Throne Of ThornsAlbum

Throne Of Thorns is een nieuwe Belgische metalband, opgericht door gitarist en songwriter Thomas Jethro Verleye. Hij heeft een paar ervaren muzikanten bij elkaar verzameld, waaronder Josey Hindrix op zang, Wim Rotthier op toetsen en Baruch Van Bellegem op drums. Guy Vercruysse is verantwoordelijk voor de achtergrondzang, productie en mix van het album. De band is overigens niet de enige die deze naam claimt, er bestaat ook nog een blackmetalformatie uit het Verenigd Koninkrijk die onder dezelfde naam opereert. Die formatie heeft in 2018 een plaat uitgebracht onder de naam “Embers of Apocalypse”.

Tekstueel gaat het album van deze Belgen vooral over onrechtvaardigheid. Zij verdiepten zich in de verleidelijke greep van het kapitalisme, machtsmisbruik en zelfzucht. De titel van de cd dient dan ook als metafoor voor de afnemende (of resterende!) tijd om de destructieve koers van de mensheid te willen en kunnen veranderen. De formatie hoopt dat de huidige generatie kan voorkomen dat de aarde bezwijkt onder de verwoestende gevolgen van het meedogenloze streven naar welvaart.

Wanneer je voor het eerst naar het album luistert word je onherroepelijk omvergeblazen door de volle productie, maar laat je daardoor niet afschrikken. Je krijgt een stortvloed aan gitaarmuziek voorgeschoteld met rollende toetsen en een strakke ritmesectie. Het genre powermetal ligt op de loer en de composities zijn vergelijkbaar met bands als Blind Guardian, Stratovarius en Neo Prophet. Het tempo en de wisselingen daarin zijn zeker voor een eerste luisterbeurt vermoeiend te noemen, maar laat je daardoor vooral niet uit het veld slaan. Ik zeg niet dat je gelijk tijdens de eerste luisterbeurt gegrepen wordt, maar boeiende composities zijn het zeker.

We horen dwingende en catchy gitaarriffs, fantastische solo’s, breaks en vooral veel variëteit binnen het gitarenspectrum. Op voorhand lijkt het ondoenlijk dat mastermind Verleye dit pakket van verschillende gitaren in zijn eentje op de bühne live kan waarmaken. Net zoals we moeilijk kunnen aanwijzen waar hij zijn beste prestatie neerzet, is alles rondom de riffgedreven gitaren op hoog niveau. Wanneer het even niet om de gitaren draait (bijvoorbeeld in Throne Of Thorns), smacht je naar het moment dat Verleye met zijn snaren aanhaakt. Dat nummer draait hoofdzakelijk op orkestratie en toetsen.

Qua zang levert Hindrix eveneens een fijne prestatie. Zijn stemgeluid doet mij (deels door de productie van het album) denken aan de platen van landgenoten Neo Prophet en diens zanger Hans Six. Ook qua muziek hebben beide Belgische bands veel overlappingen, daarbij moet wel vermeld worden dat het gemiddelde tempo van de tracks op deze cd hoger ligt dan op die van Neo Prophet. Een opmerking over de productie is dat de zang te diep in de mix ligt, waardoor de dynamiek van Hindrixs stem wat verdwijnt. Zo zijn er qua productie van de zang bijvoorbeeld ook overeenkomsten met Omega’s “Transcendent”. Daarbij moeten we dan wel vermelden dat die Hongaarse plaat dertig jaar voor dit album is opgenomen.

Op het gebied van toetsen word je op je wenken bediend, getuige de titeltrack Converging Parallel Worlds. Toetsenist Rotthier trekt daar al zijn registers open en toont zijn klasse en vingervlugheid. Maar opnieuw zijn ook hier de gitaarriffs en solo’s van Verleye van een indrukwekkend niveau. Soms zijn de toetsen net even iets te overdonderend, zo worden enkele toetsenpassages in Storm Maker iets te veel aangezet binnen de mix, waardoor het iets te veel van het goede wordt binnen de productie.

Throne Of Thorns heeft maar liefst zes jaar gedaan over dit album, dat gestart is als soloproject. Gaandeweg is het geheel echter geëvolueerd tot een band waarin elk bandlid zijn ei kwijt kon. Dat levert uiteindelijk een interessante plaat op die bestaat uit meerdere lagen, melodieuze dynamiek en vooral gitaar krachtpatserij. Er valt nog wat winst te behalen op het gebied van productie en mix, maar hier gaan veel mensen blij van worden. Dat mag je interpreteren als een belofte.