Blame Zeus is een Portugese band die indruk maakte met het album “Seethe” wat in 2019 verscheen. Dat album is inmiddels de derde langspeler van de band die in 2010 is ontstaan. Naarmate de jaren vorderden maakte de band een sterke draai naar progressieve metal en de band lijkt vastbesloten op die weg verder in te slaan. Een goede reden voor Progwereld Sandra Oliveira eens aan de tand te voelen.

De lezers van Progwereld leerden jullie muziek kennen via het album “Seethe”, kan je ons iets meer over de band vertellen?

Sandra: Hallo Ruard en Progwereld lezers, we zijn erg blij met jullie enthousiasme!

Blame Zeus begon in 2010,  in eerste instantie wel met een ander team. We waren toen nog met ons vieren en het belangrijkste verschil met nu is dat we toen met één gitarist werkten. Van die formatie zijn alleen Ricardo en ik over. In de opvolgende jaren 2011 en 2012 hebben we hoofdzakelijk materiaal geschreven en uitgewerkt. In 2013 begonnen we live te spelen en toen de oorspronkelijke gitarist vertrok nam André Ribeiro zijn plaats in. Later dat jaar kregen we een tweede gitarist, Vítor Braga. Vanaf 2016  zijn we tot op de dag van vandaag actief in dezelfde formatie. Qua stijl zijn we in de loop der jaren wel veranderd, maar het is ook afhankelijk van wie de nummers heeft gecomponeerd en op de albums heeft gespeeld. Ons eerste album “Identity” verschilt bijvoorbeeld enorm van “Theory Of Perception”, dat  in onze beleving een meer heterogeen album is. Hoewel we trots zijn op al ons werk, zou ik zeggen dat het album “Seethe” het beste het geluid van de band vertegenwoordigt, of wat we probeerden te bereiken; zware, progressieve rock, met invloeden van heavy metal.

Jullie eerste album “Identity” verscheen in 2015?

Sandra: Ja dat klopt. De financiering daarvan verliep via een succesvolle crowdfunding campagne. Ons debuut leverde ons een support campagne van de toenmalig succesvolle Portugese band R.A.M.P.

Het verwondert dat Blame Zeus nog niet zo bekend is in West- en Noord-Europa. Hoe is dat mogelijk?

Sandra: Ik heb me dat zelf afgevraagd, haha! We proberen zoveel mogelijk op social media actief te zijn en reclame te maken, maar het is moeilijk om bepaalde plekken maar ook de fans van muziekstromingen te bereiken, althans zonder veel geld uit te geven aan PR- en marketingbureaus. Helaas lijkt dat de wereld te zijn waarin we ons momenteel bevinden, afgezien van de Corona crisis van dit moment. We geloven sterk in onze muziek, dus we geloven heilig dat dingen veranderen als we de kans krijgen weer live te spelen.

Hoe is de bekendheid in jullie eigen land en treden jullie in Portugal vaak op?

Sandra: Ik zou zeggen dat we in Portugal redelijk bekend zijn in de rock- en metalwereld. Mede ook doordat we als support van Lacuna Coil hebben gediend voor hun optreden in Porto in 2017. Vóór Covid speelden we vrij vaak live en in 2020 hadden we een flink aantal festivals geboekt, zelfs in ons buurland Spanje. Helaas heeft de Covid crisis roet in het eten gegooid en hebben we nog niet daadkrachtig kunnen doorpakken.

Hoe komt jullie muziek tot stand? Is er een muzikaal meesterbrein in de band of zijn de nummers ontstaan ​​door samen te jammen?

Sandra: Normaal gesproken werken we de nummers samen uit, maar ze komen vaak voort uit een idee van één van ons, of het nu een vocale melodie is, een gitaar- of basriff of een interessant ritme.

Mijn persoonlijke mening is dat jullie muziek een kruising is tussen metal- en rockmuziek. Luisteren jullie ook zo afwisselend naar andere bands? En wat zijn jullie invloeden?

Sandra: We luisteren inderdaad naar veel verschillende soorten muziek, van blues, jazz, tot heavy metal en progressief… Ik luister zelfs graag naar dance / elektronische muziek zoals IamX of Skrillex zo nu en dan. Ik denk dat het belangrijk is voor een songwriter om veel verschillende soorten geluiden te absorberen, te groeien en zichzelf opnieuw uit te vinden. Onze belangrijkste invloeden zijn bands als Tool, Mastodon, A Perfect Circle, Dream Theater… om er een paar te noemen.

In mijn recensie van “Seethe” maak ik veel vergelijkingen met de band Oceans Of Slumber en specifiek op de vergelijkende stem tussen jou en zangeres Cammy Gilbert. Ken je die band überhaupt en reageer je op de vergelijking tussen jullie als zangers?

Sandra: Ik had nog nooit van die band gehoord dus ik moest er eerst naar luisteren. Een goede tip want ik vind hun muziek echt heel goed. Wat betreft de zangeres: we hebben beslist verschillende zangstijlen, maar ik begrijp waarom je vergelijking maakt, de techniek is namelijk vergelijkbaar. Ze heeft een unieke stem met heel veel soul en timbre.

Dat is het inderdaad, Ik merk invloeden in je stem die zwarte zangers vaak hebben. Een stukje soul, kan je dat verklaren?

Sandra: Ik heb veel soul, blues en jazz beluisterd, vooral op de universiteit waar ik jazz zang heb gestudeerd, dus ik denk dat mijn stem zich daaraan heeft aangepast. Persoonlijk hoop ik niet te veel, omdat ik zelf vind dat mijn stem zich meer leent voor rock en zelfs metal muziek. Met name de zwaardere muziek dus.

Jullie hebben onlangs een nieuwe single uitgebracht, betekent dat er binnenkort een nieuw album wordt uitgebracht?

Sandra: Nee, Burning Fields is een uitgave op zich, hoewel we het misschien als bonustrack in het volgende album opnemen. Helaas heeft Covid onze plannen een beetje doen ontsporen (zoals bij zoveel andere bands), maar dit jaar komt er sowieso geen nieuw album.

De eerste twee albums zijn in eigen beheer uitgebracht, het laatste album, “Seethe”, is uitgebracht door Rockshots. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen en betekent het dat je via dat label ook een mogelijk volgend album gaat uitbrengen?

Sandra: Begin 2019 hebben we een demo opgenomen en deze naar een paar labels gestuurd. Rockshots bood ons de beste deal en we waren erg blij om met hen samen te werken. Wat de toekomst betreft, zullen we zien. Wat betreft de band staan ​​wij open voor alle mogelijkheden.

Kun je ons iets vertellen over beide albums?

Sandra: Alle albums zijn echte representaties van elke fase van de carrière van de band en van ons leven. De twee laatste albums zijn gecomponeerd en gespeeld door dezelfde mensen, maar toch zijn ze behoorlijk verschillend, zou ik zeggen. In “Theory Of Perception” vind je meer songs die zich tijdens het schrijfproces meer tot ballads ontwikkelden, maar we hebben daar ook een jazzy, bluesachtig geluid. Maar we zijn dan nooit een rauw rock-‘n-roll-geluid vergeten. “Seethe” is veel meer gedefinieerd,  in een zwaarder en donkerder geluid. Dat kwam ook door het ​​verhaal dat we over het hele album vertellen. “Seethe” is duidelijk een evolutie of ontwikkeling van onze smaak en vaardigheden en waar we langzaam naar de progmetal opschuiven.

Ik was enthousiast en gefascineerd door het nummer Rose op het “Theory Of Perception” album, kun je daar iets over zeggen?

Sandra: Rose gaat over mijn moeder – die Rosa heette. Ze stierf in 2015 aan eierstokkanker. Dat nummer is mijn eerbetoon aan haar leven en de geweldige, hardwerkende, speciale vrouw die ze was. Ook het nummer Signs gaat over haar en de ziekte.

Heel erg bedankt voor al je steun en aan iedereen die dit leest! Ik hoopt dat jullie de kans krijgen om naar onze muziek te luisteren! Proost!

https://blamezeusofficial.com/