Factory Of DreamsAlbum

Liefhebbers van authentieke toetsen opgelet! Dit derde album van Factory Of Dreams heeft niets van doen met Mellotron of wat voor authentiek (toetsen)geluid dan ook.

Ik zal het in deze recensie voor de allerlaatste keer citeren: “ik heb een haatliefde verhouding met Hugo Flores”. Het hier besproken album “Melotronical” (met één ‘l’ dus) is daar wederom een bevestiging van. Je kunt van de muziek houden of niet maar onze Portugese vriend heeft in de afgelopen jaren onmiskenbaar een eigen geluid gecreëerd. In een periode dat menig fan zit te wachten op het vervolmaken van de Project Creation-trilogie (lees deze recensie er maar eens op na) komt Flores binnen drie jaar doodleuk met een derde Factory Of Dreams album. En ik kan hem daarin alleen maar gelijk geven, want met Jessica Lehto heeft Flores puur goud in handen. Deze Zweedse zangeres met een zeldzaam fraai stemgeluid heeft zich ontwikkeld tot in mijn ogen een van de beste zangeressen in dit genre.

Op “Melotronical” (een conceptalbum met een vergezocht science fiction verhaal) heeft Flores de muzikanten en vocalisten die hem op voorgaande albums bijstonden de wacht aan gezegd en het heft volledig in eigen hand genomen. Daarnaast zijn we getuige van een novum, want vocaal laat hij zich nu ook gelden. En dat gaat hem niet eens slecht af. Zijn vrij rauwe en soms agressieve zang is een welkom tegenwicht op het engelengeluid van Lehto. Het zanggeluid van deze dame meandert immers tussen het geluid van Anneke van Giersbergen, Kate Bush en klassieke sopranen. Het blijft een wonderlijke ervaring haar te horen zingen op de vaak brute en volgepropte muziek. Superbombastische muziek die maar zelden ruimte geeft om even op adem te komen. Die zeldzame momenten zijn de klassiek klinkende Back To Sleep en Something Caling Me, waarop Lehto alleen wordt ondersteund door mooi toetsenspel.

De resterende 50 minuten verlopen in een razend tempo dat slechts zelden een rustmoment kent. In voorgaande recensies van Factory Of Dreams werd nog gerept over invloeden van Nightwish, Within Temptation en zelfs Ayreon. Op “Melotronical” zijn deze invloeden vrijwel verdwenen. Niet alleen irritant maar regelrecht zonde is dat Flores zich kennelijk (nog) niet thuis voelt achter een drumstel. Het met behulp van een computer kunstmatig gecreëerde drumspel is soms op een zodanig hoog tempo geprogrammeerd dat het als mitrailleurvuur je huiskamer in dendert. Het goed verzorgde en van fraai artwork voorziene album had zonder twijfel aan kracht gewonnen wanneer een drummer van vlees en bloed de partijen had ingespeeld. Het neemt allemaal niet weg dat Flores met dit album ten opzichte van “A Strange Utopia” muzikaal gezien een flinke stap voorwaarts heeft gezet.

Hans Ravensbergen