Interview: Een zoektocht naar de artiest Ian Parry

Interview: Mario van Os
Datum: 24-01-2012

Ian Parry is van oorsprong een Engelsman, geboren in Bootle Lancashire (een dorp dichtbij Liverpool), Engeland, in september 1960. Hij woont al sinds 1984 in Nederland en spreekt dan ook zeer goed Nederlands. In dit interview vertelt Parry gepassioneerd over zijn carrière, van Hammerhead, Vengeance, Misha Calvin, Elegy en natuurlijk zijn levenswerk “The Consortium Project”. Over zijn vriendschap met Arjen Lucassen, de blues, Nostradamus en het succes met uitverkochte zalen en groupies die zijn kleren binnen een uur aan de muur hebben hangen. Hoe hij met muzikanten uit de hele wereld, waaronder Hongarije, Bulgarije, Denemarken en Florida, in alle landen t/m Japan speelt. Over zijn relatie met TMF en hoe de muziek van Parry zelfs huwelijken overeind houdt en kinderen voortbrengt. Maar ook de slechtere tijden, complottheorieën en het downloaden. Een zoektocht naar het verleden, het heden en de toekomst van een grootse zanger in Nederland.

Hoe ben je in Nederland terecht gekomen?
Ik ben naar Nederland gekomen voor mijn eerste band Hammerhead. Mijn eerste show was in Kaatsheuvel, naast de Efteling, in oktober of november 1984. Die show deden we samen met Vengeance (openingsact), dan Hammerhead en Highway Chile als afsluiter. In die show speelden we met Joey Franco op drums, bekend van Twisted Sister’s WidowMaker. Daarna zijn we (Joey en ik) doorgereisd naar Duitsland om het album “Heart Made Of Steel’ op te nemen, samen met David Rosenthal (van Rainbow) op keyboards en productie. Toen is echter alleen de single “Don’t Cry Your Life Away” verschenen, het album is al die tijd weggestopt in de EMI archieven/kluizen. Pas vijftien jaar later (in 2000) is het album uitgekomen bij Transmission/DoubleDutch productions.

Hoe ben je met Vengeance in aanraking gekomen?
In 1984 hadden we dus dat concert met Vengeance. Daar kwam Leon Goewie (toen zanger bij Vengeance) naar me toe. Leon was toen nog erg jong, zo’n 21 jaar oud, en ik was toen nog maar 24. Hij wou graag zangles van me krijgen en voornamelijk ook om de Engelse uitspraak en teksten. Arjen Lucassen schreef toen alle teksten voor Vengeance en Leon had daar ook interesse in, daarom was mijn Engelse afkomst wel belangrijk. Het is er echter nooit van gekomen, de afstand naar Amsterdam bleek voor hem toch te groot. Ik had toen nooit gedacht dat ik zelf ooit met Vengeance mee zou mogen zingen, maar later ben ik voor Vengeance wel 2½ jaar op en neer gereisd naar de oefenruimte in Waalwijk te Brabant.

Samen met Vengeance heb jij maar één cd opgenomen, hoe komt dat?
Ja, dat was de cd “The Last Teardrops ’84-’92”. Deze cd bevat alles wat ik samen met Vengeance heb opgenomen en een soort ‘best of’ van de tijd daarvoor. Samen met de cd hebben we toen een afscheidstoer gegeven, waarbij Ernst van Ee (van Helloïse/Highway Chile) de drums deed.
We hadden toen een single As The Last Teardrop Falls, waar we meer dan 10.000 stuks van verkochten. We waren stomverbaasd dat het zo goed aansloeg en toen wilden we eigenlijk niet meer stoppen. Maar Arjen (Lucassen) wilde niet meer verder, want hij wou solo verder. Uit respect voor Arjen zijn we toen toch gestopt met de Farewell Tour (1992).

Toen ging jij ook solo verder?
Ik ben toen begonnen met Non Stop Music Productions om mijn eigen cd producties te doen. Ik heb wat geld geleend van mijn vader en ben gewoon begonnen. Ik had nog geen enkele ervaring in muziekproducties en ik moest dus nog alles leren. Ik wist nog van niks, ik had geen flauw idee wat je tegen zou komen, hoe je een hoes moet maken, marketing, distributie, etc. Mijn eerste album “Symphony Of Dreams” heb ik toen op die wijze opgenomen. De eerste cd is goed verkocht, uitgebracht in vijftien landen en kreeg positieve reacties. Ik heb daarmee onder andere opnames gemaakt voor MTV Headbangers’ Ball en ik heb toen nog live gezongen op Radio 3, ’s middags bij Carola Hammer van de Vara.
“Artistic Licence” was mijn tweede soloalbum, waarbij Ernst van Ee heeft gedrumd en René Merkelbach (Gorefest) op toetsen. Na mijn derde soloalbum “Thru’ the Looking-Glass” ben ik een tijdje met mijn soloproject gestopt. Dit omdat ik in 1995 een telefoontje kreeg van Dirk Bruinenberg van Elegy.

Hoe verliep het contact met Elegy?
In 1994 was ik in Japan voor de albums “Evolution I” en “Evolution II” die ik samen met Misha Calvin heb gemaakt. Ik heb die albums ingezongen, samen met Tommy Martin resp. David Readman. Elegy was toen heel groot in Japan en hadden net een top 10 hit gehad. Toen ik een pagina grote advertentie over “Lost” zag, zei ik: “Ik ken die jongens nog van vroeger en nu zijn ze wereldberoemd in Japan.”
In november 1995 kreeg ik toen dat telefoontje. Elegy bestond toen nog maar uit drie personen, Martin Helmantel, Henk van der Laars en Dirk Bruinenberg, en ze waren op zoek naar een zanger. Martin Helmantel was een goede bekende van mij, nog uit de tijd van Hammerhead waar hij een soort fan van was. We hebben toen nog samen gespeeld in de Dynamo in Eindhoven. We hebben afgesproken welke nummers ik zou doen en in februari heb ik toen auditie gedaan. Ik vond de muziek die Elegy maakte, schitterend mooi. Dit was Dream Theater voordat Dream Theater zo groot was als nu. Ik heb ook het hele repertoire geoefend en gezongen. Ze vonden het geweldig en ik was in de band.

Ik heb in de band met Elegy een geweldige tijd gehad, we speelden voor uitverkochte zalen. Het album “State of Mind” deed in de voorverkoop al 14.000 exemplaren. Toen de verkoop op 27.000 exemplaren stond, moesten we naar Japan komen voor liveshows. In 1997 hebben we daar toen een aantal shows gespeeld. Ik heb toen de meest bijzondere en luxe dingen meegemaakt. We werden als filmsterren onthaald. Ik weet nog goed een avond in HardRock Café Osaka. De manager herkende ons en kwam naar ons toe. Binnen een uur hingen toen mijn kleren, mijn spijkerbroek, een jas, drumstokjes, getekende foto’s en van alles, in een kastje aan de muur. Wat je dan meemaakt met alle fans die overal staan te roepen, geweldig. Dat maak je maar één keer in je leven mee. Herinneringen man … (Ian is duidelijk geëmotioneerd als hij dit aan mij verteld – MvO)
Later gingen we ook nog op tournee met Stratovarius. We deden door heel Europa zo’n 35 shows, waarvan achttien in Duitsland. We gingen kriskras door heel Duitsland, van Berlijn, Bremen naar Munchen, terug naar Nederland, hup weer in Duitstland, Wenen in Oostenrijk (geboortestad van Mozart, voegt Ian daar vol bewondering aan toe), Griekenland en Italië. Hele grote zalen, waar ruim 2000 man in kunnen, en helemaal uitverkocht.

Tijdens die Europese tour met Stratovarius heb ik toen de jongens van Crystal Tears leren kennen, in Thessaloniki. Twaalf jaar later (in 2010) heb ik een plaat met hen opgenomen. Toevallig hoe alles kan gaan.

Henk en ik hebben later ook nog in Japan akoestisch live gespeeld in het Hardrock café voor MTV. Jammer dat Henk (van der Laars) er toen uitstapte, na het album “Manifestation of Fear”. Dat was toch een beetje het einde voor Elegy.

En toen ben je met Consortium Project begonnen?
In 1998 ben ik al met het Consortium project begonnen. We toerden toen met Kamelot. Ik had een aantal nummers liggen dat niet echt aansloot bij Elegy. Tijdens die tour kwam ik in contact met Casey Grillo van Kamelot, die had een eigen studio in Florida. Hij vond de nummers die ik had geschreven helemaal gaaf en vroeg of we naar Florida wilden komen. Na die akoestische promo tour door Japan met Henk van der Laars, ben ik afgereisd naar Tampa Florida, de thuishaven van Kamelot. Ik heb toen de gitaar en basgitaar opnamen gedaan met Thomas Youngblood en Glenn Barry in de Casey Grillos Studio.

Het is een groots project geworden met een indrukwekkende lijst van artiesten
Inderdaad, ik heb toen met een stuk of zeventien muzikanten gespeeld, met onder anderen Arjen Lucassen. Hij heeft een nummer voor mij op z’n basgitaar gespeeld en ik zong op zijn eerste Ayreon “The Rock Opera” (“The Final Experiment”, MvO). We hebben een soort muzikantenruil gedaan (ha ha). Zo is ook de naam ontstaan. Het werd een echt project met vele namen en belangen. Net als in de zakelijke wereld waar meerdere bedrijven gaan samenwerken noem je dat een consortium. Waarom niet ook in de muziek en zo is de naam Consortium Project ontstaan. Ik had alleen nooit verwacht dat ik dat twaalf jaar lang zou doen.
De eerste Consortium tour (in 1999) was met Patrick Rondat, Stephan Lill, Dirk Bruinenberg en Gunter Werner. We zijn die tour gestart in Heerlen, in Theo Samon’s Old Club, daarna Parijs, Lyond, Montpellier, Straatsburg en eindigde in Offenbach Duitsland.

Het project bestaat uit meerdere delen. Hoe is dat zo ontstaan?
In het begin was het één conceptalbum, maar na dat eerste album was het verhaal eigenlijk niet af. Ik was aan het schrijven over een wereld vol onrust en was daar nog niet klaar mee. Zo ontstond het tweede album omdat ik het verhaal door wilde schrijven. Ik heb toen het conceptverhaal ook aan het cd-boekje toegevoegd. Bij het eerste album had ik dat nog niet gedaan en zo leerde ik elke keer wat bij. Daarom ben ik nu ook zo blij met de remasters. Dat gaf me de kans om de hoes opnieuw te doen, het verhaal erbij te zetten. Het eerste album heeft nu ook een echte titel gekregen (“Criminals & Kings” in plaats van enkel “Ian Parry’s Consortium Project”, MvO). Ik ben dan ook heel blij dat nu het gehele verhaal is opgenomen in het nieuwe booklet. De Quadrilogy remasters, compleet met bonus tracks en dan het C5 album dat in juli is uitgebracht. De eerste remaster is afgelopen maand uitgekomen (zie recensie) en vervolgens komen de volgende maanden de andere remasters uit.

Hoe is het vijfde deel van het Consortium Project tot stand gekomen?
Ja, dat is eigenlijk een mooi verhaal (zegt Ian lachend). Ik was na het vierde deel helemaal niet meer van plan om een C-5 te doen. Na C-4 was het verhaal klaar. We hadden ontdekt dat onze voorvaders van een andere planeet kwamen en daarmee was het verhaal compleet. Maar vorig jaar was Casey Grillo in Nederland om drums masterclasses te geven met Dirk Bruinenberg. Hij zei toen tegen mij: “als je van plan bent om nog een deel te maken dan wil ik graag meedoen”. Dus toen ben ik gaan nadenken of ik het verhaal nog kon verlengen. En ik heb het verhaal van de zoektocht naar onze voorvaders verder uitgewerkt. Nu het album klaar is, hebben we echt geweldige recensies gekregen. Daar ben ik heel trots op voor mijzelf, maar ook mijn collega-muzikanten.

Kun je ons vertellen waar het verhaal op de Consortium Project albums over gaat?
Ian wil dit vertellen, maar heeft dan toch moeite om dit in het Nederlands te vertellen en hij schakelt over op zijn moederstaal (Engels). Hij vertelt honderduit en het is duidelijk dat dit zijn levensverhaal is. Ik (MvO) heb dit toch maar, in het Nederlands, samengevat voor jullie.

Ik was aan het schrijven over een wereld vol onrust “a world gone mad and totally out of control”. Vrouwen zijn bang om te leven in de samenleving die is ontstaan. In C-2 worden de gebeurtenissen ondragelijk. Ik krijg er nu nog kippenvel van als ik er aan denk. Het geeft me nog steeds een ongemakkelijk gevoel. Want het scenario dat ik toen zag was vreselijk. In C-2 wordt de mensheid in tweeën gesplitst, de Monomales and Neofems (mannen en vrouwen). Ik schreef toen de ellende toe aan de olie, want ik had niet voorzien dat de bankensector het probleem zou veroorzaken.
Ik verwerkte ook actuele onderwerpen in mijn muziek. Toen speelde in de media het onderwerp over klonen. Dit heb ik verwerkt in mijn verhaal. Vrouwen konden zichzelf bevruchten via kloontechniek, waardoor ze geen mannen meer nodig hadden. De Monomale worden verbannen en de Neofems (vrouwen) regeerden de wereld. Omdat de luchtkwaliteit zo slecht is geworden hebben ze een biosfeer gebouwd om hun leefgebied, die ook op de hoes is te zien.

Ik ben gek op Nostradamus. Ik denk echt dat hij de toekomst kon voorspellen. Hij zag het allemaal gebeuren. In C-3 was er een aardbeving, hetgeen nu echt actueel is. De platonische platen blijven bewegen. Dit geeft een gat in de biosfeer en een stenen kist begraven in de fundamenten van de biosfeer, wordt blootgelegd. Zo worden de “twelve stone tablets” ontdekt, die de voorspellingen voor de toekomst bevatten. Ik ben geen gelovig man, maar deze stenen tabletten worden ook vergeleken met de “de tien geboden”. C-3 speelt in de toekomst, zo’n 275 jaar van nu. Er is geen religie, geen oorlog, iedereen heeft een eigen verantwoordelijkheid, er is geen politiek, geen regering. Dit is zoals ik de ideale wereld zie, ieder kan meedoen.

Reductio Ad Asurdum is een van de titels van de nummers op C-3. Het is Latijn voor “herleiding tot het absurde” of “bewijs uit het ongerijmde”. Ik vond dat zo mooi om te gebruiken in mijn verhaal. Na diverse overwegingen gaan ze op ontdekkingsreis, een moedige maar moeilijke reis, een strijd tegen de elementen over land en zee. Aan de andere kant van de wereld ontdekken ze de verbannen monomales, en aan het eind van C-3 worden de soorten weer herenigd. “Thus our species again was one. The reunification of our species was a smooth transition. Monomales and Neofems worked together for the preservation of all, their own human kind.”

Ian onderbreekt zichzelf in dit verhaal en zegt: “Hoe kan ik twaalf jaar en het gehele verhaal van vijf cd’s samenvatten in dit interview…?”

Maar goed, C-5 is een reis en zoektocht naar onze voorvaders geworden. In C-4 hebben we ontdekt dat de mensheid afstamt van buitenaardse wezens “aliens from space”. In Origins Of Mankind heb ik stukjes uit de radio-opnames van het Roswell incident uit 1947 in de track opgenomen. Iemand heeft een neergestort ruimteschip ontdekt in een piramide. Deze piramide is ook verwerkt op de hoes. Ik kijk veel naar Discovery Channel en National Geografics en dat verwerk ik allemaal in mijn verhalen.
Uiteindelijk komen onze voorvaders ons vernietigen omdat we te gewelddadig en agressief zijn geworden. De mensheid is een experiment dat helemaal fout is gelopen. Zodra het voorvaderlijk ras echter op aarde aankomt beginnen ze te sterven. Ze zijn allergisch voor een virus dat op onze aarde leeft. Ik kwam hierop door de Mexicaanse griep, dat ook door een virus werd verspreid. En dit is natuurlijk ook een beetje het verhaal van “War Of the World”.

Je had het over Nostradamus, maar ben jij zelf ook niet voorziend?
Ik zou het niet voorspellend willen noemen, ik verwerk diverse nieuwsfeiten, documentaires en meningen in mijn teksten. Ik bouw daar een fantasiewereld om heen. Voorbeelden zijn de oliecrisis in de seventies, de elektriciteitbesparing, etc.
Zo heeft de moord op John F. Kennedy een grote invloed op mijn leven gemaakt. Ik was toen nog maar 3 jaar oud, maar ik weet het moment waarop dat gebeurde nog heel goed. Ik heb veel gelezen over dit onderwerp (Parry heeft alle boeken over dit onderwerp, die hij ook laat zien, MvO). Na “JKF The Movie” was het voor mij helemaal duidelijk, ik weet zeker dat de moord op Kennedy een complot is geweest om de president te liquideren. En aan de mensheid wordt het verhaal van de “lone gunman” (Lee Harvey Oswald) verkocht. Deze gebeurtenissen hebben een hele grote impact gehad op mijn leven. Daar gaat ook het eerste deel van het Consortium Project over. Mensen tolereerden de wijze waarop de autoriteiten de gemeenschap onderdrukt. Tot de moord op of eigenlijk de liquidatie van president Kennedy. Een president, die geliefd is en wordt bewonderd door miljoenen, vertegenwoordigd de hoop voor iedereen die de vrijheid van meningsuiting ondersteunde. Mensen komen in opstand en accepteren de onderdrukking niet meer. Je ziet dat momenteel ook terug in het Midden-Oosten (Libië, Egypte en Syrië).
“We all inhabit this small planet, we all cherish our children’s future and we are all mortal” (J.F. Kennedy, 1959)

Nog even over het C-5 album. Op onze site krijgt je album een heel goede recensie van mijn collega Hans. Jouw stem wordt vergeleken met Ronnie James Dio.
Wow, dat is zeker een compliment, je moet me de link doorsturen.
Later krijg ik een mailtje van Ian met de volgende inhoud: “Beste Mario wat een geweldig recensie van jouw collega Hans zeg. Jij ook bedankt voor het interview.”

Ian omschrijft het C-5 album zelf als: “Melodic oriented rock metal sympho album met hymn gothic invloeden.” Het heeft kortere compacte nummers die je ook buiten het concept om kunt beluisteren. Maar het geheel tezamen geeft wel het vijfde deel van het themaverhaal. Ik heb deze keer ook een paar keer mijn stem laten vallen, om Ani en Lene te laten zingen. Zelfde melodielijn, maar dan met een vrouwelijke stem.

In C-3 en C-4 had ik meer progressieve metal, met orkestrale invloeden, heel bombastisch. Op C-5 is het meer riff-georiënteerd geworden. Nog wel een klein beetje symfonisch dingen, waarbij ik met twee toetsenisten werkte, Kalin Zhechev van de Ani lozanova band en Peter-Jan Kleevens. Peter heeft een heel mooi analoog Hammondorgel, echt oud met een vintage geluid. Ik heb hem uitgenodigd voor het extra nummer An Untold Message. Dat vintage geluid geeft echt een kick.

In het laatste Consortium Project werk je samen met Lene Petersen en Ani Lozanova. Hoe ontdek je die artiesten?
Ik heb onder anderen met Lene Petersen gezongen voor Infinity Overture. Ik heb het conceptverhaal voor het album “Kingdom In Unitopia” mee geschreven en we hebben de cd-presentaties gedaan in Kopenhagen. Daarna heb ik een hele goede vriendschap opgebouwd met Lene Petersen. Ik ben erg onder de indruk van de zangstijl van Lene. Ze heeft hele mooie Evanescence / Within Temptation zang lijnen. Ze is nog maar 25 jaar oud, maar ze heeft erg veel talent. Ze heeft nu een eigen band in Denemarken, maar het is heel erg moeilijk om een goede recorddeal te krijgen. Ik wil wel met Lene verder werken. Ze speelt nu met haar nieuwe band en dat wil ik ondersteunen.

Ani Lozanova heb ik geholpen bij het maken van haar album met The Anilo Project, samen met Stephan Lill. “Miracle” heet die cd (MvO: Zie ook hun myspace pagina). Rocktribune, een magazine uit België, heeft van het album van Anilo een heel goede recensie gegeven, met een score die zelf hoger uitviel dan mijn C-5 album. Ik heb beide platen geproduceerd en mijn doel is om mezelf elke keer te verbeteren. Dat is me dus eigenlijk gelukt (ha ha). Maar goed, nadat ik met Ani Lozanova had gewerkt, wist ik dat ik ze haar donkere en krachtige rockstem ook moest gebruiken voor mijn laatste Consortium album om dat bombastische orkestrale geluid te krijgen dat ik wilde bereiken. Het was geweldig om met beide dames te mogen werken voor mijn C-5 album.

Verder heb ik ook nog Jens Faber (Dawn Of Destiny) op mijn album mee laten doen. Jens is nog een jonge gast, maar ik vind hem ontzettend goed. Hij liet me een nummer horen,The Untold Message heb ik het later genoemd. Ik had eigenlijk het conceptverhaal al klaar, maar ik was zo onder de indruk dat ik het concept nog eens bekeken heb. Ik heb het nummer er tussen kunnen voegen, als een detaillering van een specifiek onderdeel. Ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan. Ik krijg altijd veel inspiratie van iemands songwriting. Ik vind dat zo gaaf om te doen.

Krijgen we nog meer delen van het Consortium Project?
Na deel vijf ben ik gestopt met het Consortium Project. Het verhaal is klaar, maar ook het logistieke proces wordt te veel en het is onbetaalbaar geworden. De hebzucht van de mensheid kan mooie dingen vernietigen. Het internet dat bedoeld is om mensen dichter bij elkaar te brengen om door middel van wereldwijde communicatie de vrijheid van meningsuiting te ondersteunen, wordt omgezet in een illegale downloadcultuur. Mensen kopen geen cd’s meer, iedereen is gaan downloaden.
Er is gelukkig nog wel een aantal loyale fans die alle cd nog kopen en mij steunen. Maar helaas is de productie te duur geworden en de cd-verkoop is omlaag gekelderd. De kosten en opbrengsten zijn niet meer in balans. Ik financier mijn eigen cd’s helemaal zelf en ik kan het niet meer betalen zonder voldoende opbrengsten. Ik heb zelf een animatieclip ter ondersteuning van Enemy Within gemaakt; helemaal zelf betaald. Maar de media blijft steeds om meer vragen en commentaar geven. Zelfs bij gratis producten via Youtube en dergelijke verwachten ze kwaliteit. En wie betaalt dat dan?

Hoe gaat het met Non-Stop Music Productions?
Ik heb NSMP (Non-stop Music Productions) opgericht in 1993 met het idee om jonge artiesten een kans te geven om hun eigen albums op te nemen onafhankelijk van een record company om daarna een label te contracteren met hun eigen product. Daarom heb ik ook op de Consortium Project albums een hele hoop goede jonge muzikanten mee laten doen.
Maar dat is momenteel niet meer mogelijk. Door de crisis en zo is alles zo onzeker geworden. Hierdoor en door het illegale downloaden is er bijna geen cd-verkoop meer. Als de cd-verkoop nog goed was geweest, had ik zeker bands onder contract genomen. Maar helaas is lukt dat nu niet. Het is zoals Peter Gabriel ooit heeft gezegd “Muziek wordt een gratis commodity, muzikanten moeten hun inkomsten via advertenties verkrijgen, hoe meer gratis downloads, hoe meer opbrengst uit advertenties”. Maar ik geloof daar niet in. Maar gelukkig zijn er nog steeds mensen die het product in handen willen hebben, het booklet kopen en echt van een cd kunnen genieten.
Er er zijn ook nog steeds mensen die me bedanken dat ik bepaalde nummers geschreven heb. Iemand heeft ooit gezegd, dat een bepaald nummer zijn huwelijk heeft gered. Vorig jaar kwam ik diezelfde man tegen, bij een Crystal Tears concert in Griekenland,  met zijn zoon. Hij zei “dankzij dat nummer van jou, is dit mijn zoon”. Anders was die er nooit geweest. Dat zijn de mooie dingen in mijn leven.

Helaas is symfonische prog en gothic metal een beperkt genre en is er voor deze soort muziekstijlen weinig vraag. Ik ben zo trots op een band als Within Temptation die het heel goed doet. Hun drummer Ivar de Graaf heeft op C-4 meegedaan. Die doen het helemaal op eigen stoom met hun eigen fans. Zo is er nog een beperkt aantal uitschieters, zoals Epica. Maar ik zie dat het steeds moeilijker wordt.

Inderdaad, de muziekscene wordt steeds moeilijker, zo las ik onlangs het nieuws dat TMF ook stopt. Niet helemaal ons genre maar toch…
Ian Parry moet lachen bij het horen van TMF en grapt:
O ja, The Mother Fuckers …. ha ha ha. Ik was ooit bij TMF voor een opname en noemde ze meteen The Mother Fuckers. Daar stond voor mij de afkorting voor, haha.

Wat is je relatie met Arjen Lucassen?
Tja … dan gaan we weer een hele tijd terug. Arjen en ik hadden na Vengeance besloten om allebei iets anders te doen. We zijn ieder begonnen met eigen dingen. Oscar Hollmann (de gitarist van Vengeance) begon toen met zijn eigen studio. Ik zag daar wel een toekomst in en ben mijn eerste soloplaten daar gaan opnemen. Oscar was toen ook bezig met Within Temptation, die toen net begonnen. Ik had geen idee dat die zo zouden doorbreken en ik heb daar veel respect voor.  Arjen (Lucassen) heeft daar ook zijn eerst Ayreon album “A Rock Opera” opgenomen. Arjen wilde altijd al graag een conceptverhaal maken. Hij vond mijn conceptverhalen altijd zo gaaf, maar dat kon niet met Vengeance. Dat kon hij wel met het Ayreon project. Ik heb hem nog opweg geholpen met het verhaal en ook meegezongen op zijn eerste album en later heb ik ook nog gezongen op “The Universal Migrator”. Ik heb hem laatst (drie jaar) geleden nog gezien op de Ayreon fanclubdag. Dat is denk ik de laatste keer. We zijn wel goede vrienden gebleven.
Leon (Goewie) is eigenlijk de enige overgebleven van Vengeance en hij heeft een nieuwe band geformeerd die met een album bezig zijn (dit album getiteld “Crystal Eye” zal in februari 2012 verschijnen, MvO).

Van de muzikanten op jouw Consortium albums vallen me een aantal muzikanten op, zo ook de Hongaarse gitarist Tamás Szekeres. Ik heb het album “Blue Syndicate” nog in mijn kast staan. Hoe ben je hem tegengekomen?
Via Ernst van Ee ken ik Tamás. Hij woont in Hongarije, maar in die tijd was hij vaak in Nederland. In 1997 vroeg hij mij of ik een aantal optredens met hem zou willen doen. Ik heb toen zijn gehele set geleerd en een optreden gedaan in Boedapest. Daar is ook een album van uitgekomen in Japan (via Marquee records in September 1998, MvO). In ’99 wilde ik hem toen graag voor een nummer op mijn album. Ik had een rocknummer dat echt bij zijn stijl paste. Het was altijd goed om met Tamas samen te werken. Tommy Newton speelde op datzelfde nummer. Hoe het verder met hem gaat weet ik eigenlijk ook niet. Ik heb al jarenlang geen contact meer met hem gehad. Hij had toen overigens ook een Sony Classical contract, hij maakte ook barok muziek.

Tenslotte mijn laatste vraag: Wat ga je nu doen na het Consortium Project?
Ik krijg enorm veel vragen om liveshows te doen. Ik heb veel geïnvesteerd in dit project en ik heb het gehele project nu netjes afgemaakt met een complete remastered set cd’s met nieuwe booklets en het complete verhaal van alle delen. Daar sta ik voor 100% achter. Ik heb ontzettend veel  plezier gehad en gelachen met al mijn collega’s, met Casey Grillo en Stephan Lill. Ik heb weer met Marcus Teske kunnen werken (de engineer van VandenPlas). Ik heb ook met mijn collega’s uit Bulgarije, van het Ani Lozanova Project, mogen werken. Ani Lozanova heeft meegezongen op C-5  en ik heb haar debuutalbum geproduceerd.

Maar om een antwoord te geven op je vraag: ik zou nog graag een Elegy album willen maken, ik zou het zo morgen doen, maar dan moet er wel een platenfirma zijn die daar in wil investeren. Een band zoals Elegy met een verkoop van meer dan 25.000 exemplaren in het verleden, dat is nog de moeite waard. Maar het ligt vooral aan onze Henk (van der Laars). Hij is wel geïnteresseerd en hij heeft al een album vol nummers geschreven. Maar om het voor elkaar te krijgen zal hij er toch nog meer energie in moeten steken. Ik zou zo meedoen.
Ik zou ook nog graag een keer terug willen gaan naar Japan, met Elegy. Ook voor de fans in Japan. Ik heb zojuist meegewerkt op een charity album voor de tsunami in Japan, voor het Rode Kruis. Het Phoenix Sun project, met de gitarist van Area51 (Yoichiri Ishino) en Amanda Summerville, zingt ook mee op dit nummer (zie hier voor meer informatie, MvO).

Afgelopen jaar (in augustus 2011) hebben Barend (Courbois), Hans (in ’t Zand), Wilko (van Beek) en ikzelf spontaan samen opgetreden tijdens de Culemborg Blues Night en dat ging heel goed. Echt top. En we zouden ook nog een Hammerhead album kunnen opnemen. Je weet maar nooit, alles kan, want ik zeg nooit “nee”. Net als Sean Connery “Never say never again”. :lol:

Ik ben nu bezig met opnames voor mijn nieuwe Classic rock band en er komen ook nog live festivals samen met de Rock Classics Symphony. Dus erg interessant allemaal.

Goed dan ben ik zo’n beetje door mijn vragen heen, heb jij nog een vraag?

Ja, ik zou eigenlijk nog een oproep willen doen aan jullie lezers:
– Wie zou er een vaarwelconcert van het Consortium Project willen bijwonen?
– En wie zouden jullie dan willen zien als bezetting op deze tour?

Als er voldoende belangstelling is vanuit de fans, dan zou ik dit graag willen organiseren. Ik kan dan mijn collega’s benaderen om deze beste bezetting bij elkaar te brengen. Vanuit Progfest is er al vraag en ik was ook al gevraagd door Rock Ittervoort. In Frankrijk heb ik al een kantoor dat ons graag zou willen boeken. Maar de fans zouden er natuurlijk om moeten vragen en ook willen komen!

Ik wil er graag een prijsvraag van maken en heb nog een tweetal unieke T-shirts ter beschikking van het eerste Consortium Project, met op de achterzijde de complete bezetting.

PRIJSVRAAG

Onze wedstrijd is beëindigd. Uit de inzendingen zijn twee prijswinnaars getrokken, die beiden een uniek T-shirt van het eerste Consortium Project, met op de achterzijde de complete bezetting van Consortium Project I, zullen ontvangen.
Prijswinnaars worden nog bekend gemaakt.

Meewerkende artiesten aan het Consortium Project:
Ian Parry – zang (Elegy/Ayreon/Vengeance) GB

Vrouwelijke gastzangeressen:
Lene petersen – zang (Infinity Overture) Dk
Ani Lozanova – zang (Ani Lozanova Project) Bul

Gitaristen:
Stephan Lill – gitaar (Vanden Plas) D
Veith Offenbäecher – gitaar (Dawn of Destiny) D
Patrick Rondat – gitaar (Jean Michel Jarre/Elegy) Fr
Tamás Szekeres – gitaar (Tamas) H
Niels Vejlyt – gitaar (Infinity Overture) Dk
Thomas Youngblood – gitaar (Kamelot) USA

Drummers:
Dirk Bruinenberg – drums (Elegy) NL
Ivar de Graaf – drums (Within Temptation) NL
Casey Grillo – drums (Kamelot) USA

Bassisten:
Arjen Lucassen – basgitaar (Vengeance/Ayreon) NL
Jan Bijsma -basgitaar (Vengeance) NL
Barend Courbois – basgitaar (Vengeance) NL
Jens Faber – basgitaar (Dawn of Destiny) D
Kris Gildenlöw – basgitaar (Pain of Salvation) S
Martin Helmantel – basgitaar (Elegy) NL

Overig:
Jan-Peter Kleevens – piano (Hammerhead) NL
Kalin Jechev – toetsen (Ani Lozanova Project) Bul
Tommy Newton – toetsen (Victory/Producer) D
Markus Teske – toetsen (VandenPlas) D
Jan Vayne – Piano (Jan Vayne) NL
Ingeborg Wieten – (Actrice) NL

Meer informatie:
Website: http://www.ianparry.com
MySpace: http://www.myspace.com/ianparrytheartist