Carducci, Franck Concert

Dit jaar (2015) viert Serious Music Alphen haar vijfjarig bestaan (met een jubileumcd) en vele – vooral Nederlandse – bands stonden de afgelopen jaren geprogrammeerd. Op 26 september was het echter de beurt aan een tweetal buitenlandse artiesten, Traumhaus en Franck Carducci, waarbij voor mij zeker de eerstgenoemde meer dan voldoende reden was om weer af te reizen naar het knusse Parktheater in Alphen aan den Rijn.

Traumhaus bracht twee jaar geleden het – naar mijn mening – beste Duitstalige album in 35 jaar uit, “Das Geheimnis”, maar tot op heden was ik nog niet in de gelegenheid geweest om hen live aan het werk te zien. Hooggespannen waren mijn verwachtingen dan ook, en helaas zijn deze maar ten dele ingelost.

Tijdens opener Das Geheimnis I viel namelijk al snel op dat zowel de toetsen als de zang van Alexander Weyland wel erg zacht in de geluidsmix stonden en uiteindelijk werd het nummer zelfs afgebroken, omdat Weyland ook nog eens problemen met zijn in-earmonitoren had. Dit was het begin van een optreden dat op een zeer negatieve wijze beïnvloed werd door de techniek, al was het de rest van het optreden de gitaarversterker van Tobias Hampl die steeds uitviel. Vier nummers konden uiteindelijk niet worden afgemaakt vanwege het ontbreken van zijn gitaar en de band werd er zelf begrijpelijkerwijs ook moedeloos van. Hier wreekte zich bovendien dat de formatie vrij weinig live-ervaring heeft, waardoor er zeker in het begin nogal lastig geïmproviseerd kon worden op deze tegenslagen.
Gedurende het optreden ging Weyland zich er steeds meer bij neerleggen dat het optreden niet volgens plan verliep en volgden zelfs enkele nummers die zonder haperingen gespeeld werden: Wohin Der Wind Dich Trägt (waarbij enkel een akoestische gitaar nodig is) en twee nummers die door Weyland solo gedaan werden: het oude Wandler en een Peter Gabrielcover van Here Comes The Flood, deels in het Duits en deels in het Engels, waarbij het eerste deel overigens beduidend beter klonk.

Na enige hulp van de geluidstechnicus van het Parktheater leken de gitaarproblemen voor de afsluiter Das Geheimnis II verholpen, maar helaas: ook nu viel de gitaar weer weg. Het eindeloos aanhouden van de melodie om Hampl in de gelegenheid te stellen de problemen te verhelpen mocht niet baten, en met wederom een voortijdig afgebroken nummer verliet Traumhaus het podium. Voor zover een goed oordeel hierover mogelijk is, kan ik zeggen dat de muziek van Traumhaus ook live prima over het voetlicht kán worden gebracht. De toetsentapijten en zang van Weyland kwamen goed uit de verf en de ritmesectie voldeed prima, maar zonder de gitaarpartijen ontbreekt er uiteraard een onmisbaar element in Traumhaus’ muziek. Ik hoop ze dus zeker nog vaker te zien, maar dan zonder alle techniekellende van gisteren.

In vergelijking hiermee straalden Franck Carducci en zijn band heel wat meer ervaring uit. Ook Carducci had een tegenslag te verwerken gehad doordat zijn tweede gitarist op het laatste moment af moest haken, maar zichtbare invloed op het optreden had dit niet. De opkomst was al met een gave lichtshow, zeker gezien de beperkte mogelijkheden van het Parktheater. Ook was Carducci’s podiumpresentatie zichtbaar gegroeid sinds de vorige keren dat ik hem zag. Een goede belichting, een charismatische bandleider en een aan de line-up toegevoegde zangeres/danseres zorgden voor een voor progbegrippen dynamisch optreden, waarbij zelfs enig showelement aanwezig was.

Soepel bewoog de band door allerlei muziekstijlen heen, van bluesrock en heavy metal naar toch vooral retrogetinte progressieve rock, waarbij vooral opviel dat hier geopereerd werd als groep en niet louter als begeleidingsband. En dat laatste is toch knap, want een erg vaste band betreft het hier zeker niet. Sterker nog: van de begeleidingsband die ik drie jaar geleden tweemaal zag, was geen enkel lid meer over. Het valt dan ook te hopen dat Carducci ervoor kiest deze muzikanten om zich heen te houden en daar zeker ook zangeres Mary Reynaud niet bij te vergeten.

Muzikaal domineerde Carducci’s laatste album, “Torn Apart”, de setlist. Een album dat ik zelf nog niet gehoord had, maar dat na afloop snel gekocht werd, want wat klonk dit allemaal goed. Zeker de langere nummers, Artificial Paradises en A Brief Tale Of Time, maakten live behoorlijk wat indruk, waarbij het laatste bovendien een leuke gimmick bevatte. Carducci vertelde vooraf dat het nummer verhaalde over een reis naar de toekomst, die minder rooskleurig bleek dan verwacht. Live werd die toekomst uitgebeeld door een band die collectief het podium verliet, waarna een (wederom gave) lichtshow en een tape de boel overnamen. Leuk gedaan.
Aan het einde van het optreden kwam ook nog wat ouder werk voorbij, The Last Oddity van het debuutalbum “Oddity”, dat naadloos overliep in het slotstuk van Supper’s Ready van Genesis, de band die Carducci’s geluid het meest beïnvloed heeft. Met toegift Alice’s Eerie Dream (met Reynaud in de rol van verleidende Alice) kwam na ruim drie uur een einde aan deze ‘serieuze’ muzikale avond.

Een avond waarbij Traumhaus mijn verwachtingen door technische problemen helaas nog niet waar heeft kunnen maken, maar ook een avond waarbij Franck Carducci mij erg positief verrast heeft, waardoor het uiteindelijk toch nog een geslaagde opening van het nieuwe Alphense seizoen werd.

Verslag: Wouter Brunner
Fotografie: Ron Kraaijkamp