Virtual SymmetryAlbum

In 2020 leerden wij deze band voor het eerst kennen via een recensie van collega Ralph Uffing. Waar hij enthousiast begon, vloeide die positieve toon gedurende de recensie wat weg.

Ten opzichte van het vorige album “Exoverse” zijn er geen personele veranderingen opgetreden in deze Zwitserse/Italiaanse band en is het kwintet compleet gebleven. Sowieso is Virtual Symmetry hecht gebleven, en al helemaal gezien het huidige tijdsbeeld. Alleen de drummer is in het verleden eens vervangen. Virtual Symmetry werd al in 2009 opgericht als soloproject van gitarist Valerio Æsir Villa, maar toen de eerste ideeën voor het debuutalbum “Message From Eternity” vorm begonnen te krijgen verzamelde Villa een groep muzikanten om zich heen. De line-up van de band is sindsdien uitgebreid met zanger Marco Pastorino (onder andere Fallen Sanctuary, Temperance, Wonders, Secrets Sphere en Cristiano Filippini’s Flames of Heaven), toetsenist Marco “Mark” Bravi, bassist Alessandro Poppale en wat later drummer Alfonso Mocerino, die de vervanger is van Davide Perpigano.

“Exoverse” kenmerkte zich door de gastoptredens van progressieve toppers in het genre, Jordan Rudess, Thomas Lang en Tom S. Englund, op deze cd “Virtual Symmetry” doet de band het helemaal zelf.

Het moet gezegd worden, de band begint sterk met de ruim twintig minuten durende titeltrack. Het intro met een klassieke piano krijgt een moderne twist door invoegende toetsen, waarna bombastische progmetal de deuren opent voor stevige, melodieuze riffs. De gitaarsolo’s van de laatste vijf minuten zijn werkelijk van een buitenaards niveau. Prachtig! Het is duidelijk, de bandleden weten een geweldige compositie te creëren waar zanger Marco Pastorino makkelijk bij kan aanhaken. Hij heeft een prima strot, alleen… het theatrale accent dat hij voortbrengt neigt naar de irritatiegrens. Dat hebben meer landgenoten van hem kan ik na veertien jaar recenseren concluderen. Naast de door Ralph al genoemde invloeden van Dream Theater, Symphony X en Evergrey wil ik er nog één toevoegen en dat is Sylvan. Die vergelijking is een beetje cynisch, je kan het niet helemaal los zien van het accent van zanger Pastorino. Sylvan’s zanger Marco Glühmann is in het verleden namelijk ook niet feilloos geweest op het gebied van accentloos zingen.

Het voorgerecht is van dien aard dat het tussen-, hoofd- en nagerecht nog steeds goed smaken, maar nergens daarna wordt het niveau van het aperitief nog echt gehaald. My Story Unfolds begint opnieuw sterk, maar daar worden verkeerde keuzes gemaakt. Dan moet je denken aan technische chaos en de zanger die teveel zijn stempel op de muziek probeert te drukken. Butterfly Effect is een wat flauwe compositie waarin opnieuw Pastorino zich wil laten gelden. Misschien is het niet eerlijk en past zijn theatrale stijl niet in mijn straatje, maar hij treedt (te) veel op de voorgrond, gedeeltelijk door de productie van de cd. Zijn expressieve uitstraling dringt het instrumentale aspect van deze band te veel naar de achtergrond. Een wat meer behoudende opstelling van de zanger en het schaven aan zijn accent zou bij deze band wonderen doen. Het in het Italiaans gezongen Fantasie Di Verità wekt daardoor nog de minste ergernissen op. Opvallend is dat hij een veelgevraagd zanger en muzikant is binnen de Italiaanse scene. Wanneer je zijn curriculum citae er op naslaat heeft hij een indrukwekkende staat van dienst. 

Het feit dat deze cd al ruim drie maanden op mijn recensie heeft moet wachten zegt eigenlijk genoeg. Waar Ralph in beginsel nog positief was, is deze recensent vanaf het begin dat nooit helemaal geweest. Dat ligt niet alleen aan de band, want (vak)technisch klinkt deze band verre van slecht. Om een bruggetje te maken naar Ralph’s recensie: buiten het vocale aspect scoren ze zelfs een dikke voldoende. Alleen de vonk die de vlam moet aanwakkeren is bij mij helaas niet ontstaan. Soms heb je dat gewoon…