VlyesAlbum

Een van de beste gitaristen uit de neo-prog keert terug. Kay Söhl was samen met zijn broer en toetsenist Volker een van de oprichters van de Duitse band Sylvan. Op de eerste zeven studioalbums nam hij het gitaarwerk voor zijn rekening. Hij was degene die menigeen (mezelf incluis) tot tranen toe wist te roeren met zijn gitaarsolo’s op het meesterwerk “Posthumous Silence”. Na “Presets”(2007) hield hij het voor gezien.

Maar goed, je kunt wel uit de muziek stappen, maar gaat de muziek wel uit jou? In het geval van Kay Söhl dus niet. Na veertien jaar keert hij terug. En ik kan je nu alvast verklappen dat hij het niet verleerd is. Samen met Jens Lueck en zanger Volker Oster maakt hij een nieuwe start met Vlyes.

“Why?” is een conceptalbum dat het sombere bestaan van de vee-industrie van geboorte tot dood aan de kaak stelt vanuit het perspectief van een dier. Hierin verwerkt zit de vraag verscholen waarom we eigenlijk doen (en eten) wat we doen. Wist je dat er in Nederland alleen al 17 miljoen stuks vee per jaar worden geslacht? Dat is per dag… Kalveren worden binnen het uur bij de moeder weggehaald en als je een stier bent, dan ben je het bokje en word je binnen een jaar tot dierenvoer verwerkt. Varkens, waarvan de cognitieve intelligentie gelijk is aan dat van een kind van vier jaar, zien nooit het daglicht. Ze kunnen vijftien tot twintig jaar oud worden, maar worden met zes maanden al geslacht. Food for thought.

Terug naar de muziek. Ook de muzikale appel valt niet ver van de boom. De referenties aan de muziek van Sylvan zijn legio. Ik moet daarbij ook denken aan de muziek van Arena en Blind Ego. Dat komt zeker ook omdat de stem van Volker Oster best een beetje aan die van Paul Wrightson (ex-Arena) doet denken. Hij is van het drietal wel de zwakste schakel. Hij is niet heel erg constant en zijn theatrale kant slaat soms wat door.

Zijn collega Jens Lueck overtuigt een stuk meer. Zijn toetsen zijn overal aanwezig, maar hij weet ze uitstekend te doseren. Ook de vele orkestraties zijn smaakvol. De momenten waarop hij soleert zijn het fijnst, zoals in het heerlijke I Need A Wise Friend. Op een eventueel volgend album zou hij van mij best meer ruimte mogen innemen. Hij neemt ook de drums voor zijn rekening en doet dat verdienstelijk. 

Maar eerlijk is eerlijk, Kay Söhl is echt de ster van dit album. Wat ben ik blij dat deze man terug is! Wat een gevoel legt hij in zijn solo’s. En solo’s, daar zit het album gelukkig vol mee. Hij strooit ermee alsof hij de gemiste veertien jaar wil goedmaken. Zeer melodieus, goed getimed en stuk voor stuk bijzonder sfeervol. Ook pakt hij met regelmaat de akoestische gitaar erbij zoals in het mooie titelnummer.

Maar ook het schrijven van puntige songs gaat hem goed af. Hij houdt lekker de vaart erin en zorgt met goed gedoseerde tempowisselingen dat je nooit je aandacht verliest. Echt zo’n album dat je prima drie keer achter elkaar kunt beluisteren. Laten we hopen dat Kay Söhl nog lang blijft doorgaan en niet weer een lange sabbatical neemt.