Tiger Moth TalesAlbum

“The Turning Of The World” is alweer het achtste studio-album van Tiger Moth Tales AKA Pete Jones.
Jones benadrukt dat het album gaat over verandering, een aspect dat tevens betrekking heeft op het uitgangspunt voor “The Turning Of The World”.
Waar Jones normaal zijn muziek schrijft vanuit de piano, heeft hij voor dit album de akoestische gitaar van stal gehaald. Iets dat hij veelvuldig deed voordat hij zich met Tiger Moth Tales op het progpad begaf. Deze aanpak heeft geresulteerd in een akoestische, songmatige benadering van het materiaal. In die zin sluit het album enigszins aan bij “The Whispering Of The World” uit 2020.

Ditmaal geen ingewikkelde structuren of uitgebreide instrumentaties maar songs met een couplet en een refrein, een hart en de akoestische gitaar als basis.
Het album opent met een soundscape met geluiden van de hectische moderne wereld, die worden weggevaagd door een overvliegend vliegtuig, waarna het rustgevende geluid van een windorgeltje en fluitende vogels overblijft.

Het titelnummer opent met een licht jazzy saxofoon, ondersteund door de melodica en een ritmesectie. Na de intro blijft het nummer overwegend akoestisch, al keert de ritmesectie in het tweede deel terug. Jones zingt hier in sterke melodieën over de veranderingen in de huidige wereld en de manier waarop mensen zich, vanuit hun eigen opvattingen, daartoe verhouden.
In het uitsluitend akoestische So Wonderful To Be Alive spat de positieve vibe van de titel uit de speakers. Schitterend zoals Jones hier aan de hand van een aantal chronologische fasen uit zijn leven de ontwikkeling van jong pubertje tot volwassen man, echtgenoot en musicus beschrijft. En dat alles in een heerlijk folky, zelfs licht country & western, jasje gegoten.

De dramatische openingsakkoorden op de piano kondigen een minder vrolijk onderwerp aan. The Snail, The Horse And The River gaat over het verlies van een dierbare. Op treffende wijze weet Jones in deze track de slak, het paard en de rivier als metafoor voor zijn gemoedstoestanden te gebruiken. Het nummer doet enigszins aan Billy Joel denken en de melodica past voortreffelijk in de melancholieke sfeer van deze song.
Minstens zo emotioneel is in You Reached For My Hand de beschrijving van de periode waarin de vader van Pete Jones ernstig ziek was, en vader en zoon dichter naar elkaar toe groeiden. Prachtig is de tekstregel: ‘…and we learned what it means to really pray for time’.

Het poppy Try gaat vergezeld van het advies aan iedereen om nieuwe dingen uit te proberen en vooral niet te snel op te geven.
We’ll Remember is een prachtige ode aan de, twee jaar geleden overleden, zanger van Big Big Train, David Longdon. Jones krijgt hierbij vocale ondersteuning van Rob Reed en Christina Booth (Magenta).
Na het jazzy Pass It On bezingt en verklankt Jones In The Beautiful People Of Munchwald zijn herinneringen aan het verblijf in het Duitse plaatsje Munchwald ter gelegenheid van een huiskamerconcert aldaar. Hij zet de luisteraar in eerste instantie op het verkeerde been door te openen met een couplet uit So Wonderful To Be Alive, maar dat lijkt alleen maar bedoeld om zijn goede herinneringen aan zijn verblijf luister bij te zetten. Het verdere verloop van dit nummer heeft een heerlijke afro/folk groove met een frisse instrumentatie en prachtige koortjes.

In het folky The Lock Keeper staat de sluiswachter symbool voor de technische vooruitgang, met de hoge mate van automatisering die ook zijn werk treft.
Knap hoe Jones de melodica laat klinken alsof Toots Thielemans op de mondharmonica speelt in het lichtvoetige, jazzy Make A Good Sound. Daarin slaagt hij ook met vlag en wimpel in de ingetogen slottrack All I Need Today, waarin Jones de liefde bezingt voor zijn “good lady” zoals hij met gepaste Britse humor zijn echtgenote noemt. Aan de prachtige melodie te horen, zit dat wel goed met die twee.

Van mij mag Pete Jones vaker de akoestische gitaar van stal halen, want ook buiten de progpaden weet hij op creatieve wijze, met als hoofdgereedschap zijn aangename, heldere stemgeluid, de juiste, muzikale, maar zeker ook emotionele snaar te raken. Met als resultaat dat hij hiermee opnieuw een parel aan zijn, reeds indrukwekkende, collectie toevoegt.