Tiger Moth TalesAlbum

Vlak voor Kerst 2020 bracht Peter Jones een nieuwe verzameling nummers uit onder de titel “The Whispering Of The World”.

Het is al weer het zesde studioalbum van Tiger Moth Tales (TMT) en betekent een behoorlijke koerswijziging voor Jones. In plaats van complexe songstructuren, de prog-instrumentatie en soundscapes, is het nieuwe album meer op de nummers gebaseerd. Met Jones op vleugel en zang, begeleid door de minimalistische schoonheid van een strijkkwartet. Het gestripte karakter van de opname laat de nummers voor zichzelf spreken, waarbij de strijkers zowel een warme achtergrond bieden als de lyrische thema’s accentueren.

Deze nieuwe uitgave is waarschijnlijk de meest persoonlijke verzameling nummers van Jones sinds het debuutalbum “Cocoon” van Tiger Moth Tales, geïnspireerd door levenservaringen en herinneringen aan speciale momenten. Jones daarover: “De thema’s zijn de waardering van de natuur, omgaan met depressies, tijd doorbrengen met degenen van wie we houden. Het leven optimaal benutten, wat soms gemakkelijk over het hoofd wordt gezien.”

2020 is voor Jones ondanks alles een uiterst productief jaar geweest. Met allereerst het uitbrengen van zijn eerste officiële live cd, opgenomen een jaar eerder in de Boerderij in Zoetermeer met de toepasselijke titel “A Visit To Zoetermeer Live”. Midden in de pandemie bracht hij, volledig ongepland, het mini-album “Still Alive” uit. Met opnieuw een paar kleine juweeltjes van het blinde genie uit Engeland. En nu is er dan “The Whispering Of The World”. Het album bevat twee schijven bestaande uit de (audio) cd “The Whispering Of The World” en de dvd “The Quiet Room Session”. Om het pakket compleet te maken is er een twaalf pagina’s tellend boekje met de teksten.

“The Whispering Of The World”, prachtige titel trouwens, was oorspronkelijk bedoeld om eerder in 2020 uitgebracht te worden, voordat de plannen omver werden gegooid door de lockdown. Dit zou bijna als een unplugged-versie van de band kunnen worden beschouwd, want in wezen is het een piano- en zangalbum waarbij ‘de band’ is vervangen door een strijkkwartet. Het is een zeer persoonlijk en poëtisch album geworden.

Het openingsnummer, Taking The Dawn, begint met een weergave van vogelgeluiden door het strijkkwartet (ironisch: “Still Alive” eindigt juist met vogelzang) voordat Jones start met een delicate piano en een emotionele vocale bijdrage, zingend over het horen het eerste vogelgezang, een nieuwe dag inluidend. Er zit een zekere mate van intensiteit in de teksten die je bij de keel grijpt. Het is een diep poëtisch nummer waarbij het strijkkwartet het klankbeeld prachtig uitwerkt. De stemming wordt donkerder, met onheilspellende akkoorden in het titelnummer. De tekst verhaalt over een persoon die eenzaam langs een klif loopt en uitkijkt over de zee bij zonsondergang. Het refrein besluit ‘With the Whispers of the World: the echoes of the past’, het geeft de albumtitel een zeer aangrijpende betekenis. Halverwege beluister ik zelfs Tony Banks-achtig spel (Carpet Crawlers), kippenvel. Twee uiterst introspectieve nummers, maar albums van Tiger Moth Tales staan bekend om hun variatie en dit album vormt daarop geen uitzondering. Sweeter Than Wine is veel positiever van stemming, ondanks dat het geschreven is naar aanleiding van de dood van een goede vriendin in 2019. Een uiterst melodieus en hoopgevend nummer, hulde aan de cello sectie.

Het negen minuten durende Quiet Night begint met een langzaam pianogedeelte dat via een mooi intermezzo van het strijkkwartet opbouwt tot een ingetogen climax. Het nummer is gebaseerd op jeugdige vakantieherinneringen. Die typische eigenzinnigheid van Tiger Moth Tales komt naar voren in het volledig instrumentale Town By The Sea, met een hoofdrol voor het strijkkwartet. En nee, Blackbird is geen versie van het bekende Beatles nummer, hoewel ik in de eerste strofe een slimme, lichte verwijzing meen waar te nemen. Een authentieke Jones song, compleet met pizzicato’s van de excellerende violisten.

De man in de golven is aan het verdrinken, hij zwaait niet zomaar naar de mensen op het strand. Waving, Drowning is desondanks vrolijk van toon en tempo. Want de zwemmer weet het lot af te wenden en om te draaien, uiteindelijk. Het album sluit af met de verbluffende ballade, Lost To The Years. Het heeft een ragfijne melodie en een prachtig piano- en strijkersrefrein, alles van een ontroerende schoonheid. Dit is met bijna negen minuten het tweede lange(re) nummer op het nieuwe album, schitterend in al zijn eenvoud en misschien wel het meest melancholieke en emotionele nummer op het album, waarbij Jones berustend de refreinregel zingt: ‘and shed my tears for all we had, lost to the years’. Hou het dan nog maar eens droog.

De kwaliteit van Jones’ zang is nooit in twijfel getrokken, maar dit album toont nogmaals zijn vocale vermogen om emoties op een ontroerende en intuïtieve manier over te brengen. Nergens is dit duidelijker dan op het voornoemde slotnummer, gebaseerd op het overlijden van Peter’s grootmoeder begin 2019, wat hem harder trof dan verwacht.

Jones balanceert soms nog wel eens op het randje van sentimentaliteit, ik denk dan aan Match Girl (Story Tellers Part Two) en Migration (The Depths Of Winter). Maar daar is hier niets van terug te vinden, misschien is de spaarzame, bijna klassieke begeleiding daar debet aan. Omgedraaid denk ik dat sommige nummers (Quiet Night, Waving Drowning) zich moeiteloos zouden kunnen lenen voor een volwaardige prog behandeling. Interessant om te zien hoe hij daar live mee omgaat, mocht het ooit weer zover komen.

2020 is al met al een bijzonder jaar geworden voor Tiger Moth Tales. Het live-album is een uitstekende verzameling van het oude werk. “Still Alive” is een bijzondere en unieke reflectie ten aanzien van de pandemie en het overleven ervan. “The Whispering Of The World” tenslotte tilt TMT naar een hoog niveau als het gaat om creativiteit en het vertolken van diepgaande emoties. Met “The Whispering Of The World” heeft Jones misschien wel het beste album van de band tot nu toe uitgebracht. Een kandidaat voor de top 10 over 2021, ondanks dat het in (laat) 2020 het levenslicht zag.s

“Live From The Quite Room” betreft opnames gemaakt in dezelfde studio als waar “The Whispering Of The World” is opgenomen: de beroemde Fieldgate Studios in Wales. Het gaat hier om volledig terug gestripte versies van bekende nummers uit het TMT repertoire, ditmaal met de muzikale duizendpoot in zijn eentje achter een enorme vleugel (voor de liefhebbers: een Fazioli F228 Concert Grand). Eigenlijk de tussenschakel tussen Jones’ bestaande werk en zijn nieuwe materiaal op “The Whispering Of The World”. Natuurlijk ligt de vergelijking voor de hand en mis je soms de (elektrische) elementen van het origineel zoals de gitaarsolo op Hygge of de volledige prog instrumentatie op The Ballad Of Longshanks. Ook aanwezig zijn twee nummers, Blackbird en Taking the Dawn, van het nieuwe album en een gesproken introductie van de man zelf. Mooi document en een ode aan zowel de kracht van de oorspronkelijke nummers, hier in al hun naakte schoonheid, als het genie van de schrijver/muzikant.