WhitewaterAlbum

Het Britse duo Stuart Stephens en Paul Powell leerde elkaar kennen in 2010 en na wat coverwerk brachten ze onder de groepsnaam Whitewater in 2013 hun eerste album, “The Sound Of A Galaxy Smashing”, uit.

De heren geven aan beïnvloed te zijn door een breed scala aan bands zoals Pink Floyd, Porcupine Tree, The Pineapple Thief, Supertramp, Future sound of London, The Orb en Orbital. Daarmee mengen ze alle tijdperken van deze progressieve rock om in soundscapes vol atmosferische gelaagdheden. Dat had je al wel kunnen vermoeden met albumtitels die eerder verschenen zoals in 2014 met het weinig origineel bedachte “Obscured By The Sun” en “Universal Medium” in 2017. Al deze albums bereikten Progwereld echter nooit.

Hun vierde release, “Dark Planet”, wordt ons nu als download aangeboden waarmee we hopelijk er vanuit moeten gaan dat de geluidskwaliteit minder is dan op de cd want ik heb er na het beluisteren wat ‘mixed feelings’ over gekregen. Ook op deze muzikale ontdekkingstocht worden ze opnieuw vergezeld door Mike Kershaw. Deze steunpilaar van het Bad Elephant Music label schreef voor drie nummers de teksten en zong en passant mee en dat gaat zo te lezen niet beter als op zijn solo cd “What Lies Beneath”.  En daarmee hebben we gelijk de ‘ear catcher’ te pakken. De zangstemmen zijn al dan niet bewust tussen het midden en laag gehouden. In de ballade Again ontstaat bijvoorbeeld een curieus duet tussen de zangstemmen van Crash Test Dummies enerzijds en Flash and the Pan anderzijds. De zang is daarmee zeer sfeerbepalend en om een albumtitel als “Dark Planet” passend te laten klinken is dat dus niet bepaald sfeerverhogend. Niks mis mee maar dan weet je dat ‘What You Hear Is What You Get’.

Over de ritmesectie kan ik kort zijn. Het drumwerk is simplistisch, technisch beperkt en zit productioneel ook nog eens dun in de mix. Het basspel kan ik alleen als magertjes betitelen omdat deze in de mix onnodig weggedrukt is. Van de toetsen moeten we het ook al niet hebben. De instrumentale opener Fallout is nog het rijkst ingekleurd van alle nummers maar doet niet veel meer dan het drukste Bass Communion nummer dat er is. Voor de rest zijn het vooral piano-accenten, gedragen keyboardaanslagen en slide gitaar om het Pink Floyd gevoel op te wekken.

Het is echter de gastbijdrage van Gareth Cole die met ​​zijn gitaarsolo’s in vier nummers, te weten Dark Planet, Stand In Line, As You Were en slotnummer Everything (Up Till Now) bij vlagen dit album interessant maakt. As You Were is daarbij mijn favoriet omdat dit het meest tegen de psychedelische Porcupine Tree uit de jaren ‘90 ligt en naar meer smaakt.

Samenvattend concludeer ik dat Whitewater een aardige hobby is voor beide heren. Verwacht namelijk geen hoogstaande nummers of adembenemende muzikale vergezichten. Daar zal de cd-versie niet veel aan verbeteren. Multi-instrumentalistje spelen klinkt interessant, alleen lijken de atmosferisch soundscapes van Whitewater meer op wat pingelen in het luchtledige op muziekinstrumenten dan sfeerbeelden oproepen van een duistere planeet. Kwalitatief gezien halen ze weinig  opzienbarends aan noten, akkoordenwisselingen of geluidsspectrum uit hun instrumenten. Het zijn de gitaarsolo’s van Gareth Cole die het voortkabbelend werkje een lekkere prog twist meegeven en daar willen we meer van horen.