YesAlbum

Even recapituleren… In 1973 bracht Yes “Tales From Topographic Oceans” uit, waarna Rick Wakeman zijn medebandleden bonjour zei, ontevreden met de richting die de band volgde. Hierna nam de band “Relayer” op, waarop de toetsenhonneurs werden waargenomen door Patrick Moraz. Hoewel “Relayer” volgens ondergetekende gerekend kan worden tot het beste dat de band gedaan heeft, was het een plaat die in complexiteit en, wellicht, langdradigheid de rest van het oeuvre voorbijstreefde, hoewel “Tales From Topographic Oceans” op het tweede gebied nog hoger scoort. Na “Relayer” echter, besloot de band een ander pad in te slaan en als resultaat ontstond “Going For The One”. Deze keuze komt al direct naar voren in de hoes: in plaats van een typisch Roger Dean-schilderij siert een werk van de befaamde Hipgnosis (bekend van met name Pink Floyd) de cover van het album.

“Going For The One” tekent de terugkeer van Rick Wakeman, die voor de gelegenheid het orgel van de Sint-Maartenskerk in het Zwitserse Vevey (niet te verwarren met het ons allen bekende Belgische Verviers) gebruikte om het album van een zekere flair te voorzien. Zou de koster van de kerk voorzien hebben dat zijn orgel misbruikt zou worden voor bloemetjesprognummers als Parallels en – natuurlijk – Awaken? Had de beste man niet zijn twijfels toen een langharige Engelsman in een glittercape hem de sleutel van de kerkdeur vroeg? Klaarblijkelijk niet, anders hadden de opperkopieerders van Glass Hammer nooit het idee hebben opgevat ook een kerkorgel te gebruiken voor hun plaat “Shadowlands“…

Niet alleen hoes- en kerkorgelerwijze betekende “Going For The One” een verandering voor de band. Ook qua muziek maakten de heren een verandering door: daar waar veel van het voorafgaande materiaal vrijwel zonder uitzondering door lengte en overgevuldheid gekenmerkt wordt, is “Going For The One” een album dat vier kortere nummers en slechts één epos bevat, namelijk Awaken. De nummers zijn enerzijds een stap terug in de richting van “The Yes Album“, maar anderzijds klinken ze zonder uitzondering een stuk moderner en sprankelender dan het materiaal vanaf “The Yes Album”. Zo heeft het titelnummer al een air die de luisteraar ook kan vinden in het materiaal dat de band uitbracht in de jaren ’80 en is ook Turn Of The Century erg aangenaam door het wat eigentijdsere geluid.

Ondanks dat men snel geneigd is om in het geval van Yes het langste nummer als kern van de plaat te nemen, is in “Going For The One” het kortere werk geen opvullingsmateriaal; de nummers die de plaat bevat zijn allemaal goed ontwikkelde en krachtige nummers. Wellicht is dit te danken aan dat in plaats van twee platen per jaar uit te brengen de band maar liefst drie jaar de tijd heeft genomen voor het componeren en opnemen van het album, waarvoor ze naar Zwitserland gingen. Desalniettemin is Awaken wel degelijk een nummer dat de aandacht naar zich toetrekt, niet vanwege de autonome kwaliteit van de compositie maar eerder dankzij dat het nummer een kruising laat horen tussen een nieuwe, minder volgestopte Yes (zoals het prachtig opgebouwde middenstuk van het nummer toont) en de wat gezapige variant van de band, waarvan met name het eerste stuk van het nummer en het wat zwakke einde kenmerk zijn.

De ouderwetse en overdreven kant van de band zit vooral in de bijdrage van Jon Anderson. Zijn zangpartijen zijn als vanouds overdreven; ondanks dat zijn stemgeluid zeer belangrijk is voor het algehele geluid van de band is hij toch degene die de minste progressie heeft geboekt en daarom het minst spannend klinkt, niettegenstaande dat juist de toename van zang ten koste van instrumentaal gefröbel met name in de kortere nummers het geheel toegankelijker en minder dweperig “prog” maakt. Met name in Awaken namelijk kan de luisteraar zich nogal ergeren aan het emfatische pseudo-boeddhistische gegil van meneer Anderson. De ‘high vibrations’ in dit nummer slaan niet alleen op de hier uitgedragen filosofie, maar hebben evenzogoed betrekking op de zanger…

Ondanks dat het album enigszins hinkt op twee gedachten is “Going For The One” toch een verademing na de tergende tierlantijnering van “Relayer” en vooral “Tales From Topographic Oceans”. In deze luchtigere en modernere modus klinkt Yes namelijk weer een stuk vernieuwender en aangenamer…

Christopher Cusack