Toen Virgil Howe in 2017 overleed, liet hij samen met zijn vader (Yes-gitarist Steve Howe) een instrumentaal pareltje na. “Nexus” zoals het album werd gedoopt, bestond uit een reeks composities van Virgils hand, ingekleurd met het gitaarspel van vader Steve. Het resultaat was een bijzondere plaat met een aangename kalmte, helaas overschaduwd door een tragisch verlies. Vijf jaar later verschijnt volgens hetzelfde concept “Lunar Mist”, ditmaal als eerbetoon van Steve aan zijn overleden zoon.
Hoewel “Lunar Mist” is ontstaan uit muzikale schetsen en demo’s die Steve heeft kunnen vinden in het archief van zijn zoon, is het resultaat toch een volwaardig album, dat zich laat beluisteren alsof je door een surreëel prentenboek bladert. Echte samenhang tussen de nummers valt niet te ontdekken, maar elke compositie biedt een wereld op zich om in te verdwalen. De werelden zijn ogenschijnlijk simpel en kalm van aard, maar wie de tijd neemt kan zich goed verliezen in de gelaagdheid.
Aan de formule van het album is ten opzichte van zijn voorganger vrij weinig veranderd, collega Fred Nieuwesteeg beschreef de muziek destijds als licht dromerige jazz, bij vlagen filmisch en spacey, en met een aangenaam laag tempo. “Lunar Mist” weet “Nexus” echter te ontstijgen en daarbij ook min of meer het aardse leven, want dit album klinkt haast bovennatuurlijk en esoterisch. Steve wisselt diverse gitaren en speelstijlen met elkaar af, om de bezwerende en ontwapenende composities van Virgil in te kleuren.
Met dit album lijkt Steve de herinnering aan zijn zoon in leven te willen houden, het geeft Virgil’s overlijden daarmee een plek en voorziet het album van iets magisch. De zeggingskracht die “Nexus” volgens Fred moest ontberen, kan op “Lunar Mist” niet worden ontkent. Is dit Steve Howe op zijn best? Nee, maar misschien wel Steve Howe op zijn puurst. En Virgil? Die leeft voort in de door hem geschetste landschappen, kuierend door banken van “Lunar Mist”.