TrifectaAlbum

Nadat de heren Beggs (bas, stick), Blundell (drums) en Holzman (toetsen) onder de naam Trifecta debuteerden in 2021 met het album “Fragments”, volgt drie jaar later “The New Normal”.
“Fragments” was een album, gebouwd op ideeën die het trio had opgedaan tijdens de soundchecks voor de Steven Wilson tour, waar zij alle drie deel van uitmaakten.
Dit idee stamde van de Steve Hackett-band, waar Reingold (bas), Townsend (saxofoon, dwarsfluit) en Blundell (drums) tijdens de coronapandemie allerlei ideeën, ontstaan tijdens hun soundchecks voor die band, uitwerkten tot het heerlijk groovende “The Backstage”. Aan dit album leverden Beggs en Holzman destijds overigens ook enkele bijdragen.

Op “The New Normal” horen we een aantal uitgewerkte ideeën die ieder individueel lid heeft aangedragen. De andere twee leden voegden daar hun ideeën aan toe. Dit resulteert in een album met de nodige funky fusion met hier en daar een vleugje prog en natuurlijk wat droge Britse humor. Want wie Nick Beggs kent, weet dat hij daar uitstekend mee uit de voeten kan. Op dit album doet hij dat in ‘samenspraak’ met Craig Blundell, die daar ook niet vies van blijkt te zijn. Sibling Rivalry, What Are You Doing en Ouch! My OCD zijn daar mooie voorbeelden van. Deze tracks getuigen verbaal van een sluimerende ‘rivaliteit’ tussen de twee.

Gelukkig is Beggs ook een uitstekend muzikant en levert hij op zijn basgitaar, de Chapman Stick van John Paul Jones (Led Zeppelin) uit 1979 en de contrabas heerlijke baspartijen af. Het drumwerk van Blundell is, zoals bekend, extraordinaire en Holzman kleurt met zijn Fender Rhodes, piano, Hammond en synthesizers het geheel uitmuntend in.

Holzman laat meteen in de openingstrack horen dat hij, net als Jordan Rudess, zijn synthesizer uitstekend als een elektrische gitaar kan laten klinken.
Dot Are You Wooing is pure experimentele jazz en kort van stof. De Stroboscobic Fennel is een droge, slepende, funky rap, tekstueel, maar ook muzikaal niet bijster interessant.
Dat is wel effe anders in Ornamental Lettuce waar Beggs en Blundell een vette King Crimson-achtige groove neerleggen waarover Holzman lekker tekeer kan gaan op zijn Hammond.
Het uiterst funky en jazzy Daddy Long Legs krijgt door de saxofoon van Theo Travis een extra kleurtje. Zonder Travis zullen de heren dat later in Kleptocrat nog eens dunnetjes overdoen.
Daarna worden we getrakteerd op een lekkere Latin rumba, gezongen door Nick Beggs. Hij brengt ons zowaar in Braziliaanse sferen.
Het daaropvolgende Crime Spree zou wat mij betreft wat crimineler mogen klinken, al doet Adam Holzman aardig zijn best op de Hammond.

Ook in Bach Stabber speelt Holzman een hoofdrol met zijn zweverige soundje in het intro van deze ode aan J.S. Bach. Mooi is hier het contrapuntische perpetuum mobile in de bas, waarin ook Beggs aan de slag moet.
Het fraaie Once Around The Sun With You zou zo maar een Beatle-demo uit vervlogen jaren kunnen zijn, nu echter verdienstelijk gezongen door Nick Beggs, met ingetogen gitaarbegeleiding van Alex Lifeson van Rush.
Met Chinese Fire Drill en Wacky Tobaccy (naar een idee van Adam Holzman), keert het trio weer terug naar de funky fusion, terwijl het vocale Canary In A Five Dime en het instrumentale On The Spectrum een lichtere jazzy feel hebben. Het bluesy Wake Up Call heeft een lekkere funky groove, met wederom lekker piano- en Hammondspel én een geweldige synthesizersolo van Holzman.

De drie uiterst bekwame musici spreiden hun muzikale kwaliteiten regelmatig tentoon op “The New Normal”, wat leidt tot een aantal leuke fusionachtige tracks zonder mijn smaakpapillen echter ook maar één keer in uiterste staat van opwinding te brengen.