VolaAlbum

Ik heb iets met groei. Ik vind het fantastisch als mensen groeien. Bijvoorbeeld in hun werk, in hun relatie of in hun persoonlijkheid. Dat is de grootste reden waarom ik in het dagelijks leven mijn brood verdien als trainer en coach. Ook in de muziek vind ik het geweldig als je een band ziet groeien. Goed voorbeeld is het Deense Vola. Hun debuutalbum “Inmazes” stond tjokvol rete strakke djent met gevoel voor uitstekende melodieën. Hun tweede album “Applause Of A Distant Crowd” was een enorme stap voorwaarts. Pop, prog en djent werd hier meesterlijk gemixt tot een ronduit verslavend geheel. En nu is daar schijf nummer drie. Is de band verder gegroeid of is er sprake van stagnatie?

Bij de eerste single Head Mounted Sideways werd al duidelijk dat de band zijn eigen geluid trouw is gebleven. Een overrompelend intro grijpt je meteen bij de strot en laat je niet meer los. Het zalige refrein en de pakkende proggy toetsen vormen een geweldige tegenhanger voor de muur van gitaargeweld die opgetrokken wordt. Zanger Asger Mygind blijft in dit geheel de rust zelve en laveert zijn zanglijnen perfect door het geheel. De scream tegen het einde bezorgt je kippenvel op je rug. Na ruim vijf minuten voel je je alsof je met knikkende knieën uit een extreme achtbaan bent gekropen. Heerlijk!

De tweede single, Straight Lines, verloopt min of meer hetzelfde als het gaat om intensiteit en kwaliteit. Let hier vooral op drummer Adam Janzi die heel wat stijlen uit zijn kit weet te toveren. Het toetsenthema van Martin Werner doet aan Ghosts denken van het vorige album en zijn korte solo tegen het einde is briljant in zijn eenvoud. Derde single 24 Light-Years is het rustigste nummer van het album. Het subtiele toetsenwerk geeft het nummer een filmische ervaring. Het refrein blijft heerlijk in je kop rondspoken.

Even bekroop mij de angst dat de beste nummers als single waren uitgebracht en dat de rest tegen zou vallen. Gelukkig is dat geenszins het geval. “Witness” zoekt duidelijk het midden tussen de meer djent-gerichte metal van het eerste album en de pakkende thema’s van de tweede schijf. Zo bevat These Black Claws zulke spijkerharde riffs, dat je ze, met een goede koptelefoon op, in je buik rondjes voelt draaien. En toch blijft het toegankelijk en vliegt het nummer nergens uit de bocht. De stem van rapper Shahmen klinkt robuust, maar ik vind zijn bijdrage niet meteen een aanwinst.

Het is de combinatie van die snoeiharde djent invloeden met popelementen waar ik geen genoeg van krijg. Het maakt de muziek van Vola ongekend intens en diepgravend. Neem het verslavende nummer Napalm. Ik heb hem een keer een uur op repeat gezet en was hem daarna nog altijd niet zat. Zou je het geheel strippen tot alleen een akoestische gitaar en zang, dan zou het nog een prachtsong zijn. Ook hier is het refrein briljant in zijn eenvoud. De harde riffs geven het nummer zijn pantser, maar de toetsen en zang breken daar vervolgens weer moeiteloos doorheen.

De vraag of Vola is gegroeid is niet de goede. Ik zou eerder vragen tot welke hoogte ze kunnen komen. Op “Witness” is elk nummer, 44 minuten lang, een belevenis. Meer dan dat, want de muziek weet mij tot in de krochten van mijn ziel te raken. Het maakt dat ik alles om me heen vergeet en meegezogen wordt in hun wereld. Is dat niet het magische van muziek?

CD:

LP: