Viima Album

Ik heb wel een zwak voor Scandinavische bands. Met name de melancholieke touch die deze Noorderlingen in hun muziek weten te verweven spreekt mij aan. Bij de Finse band Viima is dat niet anders. Deze heren presenteren een fraaie blend van folk en jaren 70 symfo. Er zit maar liefst vijftien jaar tussen “Väistyy Mielen Yö” en de vorige, “Kahden Kuun Sirpit” uit 2009. Volgens gitarist Mikko Uusi-Oukari komt het er in het kort op neer dat wisselingen in de line-up, een verhuizing, arrangementen die vaak zijn veranderd, een lange periode van inactiviteit en drukke werkzaamheden Viima wat in de weg hebben gezeten.

Mijn oud-collega Markwin Meeuws was behoorlijk positief over “Kahden Kuun Sirpit”. In zijn woorden: “een prettig, luistervriendelijk progplaatje, niet te opgefokt, maar uiterst genietbaar”. En dat zijn woorden die je ook op “Väistyy Mielen Yö” kunt plakken. Markwin legt er in zijn recensie de nadruk op dat Viima in het Fins zingt en doet een oproep aan de Nederlandse proggers om ook in hun moerstaal te gaan zingen. Inmiddels, we zijn immers vijftien jaar verder, gebeurt dat ook. Natuurlijk, het Fins staat best ver van het Nederlands af. Maar voor mij geeft, dat deze heren in hun eigen taal zingen, de muziek wat eigens. Bovendien staan de Engelse vertalingen op hun website. Wat verder natuurlijk vooral meespeelt is dat de muziek dik in orde is. De cd klokt tegen de 45 minuten aan, en met veel plezier druk ik weer op repeat. Waarschijnlijk omdat het zo’n prettig, luistervriendelijk progplaatje is.

Het album “Väistyy Mielen Yö” (De Nacht van de Geest maakt plaats) begint met Tyttö Trapetsilla, Een lekker energiek nummer dat herinneringen aan Jethro Tull oproept. Niet in de laatste plaats door de dwarsfluit. Het tweede nummer is Äiti Maan Lapset. Bijna negentien minuten lang kun je genieten van fraaie symfo. De muziek ademt een pastorale sfeer. Niet in de laatste plaats door de Mellotron heeft de muziek een jaren 70 touch. De muziek waaiert breed uit. De muziek is afwisselend en blijft interessant. De verschillende muzikanten krijgen bovendien de ruimte om hun kunnen te laten horen, maar blijven wel in dienst van het nummer.

De overige drie nummers klokken zo rond de zeven minuten. Ik houd van deze sfeervolle symfo. Fijne folkinvloeden, vintage toetsen en jaren 70-invloeden…ja, daar maak je ondergetekende wel blij mee. Een eervolle vermelding krijgt het prachtige Perhonen. Ik krijg het latere Camel in gedachten: door de sfeer, de kalmte en de focus op melodie. Bovendien strooit Mikko Uusi-Oukari met enige regelmaat met gitaarsolo’s over de bedjes van vintage toetsen. Met het ingetogen Vuoren Rauha besluit Viima deze fijne plaat. De melancholie druipt van dit liedje af.

Lang verhaal kort: Viima maakt sfeervolle en uitstekend gemusiceerde en opgebouwde symfo. Is het hemelbestormend? Nee  niet per se, maar “Väistyy Mielen Yö” is een fijn album waar ik met veel plezier naar luister.