Zero HourAlbum

Nieuwe zanger, nieuwe kansen!

Het Amerikaanse Zero Hour is een zeer hechte band, die al sinds 1993 bestaat uit hetzelfde trio muzikanten. Een perfect uitgangspunt voor een geslaagde carrière, zou je denken. Dat is natuurlijk ook zo, ware het niet dat de onontbeerlijke vierde man, zijnde de zanger, de groep regelmatig de nodige hoofdbrekens heeft bezorgd. Na het uitbrengen van het geweldige album “The Towers of Avarice” (2001) zag de toekomst van Zero Hour er bijzonder rooskleurig uit. Er volgden uitnodigingen voor prestigieuze festivals als ProgPower (zowel in Nederland als de VS) en Headway. Daarna ging het echter mis. Het materiaal voor een volgend album lag klaar, maar de toenmalige (voortreffelijke) zanger Erik Rosvold verdween min of meer van de aardbodem. Hij bleek, door tal van persoonlijke problemen, niet in staat om zijn deel van de taken te vervullen. Om enigszins ‘in the picture’ te blijven, en om Rosvold extra tijd te verschaffen, werd als noodgreep onder de titel “Metamorphosis” (2003) een gepimpte versie van het debuutalbum op de markt gebracht. Het uitstel bleek in de praktijk uit te draaien op afstel en de groep nam noodgedwongen afscheid van Rosvold. Daarmee was het probleem echter niet opgelost. Er moest nog wel even een nieuwe vocalist gezocht worden. Uiteindelijk werd in de persoon van Fred Marshall (ex-Destiny’s Void) de reddende engel (of eigenlijk duivel) gevonden. De man bleek, naast een redelijke zanger, een eersteklas eikel te zijn en werd kort na het inzingen van het teleurstellende “A Fragile Mind” (2005) alweer uit de band gekegeld. Een heel wijs besluit, zeker met de nu bekend zijnde gevolgen in het achterhoofd.

Na al deze zangersmisère lijkt het tij zich namelijk nadrukkelijk te keren voor Zero Hour. De band keert, na de geschetste zwalkende periode, weer helemaal terug aan de top van de (technische) progmetal-eredivisie met het prachtige nieuwe album “Specs Of Pictures Burnt Beyond”. En dat is voor een niet onbelangrijk deel te danken aan de inbreng van nieuwkomer Chris Salinas (ex-Power Of Omens), een magistrale vocalist met een enorm bereik en dito uitstraling. De beste man zingt met een souplesse en gemak, zoals we die kennen van een Geof Tate (Queensryche) in zijn jonge jaren. Echt van een adembenemende klasse! Salinas’ warme stem floreert wonderwel in de wat kille omgeving van de staccato riffs van Zero Hour. Het lijkt misschien een onlogische combinatie, maar blijkt dat absoluut niet te zijn. Het is juist het contrast dat zorgt voor extra spanning in de composities. Alles is mooi in balans.

Naast het duo relatief korte instrumentaaltjes Embrace en Zero Hour, kent “Specs Of Pictures Burnt Beyond” een vijftal gezongen nummers die in lengte variëren tussen de vijf en negen minuten. Hiervan kan I Am Here worden bestempeld als een rustgevende ballade, waarin slechts de gitaar van Jasun Tipton en de magnifieke stem van Chris Salinas acte de presence geven. De overige tracks laten, met hun complexe en overdonderende staccato riffs, allemaal een typisch Zero Hour-begin horen. Ook zijn er qua verdere opbouw allerlei parallellen tussen deze composities te trekken. Na het openingsgeweld worden ze namelijk stuk voor stuk gekenmerkt door uitgerekte rustige passages, waarin Salinas op sfeervolle wijze excelleert en al zijn registers open trekt. Aan die eilandjes van kalmte komt echter in al die songs een bruut einde door een terugkeer van de complexe begindrukte. Daar bovenop kent een nummer als Specs Of Pictures Burnt Beyond nog een ware explosie van licht jazzy gitaargeweld, en profiteren Face The Fear en The Falcon’s Cry van een heerlijk robuuste tempoversnelling tegen het einde. Ook de imponerende afsluiter Evidence Of The Unseen levert het overtuigende bewijs dat Zero Hour een uitstekend evenwicht heeft weten te vinden tussen het drukkige instrumentale wapengekletter en de sereniteit van Salinas’ stemverheffingen. Voorwaar een knappe prestatie!

Is er dan niets vervelends over dit album te vertellen? Misschien toch wel! Je zou kunnen zeggen dat de Tipton-tweeling hier en daar behoorlijk in herhaling valt met zijn bas- en gitaarriffs. Aan de andere kant zou je dit ‘euvel’ ook kunnen verdedigen, door die typische, kort afgemeten riffs gewoon als een stijlkenmerk van de muziek van Zero Hour te beschouwen. Het is maar net hoe vol, of hoe leeg je glas is. Waar je wel kritische vraagtekens bij mag zetten is de korte speelduur van deze plaat. Amper 43 minuten, waaronder twee instrumentaaltjes, is niet echt meer van deze tijd. Het is des te spijtiger omdat we hier te maken hebben met een voortreffelijke cd. Dan zou je graag willen dat je nog een half uurtje langer zou kunnen genieten van al dat fraais. Maar goed, wellicht hanteren de heren van Zero Hour het principe van ‘kwaliteit boven kwantiteit’.

Of “Specs Of Pictures Burnt Beyond” beter is dan de klassieker “The Towers Of Avarice”, is een kwestie van persoonlijke smaak. Dat Zero Hour met dit smeuïge album op schitterende wijze revanche neemt op zichzelf, staat echter als een progmetalpaal boven water!

Joost Boley