes Of Dawn ooit als black metalband is opgestart, kan je daar op de laatste twee releases van deze band niets meer van vinden. De band heeft zes cd’s uitgebracht en heeft vooral bij de release van dit album een switch gemaakt naar progressieve rock in de stijl van Pink Floyd. Dat fameuze gezelschap hoor je dan ook regelmatig terug in de muziek van Throes Of Dawn, hoewel het de muziek met een eigen stijl vermengt. Dat gaat gepaard met een stevige portie doom invloeden waardoor de sfeer behoorlijk intrigeert. De stijl op deze schijf is bijna niet meer te vergelijken met het voorgaande album, het sterk door elektronica gedomineerde “The Great Fleet of Echoes”.

Openingstrack Mesmerized is het ultieme voorbeeld van verandering naar een progressieve aanpak van de muziek. Het is een heerlijke song die bij elke draaibeurt mooier wordt. De gitaren bouwen een donker ritme op die je enerzijds geruststelt, anderzijds onderhuids ook vreselijk gaat kriebelen. Is dit hoop of is dit treurnis? Het is aan jou daarover te oordelen. Hoewel er weinig tempowisselingen in het nummer zijn te vinden heb je het gevoel dat elke minuut aan verandering onderhevig is, puur door de neergezette sfeer en de dynamiek.

Hoewel zanger Henri “Kaamos” Koivula niet beschikt over het grootste talent op deze aardbol, geeft hij de muziek vaak een meerwaarde. Zijn stem is zo nu en dan op het randje van vals en breekbaar, maar ook emotioneel en aangrijpend. Het doet regelmatig denken aan de zanger Midge Ure, maar die laatste heeft meer bereik in zijn stemgeluid. Vooral de productie van de zang verraadt de voormalige link met atmosferische dark/black metal. Zet je de vocalen naast bijvoorbeeld de cleane zang van doom metal bands als Agalloch, Swallow The Sun en Soen, dan zal je daar ongetwijfeld iets in herkennen. Overigens zijn de grunts en screams op dit album tot het minimum beperkt, in tegenstelling tot de voorgaande cd’s binnen de discografie van Throes Of Dawn.

En dan de (solo) gitaren. Dat is wat mij betreft één groot feest op deze schijf! Gitaristen Jani Heinola en Juha Ylikoski zijn bedeeld met een flink portie talent en zorgen met de nodige virtuositeit voor een feestje onder liefhebbers van Pink Floyd, Anathema en The Pineapple Thief. De schijf zit werkelijk waar tjokvol heerlijke gitaarsolo’s die zo nu en dan refereren naar de blues, wat een vergelijk met de Duitse band Crone rechtvaardigt. Die referentie vind je vooral in The Understanding, Lifelines, Mesmerized; ze eindigen bijna altijd met een meeslepende gitaarsolo die je bedwelmd achterlaten. Maar ook de basgitaar van Harri Huhtala is een niet te versmaden aspect binnen de muziek van Throes Of Dawn. De stuwende basklanken in de schitterende titeltrack Our Voices Shall Remain zijn een belangrijk onderdeel van het succes.

Een verandering ten opzichte van voorgaande cd’s is de epische aanpak van de laatste track op het album. Waar voorheen de band nooit over de acht minuten ging qua lengte van een song, doet men dat met The Black Wreath of Mind deze keer wel. Het nummer heeft de speelduur van een klein kwartier. De song bouwt zich in eerste instantie langzaam op, maar kent een geweldige finale waar vooral de liefhebbers van Pink Floyd hun vingers bij af kunnen likken. Fantastisch!

Eenieder die zichzelf verliest in de muziek van de genoemde namen moét deze cd eens beluisteren. Doe het vaker dan één enkele keer want de muziek openbaart zich optimaal na meerdere luisterbeurten. Het is wat mij betreft onbegrijpelijk dat we deze parel pas na vijf jaar hebben ontdekt. Het toevoegen van een recensie van dit album aan de Progwereld bibliotheek is daarom een absolute must.