Het nieuwe album van prog koning Steven Wilson heeft voor nogal wat opschudding gezorgd binnen de (prog) muziekwereld. Wilson zelf had het al ver van te voren aangekondigd: de muziek zou wel eens radicaal anders kunnen zijn dan de mensen, zijn fans, van hem gewend waren. En hij heeft daar geen woord van gelogen. De polemiek is bijna niet meer te stuiten, er zijn extreme voor- en tegenstanders te vinden op de diverse fora waar men elkaar de hoofden inslaat. Verbaal gelukkig, er is mij nog geen incident bekend van lichamelijk geweld of het vernietigen van bushaltes of corona teststraten.

Ook op de burelen van Progwereld heeft “The Future Bites” zijn splijtende werking gedaan. Een greep uit de reacties van de diverse recensenten:

  • De nieuwe richting is het niet voor mij
  • Ik heb nog een klein beetje stille hoop dat dit allemaal een grap is
  • Ik vind hem alleen maar beter worden
  • Eerlijk gezegd – VRESELIJK !
  • Niet stil blijven staan, altijd voorwaarts
  • Persoonlijk zijn er nummers die best oké zijn
  • Benader de nieuwe Steven Wilson als krautrock
  • Ik vind de muziek nauwelijks om door te komen
  • Meer dan ooit is Steven Wilson een pionier binnen het genre

En dan moet je hierbij nog in gedachten houden dat het hier om een groepje min of meer gelijkgestemden gaat. Lui die als grootste gemene deler hun liefde voor dit specifieke genre van muziek met elkaar gemeen hebben. Nou heb ik al eens eerder op deze plek aangehaald dat ‘gelijkgestemden’ met een spreekwoordelijke korrel zout moet worden genomen: er zijn liefhebbers van heavy prog-metal, symfonische rock, neo-prog, post-rock en van God weet wat voor andere (sub-) stromingen onze geliefde muziek heeft voortgebracht. Ik vergeet nooit meer dat ik tijdens een van de meer recente Progdreams Festivals (herinneren jullie je dat nog?) uitgerekend tijdens het optreden van die ene band koos om mijn avondeten te verorberen. Terwijl mijn collega bereid zou zijn geweest om zijn vakantie in een ver land voor dat zelfde optreden te onderbreken. Zo zie je maar weer, zelfs binnen een relatief smalle kolom als de progressieve rock zijn er nog voldoende contraire meningen te vinden. Maar altijd met respect voor elkaars standpunt.

Het blijft dus gelukkig bij het kruisen van de verbale degens, het echte geweld blijft achterwege. Want onze samenleving heeft toch al zoveel te lijden onder extreme standpunten, radicale tegenstellingen en onverzoenbare meningen. Je hoeft de kranten en het nieuws er maar op open te slaan om te zien op welk hellend vlak we ons momenteel bevinden. En dan hoef je helemaal niet noodzakelijk naar de andere kant van de oceaan te kijken. In pakweg Urk, Stein, Den Bosch, Oosterhout en Venlo is het minimaal net zo erg.

Laten we dus maar blij zijn dat er überhaupt nog muziek gemaakt wordt, en erkennen dat smaken kunnen verschillen. ‘Agree to disagree’ in goed Nederlands. Met bijvoorbeeld de nieuwe Transatlantic in het verschiet ziet de toekomst er zonnig uit. Of zie ik daar een nieuwe splijtzwam langzaam de kop opsteken?