Newman, Tom Album

De naam Tom Newman doet bij een aantal prog fans waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. De associatie met Mike Oldfield ligt daaraan ten grondslag.

De man was verantwoordelijk voor het (co) produceren van een fors aantal albums van het Britse genie waaronder diens wereldvermaarde debuutalbum “Tubular Bells”. Daarmee stond hij ook aan de basis van het succes van Virgin Records en de opnamestudio The Manor. Dat hij ook als producer optrad voor onder anderen de Canterbury band Hatfield And The North is al een stuk minder bekend. En dat hij als uitvoerend artiest inmiddels al zo’n dozijn albums op zijn naam heeft staan zal bij vrijwel niemand op het netvlies staan. Dat laatste geldt ook voor ondergetekende.

Ik was dus enigszins verbaasd toen het nieuwe album, “A Faerie Symphony II”, recent werd uitgebracht. De titel verraadt het al, het blijkt hier te gaan om een vervolg op een album dat al weer dateert uit 1977, “Faerie Symphony”. Indertijd deed het weinig stof opwaaien, de opkomst van de punk had daar mogelijk ook iets mee te maken. Later bleek Steven Wilson het album veel lof toe te zwaaien en dat resulteerde weer in opgeleefde interesse in nieuw werk van Fine Old Tom, inmiddels 78 jaar.

Met behulp van de onvermoeibare muzikale duizendpoot Robert Reed (Magenta, Kompenduum, Sanctuary, etc etc) en een selecte groep musici waaronder zangeres Jennifer Banks en fluitist Jon Field (Jade Warrior), dook Newman de studio in om 44 jaar na dato een vervolg van zijn in de obscuriteit geraakte tweede studio-album te vervaardigen. Newman maakt eclectische muziek, de oude hippie is nog steeds druk doende met het redden van de wereld. Het album staat bol van de folk-achtige geluiden, akoestische gitaren, gemixt met geluidscollages van fluitende vogels en klaterende beekjes, soms hoor je wat flarden van Oldfieldiaanse deuntjes erdoor heen. Chants, oriëntaalse percussie, er komt geen eind aan, zonder dat er een duidelijke richting wordt ingeslagen. De muziek is grotendeels instrumentaal, er komt geen (begrijpelijke) tekst aan te pas. Ik zal eerlijk zijn: het was geen sinecure om me hier doorheen te werken. Het had de soundtrack kunnen zijn voor een psychedelische film over trollen, feeën, draken, hobbits en golums, in harmonie levend in een sprookjesbos, ergens ver weg. Mystiek, surrealistisch, zonderling en onconventioneel zijn zomaar een paar woorden die van toepassing zijn op het zojuist verschenen album van de oude meester.

Cultgroep The Enid bracht ooit een album uit onder de titel “Aerie faerie nonsense”, wat zoveel betekent als ‘luchtige, feeërieke/sprookjesachtige onzin’. Dat is nog niet zo’n slechte kwalificatie voor het meest recente werk van de heer Newman. Hier moet je echt van houden. Hij zegt er zelf het volgende over: “Ik sta open voor feedback en opbouwende kritiek, zonder enige beperking, maar vergeet niet dat dit album niet comfortabel, voorspelbaar of commercieel is!”. En daar raakt hij de spijker op zijn kop. Benieuwd wat Steven Wilson’s oordeel is.

Het is fijn voor Tom Newman dat hij op deze leeftijd nog steeds het respect en de waardering krijgt dat hij in de afgelopen decennia heeft verdiend, met name door zijn werk als producer. Of dat ook het geval is voor zijn werk als muzikant waag ik te betwijfelen. Een eclectische album, een bijzondere verzameling muzikale fragmenten, meer kan ik er niet van maken. Hoezeer ik zijn veelgeprezen werk voor Mike Oldfield ook op waarde weet te schatten. Daarentegen ben ik wel weer geïnteresseerd in de biografie die hij momenteel doende is te schrijven. Old Tom heeft wel het een en ander meegemaakt in zijn meer dan een halve eeuw durende loopbaan in de muziek.