Morse, TimAlbum

Tim Morse was toetsenist in de Yes-tribute Parallels. Dit gezelschap heeft een, door diverse Yes-leden zeer gewaardeerde, cover van Awaken op zijn palmares. Er was zelfs even sprake van dat Parallels een aantal optredens als backing-band van Jon Anderson zou doen.
Daarnaast bracht Morse een aantal soloalbums uit en schreef hij twee proggerelateerde boeken: “Yesstories” en “Classic Rock Stories”.

Niets van dat alles op zijn nieuwe soloalbum “Soundtracks”. Hier trakteert hij ons op een veertiental aangename miniatuurtjes die niet erg veel raakvlakken met progressieve rock hebben. Het zijn stuk voor stuk mini soundtracks met hun eigen muzikale signatuur. Hij bespeelde daarbij zelf alle instrumenten zoals toetsen, gitaren, mandoline, banjo, basgitaar en drums. Op zichzelf een knappe prestatie, al heb ik het vermoeden dat de drums ‘uit een doosje’ komen.
Verwacht geen uitbundige, hoogdravende, instrumentale krachtpatserij, maar functioneel spel om het liedje of soundtrack in te kleuren.

De veertien soundtracks kun je indelen in liedjes (Blueberry Way, Broken Compass, Soundtracks, As Yet Untitled, Mind Games en Lullaby) soundscapes (Remembrance, Cityscape, Empty Vessels en Vortex) en instrumentaaltjes (By The River, Balance, Solar Flare en Deidra).
De liedjes zijn over het algemeen ingetogen en de invloeden van The Beatles zijn nooit erg ver weg. Vooral niet wanneer je een ietwat droog klinkende versie van Mindgames van John Lennon opneemt. Ook Blueberry Way is volgens Morse zelf een hommage aan het kwartet uit Liverpool. Oordeel zelf.
Bij het intro van Lullaby moest ik meteen aan dat van Fool On The Hill denken.
De titeltrack is overwegend elektronisch en zou je, door de maatwisselingen en omschakelingen, als proggy kunnen bestempelen. De licht vervormde zang lijkt op die van David Bowie in Space Oddity.

De elektronische soundscapes zijn vrij minimalistisch, met uitzondering van Cityscape dat vanzelfsprekend enige hectische elementen in zich draagt.
Bij de instrumentaaltjes valt vooral de track Balance op door de invloeden van wereldmuziek en het opgewekte snarenspel. Solar Flare is daarentegen weer volledig elektronisch met een lekkere, jazzy groove.
In zijn solistische toetsenspel doet Morse vaak aan Richard Wright van Pink Floyd denken. Dat komt vooral door de keuze voor de sounds die hij in zijn solo’s gebruikt.

Zo heeft Tim Morse op dit soloalbum een zeer gevarieerde verzameling aan fraaie soundtracks verzameld die nergens uit de bocht vliegt, zowel instrumentaal als vocaal.
Ondanks het, over de hele linie, ingetogen karakter levert het een aangename luisterervaring op.