TwinspiritsAlbum

Aan de basis van deze Italiaanse band staat Multi-instrumentalist Daniele Liverani, die ook het muzikale brein achter het project Genius is, waarmee hij redelijk succes in Europa heeft behaald. Liverani beschikt over goede keyboardvaardigheden en speelt daarbij meer dan verdienstelijk gitaar. Dit is dan ook goed te horen binnen de Genius trilogie. We hebben dus te maken met een meer dan behoorlijke muzikant, maar binnen déze band wordt hij uitstekend geassisteerd door drie landgenoten en één Zweedse vocalist, die op zijn beurt zijn debuut binnen de band maakt.

We hebben te maken met het tweede album van deze formatie, waarbij op het eerste album een andere zanger werd gebruikt, namelijk Søren Adamsen. Ik kan binnen dit stuk een hele alinea wijden aan de naamstelling (Twinspirits), maar oud collega Shireen Bekker heeft in haar recensie van deel drie van de trilogie van Genius al een gedegen uitleg over deze naam gegeven, dus gemakshalve wijs ik u na afloop van het lezen van deze recensie naar dat verslag.

Goed. De muziek dan maar. De vergelijking met het project Genius is niet 1,2,3 gemaakt, hoe vreemd dat ook klinkt als je weet dat Liverani aan de basis van dit album staat. We hebben te maken met een album dat in de basis georiënteerd is op toetsen en gitaar en ik kan hier meer geslaagde variaties in ontdekken dan in de Genius trilogie. Echter werden we daar getrakteerd op zangers van wereldklasse zoals Daniel Gildenlöw, Jorn Lande, DC Cooper en John Wetton, hier moeten we het doen met slechts één zanger, namelijk de debutant Göran Nyström. Toch beheerst hij zijn vak goed, al moet ik zeggen dat de lage tonen hem wat minder goed afgaan dan de hoge. Een voorbeeld daarvan kan je horen in Taste The Infinity, waar de lage stem van Nyström niet erg geslaagd klinkt. Daarentegen kan de Zweed van tijd tot tijd heerlijk en vooral gevarieerd klinken met zijn strot.

We krijgen tien lange songs te horen met een totale tijd van bijna zeventig minuten. Het biedt de nodige variatie, een gastzangeres en verschillende tempowisselingen, netjes verdeeld over de diverse tracks. Af en toe komen er hints van Seventh Wonder en Circus Maximus bovendrijven. We krijgen sterke ballads te horen (Taste The Infinity en Hide This Feeling), maar ook een instrumentaal nummer als BTR en wat meer ‘raggende’ nummers als One Of Us en Everything.

Een track als My Future doet het bij mij ook erg goed. Mooi pianospel leidt de zang van Nyström in. Typisch een voorbeeld waar hij de lage noten net niet haalt, maar gelukkig weet hij zichzelf wat later briljant te verbeteren. Heerlijke riffs houden het nummer van begin tot eind spannend en een puike solo van gitarist Tommy Ermolli maakt het helemaal af. Leuk familiedetail: de zus van Ermolli, genaamd Irene, zingt een duet met Nyström in Hide This Feeling. Vreemd genoeg staat dit nergens vermeld en ik moest zelfs de band per e-mail benaderen wilde ik er achter komen wie deze dame nu werkelijk is. Totaal onnodig om dit te verbergen, want het is een prachtige ballad geworden, mede door de haar verdiensten.

Na een paar luisterbeurten dacht ik in eerste instantie een groeidiamantje in handen te hebben. Dat denk ik nog steeds, al betrap ik mijzelf er op dat het album niet meer zo boeit als in de eerste omwentelingen. Toch is dit een meer dan uitstekend prog-metal album waar veel progfans zich in kunnen vinden. De band brengt zoals gezegd een aantal stevige en goed opgebouwde tracks, naast een paar mooie ballads en alles bij elkaar is er een mooie diversiteit.

Ruard Veltmaat