Foto’s: Monica Duffels
Op een frisse, donkere herfstavond is Poppodium Boerderij wederom het toneel voor een optreden van de Finse band Von Hertzen Brothers (VHB). Wederom, omdat de heren ook al van de partij waren tijdens de Progdreams editie in 2019 en indertijd al een behoorlijk aantal fans aan zich konden binden. Met hun recente prima ontvangen album “Red Alert In The Blue Forest” onder hun arm (en te koop in de foyer) komen Mikko, Kie en Jonne Von Hertzen voor een tweetal optredens naar Nederland, het optreden in de Boerderij bijt daarbij het spits af.
In het voorprogramma speelt de Nederlandse band For Absent Friends (FAF). Recent bracht FAF een nieuw album uit, “Disappear”, waarvan enkele nummers werden gespeeld, naast oud(er) werk. De muziek van de heren, naast hun eigen werk vooral bekend als Genesis tribute band, viel redelijk in de smaak bij het publiek. Maar eigenlijk werd er toch vooral met spanning uitgekeken naar het optreden van de hoofdact uit Finland.
Von Hertzen Brothers start met twee nummers van het nieuwe album, Day Of Reckoning (in this universe, we’re all just codes and numbers) en Blue Forest (the one with the smoking gun). De energie spat letterlijk van het toneel af, de sfeer zit er al direct in. Frozen Butterflies is afkomstig van het voorlaatste studioalbum “War Is Over” uit 2017. Het splinternieuwe, door gitarist Kie geschreven All Of A Sudden, You’re Gone met de akoestische basis is bloedstollend mooi.
Nirvana-achtige klanken in I Came For You, Mikko’s stem heeft hier een verdacht hoog Cobain gehalte, terwijl You Don’t Know My Name de VHB versie van een punk song in de stijl van de Ramones is. Veelzijdigheid kun je de mannen niet ontzeggen. Het uiterst actuele Jerusalem, over oorlog en vluchtelingen, wordt gevolgd door Long Lost Sailor waarin ik invloeden van U2 meen te bespeuren.
Nederlands een vreemde taal? Look who’s talking, Fins is één van die talen die nergens tot terug te herleiden is. ‘Het land van ijs en ijshockey’, aldus een trotse Mikko tijdens de aankondiging van Flowers And Rust. Er is publieksparticipatie gewenst tijdens Let Thy Will Be Done en die wens komt ook uit. Na Sunday Child volgt Peace Patrol, daar waar een scheurende saxsolo op het album voor de toegevoegde waarde zorgt is het ditmaal een razende toetsensolo van Robert Engstrand dat als hoogtepunt van dit heftige nummer van hun laatste album fungeert. De band verlaat kort het podium om terug te keren voor de verrassende toegift, Prospect For Escape. De solozang van frontman Mikko klinkt gepassioneerd voordat het doek definitief valt.
Wow, wat een power, wat een energie! Maar ook die enorme dosis spelvreugde, gepaard met een bepaalde ‘losheid’, alleen voorbestemd voor artiesten die goed in hun vel zitten. En dat zaten ze, deze avond. Er waren slechts naar schatting 150 bezoekers op deze doordeweekse avond in een fris en donker Zoetermeer. De thuisblijvers kregen ongelijk, wederom. Zij die wel aanwezig waren hebben genoten van de energieke Finnen. Dat werd onderstreept door luid mee te klappen en te zingen, alsof het dubbele aantal present was. Dat werkte weer als een katalysator en spoorde de band aan om nog meer energie in zijn optreden te stoppen. Vooral de met een rood wollen mutsje getooide gitarist Kie toverde met regelmaat een brede glimlach op mijn gezicht met zijn fanatieke gitaarspel. Hij leek te versmelten met zijn oude, gebutste Fender Strat en sprong frequent op het drum/toetsenpodium om daar te duelleren met toetsenist Robert Engstrand.
Zanger/gitarist Mikko was deze avond zichtbaar in zijn element, ondanks dat zijn stem niet 100% in orde was. Het is ook geen sinecure, die hoge tonen en complexe harmoniezang. Dat laatste is voor mij toch wel karakteristiek voor de band; vaak drie- en soms zelfs vierstemmig presenteerde de band zich als een soort van moderne rockversie van Venice, niet helemaal toevallig ook broers/familie. Hoewel de muziek niet vergelijkbaar is, deed VHB mij bij tijd en wijle denken aan het Franse Lazuli; de intensiteit, het spelplezier, de onderlinge (familie)band, de unieke, soms onnavolgbare muziek en de maatschappijkritische teksten onderstrepen die vergelijking.
Ik ben een late adapter van de muziek van de Finnen, pas enkele jaren volg ik hen met meer dan gemiddelde interesse. Maar het laatste album, het eerder genoemde “Red Alert In The Blue Forest” gaf voor mij de doorslag, een absoluut topalbum waar alles in zit wat de muziek van de heren zo uniek maakt. Het is dat er ook nog een catalogus van ongeveer twintig jaar bestaat en dat het publiek ook de succesnummers uit verleden wil horen, maar van mij hadden ze mogen volstaan met een integrale uitvoering van dit uitstekende album. Dus geen gevoelige akoestische ballade als Anil of het kermisachtige Pirates of the Raseborgian, helaas.
Na een razende set van een kleine twee uur is het gedaan, tot de draad versleten danken de Finse broers het uitzinnige publiek. De show in Zoetermeer is een opmaat voor een kleine tour, 30 september is het de beurt aan Progpower in Baarlo, waarna een tiental optredens in hun thuisland volgt, begin februari is het Verenigd Koninkrijk aan de beurt. Ik wens de sympathieke Finnen daarbij veel succes, ze verdienen het dubbel en dwars.