Jan Willem Ketelaers (van 1971) geniet vooral bekendheid als zanger van het inmiddels ontbonden Knight Area. Dat deze vriendelijke Brabander veel meer noten op zijn zang heeft is minder bekend. Op zondag 22 september 2024 viert hij met een speciaal evenement met tal van gasten in Bibelot in Dordrecht zijn 25-jarig jubileum als zanger. Reden voor Progwereld om Jan Willem nader aan onze lezers voor te stellen.

Hoe het allemaal begon

Het begon al snel met passief muziek luisteren. Ik had toen de lagereschoolleeftijd, ik denk de vierde en vijfde klas van de lagere school. Dat was in de jaren 80 en met name de rockmuziek van die jaren sprak heel erg aan. Ik verzamelde toen de elpees van Kiss, samen met een vriendje van school. Van lieverlee ben ik met die muziek grootgebracht. De muziek uit die jaren spreekt mij nog steeds aan, vooral die koortjes vind ik nog steeds heel erg tof. De koortjes van Kiss vooral. Niemand heeft ooit mooiere harmonieën verzonnen dan Paul Stanley en Gene Simmons. Daar krijg ik nog steeds kippenvel van.

Daarna ging ik naar het voortgezet onderwijs. Op de televisie had je toen programma’s als de Power Hour en Headbangers Ball. Dat waren programma’s die ik leuk vond. Stoere hardrockgroepen zoals W.A.S.P., Poison en Venom kwamen voorbij en er werden grote concerten uitgezonden, zoals van Manowar met motoren op het podium met veel licht en vuurwerk. Ik raakte op school toen ook bevriend met een jongen, die Faith No More en Suicidal Tendencies draaide. Dus ja, jaren 80-metal loopt als een rode draad door alles heen.

Maar je werd pas later actief met muziek?

Klopt. Actief ben ik eigenlijk pas vrij laat begonnen met muziek, dat was in 1999. Bij het afscheid van een collega hoorde ik dat hij in een coverband zat. Ze zochten een zanger. Kijk, ik zong eigenlijk al wel, onder de douche en zo. In een kleine ruimte en dat klonk best al goed, al zeg ik het zelf. Maar ik had geen idee of ik talent had of niet. Dus zei ik dat ik wel een keer zou willen komen om te proberen. Ik heb toen wat nummers ingestudeerd van onder andere Green Day, Kane en Live. Het ging best goed dus toen heb ik me bij die band aangesloten en we gingen repeteren en optreden. Dat waren dus mijn eerste stappen als zanger, ik was toen 28 jaar.

Waar luister je nu zelf naar?

Waar ik zelf naar luister? Dat is heel breed. Ik vind Queensryche echt heel tof en pas geleden heb ik de nieuwste cd van Robert Soeterboek gekocht; Plan Nine met Arjen Lucassen. Ook vind ik de nieuwste van Vandenberg heel gaaf. Overdag, wanneer ik werk, luister ik naar NPO 4 klassieke muziek, dat vind ik erg mooi en rustgevend.

Heb je voorbeelden?

Echte voorbeelden als zanger of waar ik door beïnvloed ben, heb ik niet, maar ik vond vroeger Jon Bon Jovi echt wel te gek. Verder hou ik van de stem van Mike Patton van Faith No More en Geoff Tate van Queensryche is ook nog altijd een fantastische zanger.

Onderhoud jij je stem?

Mijn stem is krachtig en sterk. Ik zing vaak hard en ook hoog, maar naarmate ik ouder word heb ik wel de behoefte om soms wat anders te zingen. Het hoeft allemaal niet meer zo op die toppen van mijn kunnen te zijn voor mij. Meteen toen ik begon met zingen ging ik op zangles bij Edwin Balogh. Meteen zag ik in zijn studio het Ayreon-album “Into the Electric Castle”, waar Edwin op staat en ook zag ik zijn werk met de grote Hongaarse rockband Omega en ik was best wel onder de indruk, hoor. Het beste onderhoud voor de stem is eigenlijk veel spelen en zingen. Toen ik met de Classic Rock Show optrad en soms drie optredens in een weekend had, was de derde show vaak de beste.

Het vervolg en de projecten

Je hebt enorm veel gedaan, waaraan beleef jij je mooiste herinneringen?

De periode vanaf 1999 tot 2010 waren leuke jaren; in heel veel kroegjes gezongen. In 2010 deed ik auditie bij Totolicious (een Toto coverband, HR) en werd aangenomen. Al snel deden we mee aan “The Clash Of The Coverbands”, een wedstrijd met negen andere bands. We haalden de finale in 013 en ik stond “ineens” te zingen voor 3000 man. Dus van een kroegje van vijftig mensen naar 3000 in een jaar tijd. Ja, dat was mega. Dat was ook wel een kantelpunt, want dat smaakte naar meer. Ik kwam toen in contact met de Classic Rock Show. Met deze band heb ik gedurende zes jaar in Theaters in Nederland, België en Duitsland gespeeld en dat was fantastisch; theater is echt het mooiste wat je kan doen.

In de jaren daarna speelde ik bij diverse bands en projecten, zoals de Gary Moore Tribute Band, Rockparty of The Year, Edwards Reekers’ The Liberty Project, Valentine, Redstacks en ik ben vast nog iets vergeten. Van het een kwam het ander en ik vind alles leuk. Ik word nog vrij regelmatig gevraagd voor dingen, maar ik moet nu soms toch echt nee zeggen. Ik vind dat erg lastig, maar het kost enorm veel tijd en als ik het niet voor 100% kan doen, moet ik het niet doen, vind ik.

Into The Open met Sander Heerings is wel iets om speciaal te noemen. Ik kende Sander ook al vanaf 1999, maar we kwamen elkaar in 2016 weer na een lange tijd tegen en begonnen wat muzikale ideeën uit te wisselen. Binnen een half jaar stonden de demo´s voor “Destination Eternity” en uiteindelijk kwam het album in 2020 uit. We hebben de plaat in 2021 één keer live gespeeld en we gaan het nu in september voor een tweede keer grotendeels opnieuw spelen.

De meeste mensen kennen je nu van Knight Area en Magoria. Hoe begon je hier en hoe ervaarde je deze periode?

De meeste mensen kennen mij inderdaad van Knight Area en Magoria. Ik kwam in 2018 via Valentine, waar ik backing vocals deed, in contact met Mark Bogert die toen bezig was met Magoria. In die periode ontstond ook de vacature bij Knight Area. Dat was wel wat anders dan covers in kroegen spelen, want zowel Magoria als Knight Area speelden eigen nummers.

Knight Area was een band met een grote en trouwe fanbase. Ik kwam in een gespreid bedje terecht, maar ik vond het erg spannend. Ik moest natuurlijk wel Mark Smit opvolgen. Met Mark Bogert was er al meer ‘rock’ in de groep gekomen en met mij nog meer. Ik heb wel het idee dat iedere fan mij meteen volledig accepteerde. Het was vanaf mijn eerste optreden met Knight Area in Willem Twee een warme ontvangst.

Ik heb met Knight Area twee “D-Day”-albums gemaakt. Ik wist wel iets over de oorlog, maar ik moest echt aan de bak om alles te schrijven. Daardoor ben ik geïntrigeerd geraakt door het onderwerp. We zijn zelfs met de band naar Normandië geweest voor de clip van Blood On The Risers. Na deze albums en de tour die we ter promotie hiervan deden, vroegen we ons af wat we zouden doen. Moesten we weer een heel proces door, inclusief optredens? We besloten te stoppen en op 10 december 2023 deden we onze laatste show in Luxor Live, Arnhem.

Hoewel de samenwerking met Mark Bogert bij Knight Area stopte, gingen we met Magoria gewoon verder. Ik zat erg veel in de studio bij Mark om daar samen muziek te maken, guides in te zingen en leadpartijen op te nemen; dat was echt te gek en we zijn nog lang niet klaar met Magoria.

Eind vorig jaar belde Edward Reekers mij op en vroeg of ik mee wilde doen met de Liberty Tour ter promotie van het album “The Liberty Project”. Ik kende Edward natuurlijk van Kayak van vroeger. Het was een hele eer en een hele mooie tour met geweldige muzikanten in een hele toffe sfeer. Ik realiseer me wel steeds dat dit niet voor iedereen zomaar weggelegd is.

Waar ik tot slot ook nog erg trots en tevreden op terugkijk is mijn bijdrage sinds 2014 aan in totaal zes Ayreon-projecten. Het eerste was in 2014/2015, The Theater Equation in Luxor Rotterdam. Ik was toen een koorlid van het Epic Rock Choir en werd gevraagd voor understudy van James Labrie. Ik heb toen samen met een fantastische groep mensen de rockopera een jaar lang ingestudeerd in een autoshowroom in Dordrecht en in de week voorafgaande aan de shows intensief met James en de andere castleden mogen repeteren. Ik kan dat echt wel een hoogtepunt in mijn ‘carrière’ noemen. Ik heb erg veel aan Ayreon en Arjen Lucassen te danken en aan hele mooie projecten mee mogen doen.

Toekomstige plannen

Staat er nog iets op je bucketlist, als je die hebt?

Ik zeg al vele jaren tegen mijn vrouw: “Als nu en hier mijn muzikale carrière ophoudt, dan is het al geslaagd.” In de jaren is er steeds iets bij gekomen, steeds iets leukers. Dus ik heb eigenlijk niet echt meer iets wat ik nog op een bucketlist heb staan. Ik zou nog wel graag een tijdje door willen eigenlijk, maar ik hoef niet per se zo heel veel projectmatige dingen tegelijk te doen. Ik vind het leuk om met Into The Open nog een tweede album te maken en ook met Mark Bogert blijf ik nog lang samenwerken als het aan mij ligt. Ik kijk wel wat er op mijn pad komt.

Maar eerst is er je show op zondag 22 september 2024.

De “25th Anniversary Show”, tja, het klinkt voor mij nog steeds wat vreemd, maar ik moest er wel een naam aan verbinden, natuurlijk. Het wordt een heel toffe show. Het wordt een hele middag vol met muziek waar ik iets speciaals mee heb en met gasten waar ik iets speciaals mee heb. De mensen die een rode draad vormen door 25 jaar carrière, me realiserend dat ik niet iedereen met wie ik heb samengewerkt heb op het podium kon uitnodigen. De bandleden van Totolicious komen een nummer meespelen en Thomas Beekwilder en Leon de Bree zullen blijven staan om ook nummers van mijn solo-ep mee te spelen. Verder zullen Yvette Keyzers, Edwin Balogh en Edward Reekers erbij zijn. Natuurlijk kan dit alles niet zonder een fantastische band bestaande uit: Nadine Pruim, Frank Strokap, Sander Heerings, Mark Bogert en Pieter van Hoorn. Tot slot, en dat wil ik speciaal noemen, kan een middag uiteraard niet doorgaan zonder de hulp van een aantal mensen waar ik al vele jaren heel fijn mee samenwerk: Frank Dekker, Aaron Kroos, Michel Blanken, Ron Ouwehand, Jan Dekker en Arie Groen! We gaan er de 22e september een superleuke middag van maken!