YesAlbum

Originele album: 28 november 2007 – door Sander Kok
Klik hier voor de review van de “30th Anniversary Edition” Limited Deluxe CD Box Set.

Zo moet het in de lente van 1994 ongeveer gegaan zijn: “Aangenaam mijn naam is Trevor Rabin, ik ben de gitarist, toetsenist, zanger, producer, mixer, engineer, muziek- en tekstschrijver op de cd “Talk”. Oftewel, anno 1994 ben ik Yes!”. Aangezien de naam Trevor Rabin in deze recensie twintig keer voorbijkomt, moet hij toch echt wel belangrijk zijn geweest met betrekking op de totstandkoming van deze plaat.

Een drieluik (ik laat het monsterlijke “Union” reünie geval even buiten beschouwing) heeft Trevor Rabin mogen maken samen met Yes. Deze begon natuurlijk fantastisch met de release van “90125”. Deze cd was commercieel een megasucces, hetgeen vooral te danken was aan de wereldhit Owner Of A Lonely Heart. Dat deze cd nogal wisselvallig erg poppy bleek en bovendien was geproduceerd door Trevor Horn, mocht de pret niet drukken. Vol goede moed werd de tweede Rabin plaat op de markt gebracht. Dat “Big Generator” zowel artistiek als commercieel een behoorlijke flop werd, had gelukkig geen consequenties voor Rabin. Daardoor kreeg deze talentvolle jongeman alle touwtjes in handen bij het in maart 1994 uitgebrachte “Talk”. Boegbeeld Jon Anderson mocht een paar tekstjes inleveren bij de grote baas en bassist Chris Squire mocht nog net een stukje meeschrijven met het nummer Real Love, maar verder was het één en al Rabin wat de klok sloeg. Toetsenist Tony Kaye mocht bij gratie van Rabin een paar riedeltjes meespelen op het Hammond orgel, maar al het andere toetsenwerk nam Trevor Rabin voor eigen rekening. Meestal levert zulk dictatoriaal gedrag een slechte en éénzijdige plaat op, doch gelukkig is dat niet het geval bij “Talk”.

Toen Rabin in ’92 en ’93 de muziek aan het schrijven was voor “Talk” bleek de ‘Seatle sound’ erg populair. De wat stevigere muziek van bands als Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden domineerde de hitlijsten. Hierdoor raakte Rabin waarschijnlijk geïnspireerd om ook een wat steviger geluid neer te zetten op “Talk”. Anderson mocht zijn gewaad uittrekken en de verstofte leren broek weer van onder uit de kast halen. Stevige gitaarpartijen worden niet geschuwd op deze verfrissende plaat. Een voorbeeld daarvan is het tweede nummer I Am Waiting, hoewel geflopt als single is dit wel één van de sterkste songs van “Talk”. Prachtige gelaagde gitaarpartijen van Rabin zorgen voor een ondergrond waarop Anderson al zijn vocale kwaliteiten moet aanspreken om alles te kunnen bijhouden. De gitaarslagen zijn soms erg hard en het lied komt vrij bombastisch over maar het is wel genieten van de eerste tot en met de laatste minuut. Hoewel het lied regelmatig tegen het ‘over de top’ moment zit aan te hikken, is en blijft het een onwaarschijnlijk goed nummer. Sowieso zitten de sterkste stukken aan het begin van deze cd. Albumopener The Calling geeft ook bijna zeven minuut puur muzikaal genot. Na een door Yes gekenmerkte samenzang komt dit nummer snel op gang. Heldere drumslagen en steeds terugkerende gitaarakkoorden zorgen voor een perfecte start van dit album. Kaye zorgt met zijn Hammond voor de warme klanken en dit stelt Rabin in staat om zijn eerste geslaagde gitaarsolo tentoon te spreiden. Misschien niet zo virtuoos als Steve Howe, maar het klinkt toch wel erg lekker.

Dat Trevor Rabin zichzelf ook kan overschatten, blijkt wel uit het nummer Walls. Rabin vond het namelijk nodig om zelf de hoofdvocalen voor zijn rekening te nemen. Op zich is het samen met Supertramp’s Roger Hodgson’s geschreven Walls een nog niet eens zo slechte compositie, maar de keus van Rabin om zelf de vocalen voor zijn rekening te nemen, is wel iets te ambitieus. De klank in zijn stem is toch wat vlakjes en dan zeker in vergelijking met het meer gevoelige stembereik van Jon Anderson. Albumafsluiter Endless Dream ligt muzikaal gezien het dichtst bij het oude vertrouwde Yes geluid uit de jaren ’70. Het uit drie gedeelten bestaande nummer ligt niet alleen qua geluid dicht bij die gouwe ouwe Yessound, ook wat betreft kwaliteit komt dit nummer daarbij in de buurt. Het meest symfonische nummer van deze cd boeit mij telkens weer de volle vijftien en halve minuut. Endless Dream is sferisch op de goede momenten zodat het soms zelfs lijkt dat je naar “Close To The Edge” zit te luisteren om na een paar tellen ineens weer midden in een opnamesessie van “Going For The One” beland te zijn. Grootste minpunt is het laatste gedeelte van Endless Dream. Niet dat het slecht is maar Rabin maakt de fout om als producer ineens de plaat afgelopen te laten zijn. Niets langzaam wegdraaiende toetsensolo of zoiets. Nee, gewoon ineens ‘baf’ en het is voorbij! Toch een klein smetje op deze super cd.

Mede door het succes van ABWH en het afmetende succes van “Talk” was de periode Rabin toch ineens voorbij en ging Yes weer verder met de wat meer vertrouwde namen zoals Steve Howe en Rick Wakeman. Toch duurde het jaren voordat er ook uit dat getalenteerde gezelschap via “Magnification” weer een fatsoenlijke plaat kwam. Maar deze plaat pakken ze mij in elk geval niet meer af. Hoewel veel Yesfans de periode van Rabin als de zwakste zien, kom ik middels deze recensie maar tot één conclusie: man, wat een (prog)wereldplaat!