ZoppAlbum

Eén van de mooie dingen van dat je recensent bent van Progwereld is dat je in aanraking komt met muziek die je eigenlijk alweer uit het oog was verloren. De debuut-cd van Zopp brengt me terug naar de tijd dat ik symfonische rock aan het ontdekken was en zoveel mogelijk verschillende stijlen wilde horen. Waaronder de Canterbury scene, en dan met name Caravan. Ik kon de muziek zeker waarderen, maar mijn voorkeur kwam toch al snel te liggen bij neo-prog. Eigenlijk totdat ik deze muziek toegestuurd kreeg, had ik nauwelijks aandacht meer aan Canterbury geschonken.

Zopp is het geesteskind van Ryan Stevenson, een multi-instrumentalist uit Engeland die zich vooral bezighoudt met componeren van muziek voor documentaires. In 2010 ontdekte hij de Canterbury scene en met name de muziekgroepen die in de jaren ’60 en ’70 in die stijl furore maakten, zoals Hatfield & the North, National Health en Soft Machine. In de loop van de tijd kwamen daar invloeden van de Russische componist Stravinsky, Steve Reich en ambient muziek bij. Daarmee is de muziek een bijzondere blend van prog, psychedelica, jazz, ambient, elektronische muziek en klassiek.

Op dit debuut wordt Stevenson bijgestaan door Andy Tillison van The Tangent en drummer Andrea Moneta van Leviathan. De muziek is instrumentaal. In drie nummers is er sprake van de stem van Caroline Joy Clarke, maar verwacht geen echte zang. En verwacht ook geen nummers in het bekende songstramien. Juist door de vele invloeden die Stevenson in mijn muziek verwerkt, lukt het hem om de aandacht van de luisteraar goed vast te houden. Zopp maakt geen gemakkelijke muziek, maar doordat Stevenson op een doordachte manier ook goed in het gehoor liggende melodieën gebruikt, heeft uw recensent met veel plezier naar deze muziek geluisterd. Alhoewel de muziek wat buiten mijn comfort zone ligt.
Na de korte opener Swedish Love, brengt Before The Light je terug naar de jaren ’70. Liefhebbers van het orgel zullen zeker aan hun trekken komen en ‘oude’ keyboards zullen zeker aan hun trekken komen. Dat geldt voor dit nummer, maar eigenlijk voor de gehele plaat. Before The Light kenmerkt zich bovendien door goede melodieën en inventief drumspel.

https://www.youtube.com/watch?v=ZUSzKJtdhSIl

Het derde nummer Eternal Return gaat daar onverdroten mee verder: een typische jaren ’70 gevoel, lyrische melodieën, een vleugje gruizigheid, en die Engelse pastorale sfeer. Zo bevalt Zopp mij  het best. Ik denk dat het vele gebruik van mellotron en orgel veel porgliefhebbers blij maakt. De nummers die wat meer invloeden hebben van ambient of meer de jazzkant opgaan, spreken mij persoonlijk wat minder aan.

Het mooiste nummer heeft Stevenson voor het laatst bewaard vind ik. The Noble Shirker kenmerkt zich door een prachtige melodie en een mooie opbouw. Het nummer ademt die jaren ’70 sfeer en Engelse pastorale muziek. Niet iedereen zal er van houden, maar ik vind de saxofoon van Mike Benson extra kleur geven aan het nummer. Ook vanwege de afwezigheid van zang. En dan dooft de muziek langzaam uit. De hele plaat duurt bijna 45 minuten. En dan vind ik een goede zet, want zo blijft deze cd goed behapbaar.

Kortom, Zopp levert een boeiend en bijzonder debuut af. En niet alleen voor prog-puristen. Door de (relatieve) toegankelijkheid is Zopp een aanrader voor iedereen die buiten zijn comfort zone wil kijken.