Tiger Moth TalesAlbum

“Still Alive” is al weer het vijfde studioalbum van Tiger Moth Tales, hoewel het eigenlijk een tussendoortje betreft en qua lengte, het album telt slechts zes nummers, meer de vorm van een ep heeft.

Aanvankelijk zag het ernaar uit dat 2020 een druk jaar zou worden voor Pete Jones, de ‘mastermind’ achter Tiger Moth Tales. Met een nieuw album dat al in januari was opgenomen en verschillende optredens met Tiger Moth Tales, Red Bazar, Francis Dunnery’s It Bites en zijn gebruikelijke pub- en cluboptredens. Maar Covid-19 gooide roet in het eten, zoals het geval bij de meeste muzikanten. “Still Alive” is Jones’ kijk op de lockdown-situatie en zal hoogstwaarschijnlijk aansluiten bij de gemengde gevoelens die velen van ons in deze moeilijke tijden ervaren.

Pete Jones zegt daarover: “Dit is niet het album dat ik eerder had gepland om uit te brengen, aangezien ik al een verzameling nieuwe nummers had opgenomen in Fieldgate Studios in Zuid-Wales die, om verschillende redenen buiten onze controle, nog niet klaar zijn voor release. Maar zoals zoveel andere dingen dit jaar, kwam dit nieuwe mini-album uit de lucht vallen als een reactie op de tijd waarin we ons nu bevinden. Er zijn verschillende stemmingen in de nummers, geïnspireerd door mijn eigen wisselende gevoelens. Van visioenen van een gedoemde wereld en een groeiende toon van waanzin, naar een verlangen om de positieve dingen en de geest van uithoudingsvermogen en overleving te zien. Hopelijk is de boodschap uiteindelijk een opbeurende en zal ze weerklank vinden bij anderen.”

Titelnummer en opener Still Alive heeft een duidelijke akoestische, en mede daardoor folky, ‘feel’ met toepasselijke en emotionele teksten, tegelijkertijd positief van aard: ‘Staying safe and staying strong, keeping calm and carrying on, well it takes all of this and more just to survive, but we’re still alive’. Het gaat een beetje in de richting van Big Big Train. Jones heeft een aantal van zijn (muzikale) vrienden en fans betrokken bij de totstandkoming van de bijbehorende video voor het titelnummer, kijk maar eens wie je kunt spotten, een leuk testje.

The Mighty Fallen heeft een spannende, uptempo intro met typische jaren ‘80 synthesizers en heerlijk samenspel tussen gitaar en toetsen. Een beetje ‘Level 42 goes Prog’ let maar eens op dat ‘lopende’ baslijntje. Er zit iets funky in, zonder meer een lekker deuntje en ook nog eens volledig instrumentaal. Halverwege worden we getrakteerd op een aan Andy Latimer (Camel) refererende, lyrische gitaarsolo. Uitstekende long-song, 7,5 minuut, de ep is alleen door dit nummer al de moeite waard. Het nummer loopt vrijwel automatische over in de ballade Golden, kippenvel door de combinatie van de soulvolle emotievolle stem van Jones, zichzelf begeleidend op de piano. ‘Taking the time to look back, head in the clouds what’s wrong with that’ zingt hij in een zoektocht naar introspectie. En weer die hemelse elektrische gitaar als intermezzo.

De ‘waanzin’ waaraan gerefereerd wordt in de titel Lean Into Madness klinkt al door in de spookachtige instrumentatie en dito zangstem. Blijkbaar is ook dit een van Jones’ wisselende stemmingen. Dat laatste geldt zeker voor Whistle Along, weer zo’n grappig nummer in het verlengde van Toad Of Toad Hall en Three Little Pigs van zijn vorige album “Story Tellers Part Two”. Het lijkt gemaakt op een Casio toetsenbord met goedkope drummachine en brengt een glimlach op mijn gezicht, niet meer, niet minder. Sterk contrast met het vorige nummer. Ik moet hem toch eens vragen wat hij hiermee eigenlijk beoogt. Ruim zeven minuten Caraïbische geluiden gecombineerd met Disney, cartoons, Kerstmis, geluidscollages en gekke stemmetjes. Meer iets voor één van de attracties in de Efteling lijkt me. Het afsluitende Still Alive (Reprise) is het verlengde van het titelnummer met ditmaal naast de akoestische gitaar ook een hoofdrol voor de melodica. Het (kleine) cirkeltje is weer rond, we leven nog, gelukkig maar.

Niet alles is even sterk, persoonlijk zou ik prima kunnen leven zonder Whistle Along en in mindere mate Lean into Madness. Maar er is weer meer dan genoeg om van te genieten: The Mighty Fallen en Golden zijn briljant. Als dit slechts een zijstapje is, een Corona intermezzo, dan maakt het me des te meer geïnteresseerd in het album dat hij blijkbaar al volledig heeft opgenomen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

The Quiet Room Session: A Visit To Rockfield

Naast dit onverwachte album is er de zeer vermakelijke dvd, Pete met zijn getalenteerde Tiger Moth Tales-band live opgenomen in de legendarische Rockfield Studios in Monmouth, Wales (Queen, Rush, Motorhead, Oasis, Coldplay). Voor een select publiek, hoorbaar aanwezig. Het optreden vindt ergens in 2018 plaats, na het uitkomen van “The Depths of Winter”.

Overture van “Cocoon” is de rockende instrumentale opener van het intieme optreden. Don’t Let Go/Feels Alright zijn als altijd, uiterst melodieus met prachtig dubbel gitaar/toetsenwerk van de onovertroffen bandleider en harmonieuze samenzang met bassist Mick Wilson. Die laatste speelt een levensechte klarinet op Migration en niet de melodica zoals tijdens het optreden in Zoetermeer. Het nummer is onderdeel van een trits songs van “The Depths of Winter”, destijds het meest recente album, naast The Tears Of Frigga en The Ballad of Longshanks John. Natuurlijk mag The Merry Vicar, de uiterst humoristische progsong, niet ontbreken, ook ditmaal probeert Jones het summier aanwezige publiek tot participatie te overreden. Het superieure Tigers in the Butter wordt afgesloten met een screaming gitaarsolo van Andy Wilson. Slotnummer A Visit to Chigwick stamt net als de twee voorgaande songs van “Cocoon”: maar meer belangwekkend, ook dit nummer werd ooit geschreven voor de dorpsgemeenschap waar Jones woont, evenals het nieuwe Still Alive.

De cirkel is rond, we zijn nog steeds in leven, gelukkig maar!