We Lost The SeaAlbum

Na Dumbsaint verblijdt Bird’s Robe records ons opnieuw met een heruitgave van een andere instrumentale Australische Postrock band.

Ditmaal gaat het om We Lost The Sea, een zes koppige band die zijn album getiteld “Departure Songs” al eens in 2015 in eigen beheer heeft uitgegeven. Nu gaat het bij Postrock vaak om de spreekwoordelijke dertien in een dozijn stukken, maar andermaal ben ik aangenaam verrast wat ik te horen krijg.

Dit derde album van We Lost The Sea is het eerste instrumentale album dat om een verdrietige reden ontstaan is. Na de zelfmoord van hun zanger Chris Torpey moesten nieuwe wegen verkend worden. In al hun somberheid glinsteren er lagen van hoop en emotie gekoppeld aan wereldse gebeurtenissen die door mensen van vlees en bloed zijn opgepakt en uitgevoerd.

Muzikaal is het een accentje hier en een andere aanpak daar waarin We Lost The Sea het onderscheidt maakt. Er wordt alle tijd genomen om heel rustig vanuit een ambiente sfeer langzaam aan laag voor laag te bouwen aan een imposant werk. Het gebruik van een koor in A Galant Gentlemen is verrassend en briljant tegelijk. Ook het spaarzame gebruik van een cello in The Last Dive of David Shaw is een vondst, zeker als je weet waar het over gaat. Liefhebbers van Mogwai en Isis gaan aan deze nummers in elk geval veel plezier beleven.

Ronduit indrukwekkend is het ruim 32 minuten durende Challenger dat als slotstuk opgedeeld is in twee delen. In Challenger part 1 – Flight gebruikt de groep de geluidstapes van Nasa ten tijde van het drama waarbij de spaceshuttle in 1986 met zeven bemanningsleden ontplofte en het verbijsterende commentaar van de omstanders die dit live aanschouwden. Dat geldt ook voor Challenger- part 2 – A Swan Song waar Ronald Reagan, als Republikeinse president uit die tijd, zijn speech houdt over deze tragedie en dat tot ieders verbeelding spreekt. Waar zijn die tijden van verbinding toch gebleven? Dat geldt zeker ook voor de psygedelische gitaarstukken in dit stuk die de tijden van Pink Floyd ’s  “Meddle” even doen herleven.

“Departure Songs” is geïnspireerd op mislukte, maar epische en eervolle reizen of gebeurtenissen door de geschiedenis heen waar mensen buitengewone dingen hebben gedaan voor het grotere welzijn van de mensen om hen heen en de vooruitgang van het menselijk ras zelf. Elk nummer heeft zijn eigen verhaal en is een soundtrack bij dat verhaal. A Gallant Gentleman gaat over de eerste en tragisch verlopen Zuidpoolexpeditie in 1911, Bogatyri over de opoffering van drie vrijwillegers die de noodzakelijke eerste reparaties in radioactief water uitvoerde kort na de kernramp in Tsjernobyl in 1986. The Last Dive Of David Shaw is een hommage aan de extreme diepzeeduiker. Er zijn namelijk meer mensen op de maan geweest dan duikers dieper dan 250 meter. Tja, waarom doen mensen dat zou je zeggen, wetende dat ze allen door hun daden zijn overleden. De uitleg dat als je vrij wilt zijn als een vogel je ook niet in een kooitje gestopt wilt worden, zegt genoeg.

Met dat in het achterhoofd begrijp je de albumhoes beter, beleef je de muziek van We Lost The Sea veel intenser en voel ik daarnaast de verwerking van het verlies van een geliefd bandlid. Hierdoor blijkt dat ondanks het noodlot de zoektocht naar nieuwe muzikale wegen een geslaagde ontdekkingsreis is geweest.