Ik was de Russische band Vespero al jaren uit het oog verloren, totdat ik het gezelschap geheel tot m’n verbazing tegenkwam met zijn nieuwste album “Lost Stories Of Kilgore Trout” in het huidige promo-aanbod van Progwereld. Ik leerde de band met z’n avant-gardistische spacerock en psychedelica kennen toen ik in 2009 de live-cd “Foam” ter recensie kreeg toegestuurd. Een vergelijkend warenonderzoekje lijkt me wel op z’n plaats.
Er is in die ruim zestien tussenliggende jaren het nodige gebeurd, al was het alleen maar qua uitbreiding van hun discografie. Tja, eens een bezige bij, altijd een bezige bij. De band bestaat uit bekwame muzikanten en we zien nagenoeg dezelfde namen. Het is een ware zegen dat de zangeres van weleer al jaren niet meer tot de bezetting behoort. Haar theatrale invullingen waren voor mij een behoorlijke mismatch. Wat wel als een enorme verrijking voor Vespero geldt, is dat sinds 2016 Vitaly Borodin het bandgeluid fraai inkleurt met z’n viool.
Een groot verschil met vroeger, en dat zal de aard van het beestje zijn, is dat Vespero met z’n destijds Ozric tentacles-achtige muziek regelmatig de grens van tien minuten opzocht. Tegenwoordig doet men z’n ding in drie à vier minuten. Muzikale schilderijtjes zijn het, twaalf stuks welteverstaan. Tezamen vormen ze een aardige plaquette met wereldmuziekachtige sferen à la XII Alfonso, gecombineerd met de prog van zeg maar Edhels en vioolspel in de lijn van Jean Luc Ponty, zij het minder virtuoos. Helaas hebben ze qua geluid nog weinig met de Ozrics van doen.
De band is bij vlagen lekker bezig, vooral als gitarist Alexander Kuzovlev z’n hoofd boven het maaiveld uitsteekt. Over het algemeen hoor je dat de muziek met smaak neergezet is en dat begint al met opener 3069 (Page7), waar de dwarsfluit veel pracht in het nummer blaast. Naast de gebruikelijke instrumenten krijgt het album z’n inkleuringen van allerlei ‘potloden’ als sax, mandoline en saz. Het bandgeluid rolt als het ware zo de tapijten uit, dan weer jazzy, dan weer folky, maar nooit gaat de progbril af. Vespero is vooral niet vergeten de muziek te verrijken met die kenmerkende synthblurpjes. Mijn favoriete nummers zijn Waldo, vanwege z’n gave melodie en harmonie, het fraai getitelde The Pan-Galactic Pawnshop Of The Souls, dat muzikaal net zoveel tot de verbeelding spreekt, en het diepgaande Dream (In Memory Of Edward Artemiev).
Toch wil ik m’n ogen niet sluiten voor de mindere kanten van dit album. Vespero maakt soms ook zoutloze muziek of juist het tegenovergestelde met een te nadrukkelijk ritme zoals in SamimiSabimi. Uiteindelijk slaat de balans uit naar ‘positief’ en heeft dit vergelijkend warenonderzoek een enorme inhaalslag op m’n computer tot gevolg.