Column: Sampler Virus

Door: Ruard Veltmaat

Sampler Virus.

Je zou in deze tijden van aflatend koopgedrag van de moderne mens denken dat ze hopeloos uit de tijd zijn, maar ze bestaan nog steeds. Label Samplers. Wie kent ze nog? Bijvoorbeeld die music samplers van het toenmalige SI Label? Waar zowel de obscure bandjes als de gevestigde namen hand in hand de overtuiging van symfo en progressieve rock probeerden over te brengen. Hoeveel van die SI ‘Progressive & Melodic Rock’ variaties zijn er eigenlijk in omloop?

Volgens mij een stuk of drie. Van “Un Voyage En Progressif” of die van het Britse Prog Magazine zijn er zelfs veel meer gemaakt. Met de opkomst van de symfo in de jaren zeventig verschenen er ook samplers met progrock uit die periode, maar vooral in de jaren negentig van de vorige eeuw en het begin van deze eeuw kwam de productie voor progrock pas echt op gang. Dit, terwijl in andere rockstromingen ruim voor die tijd al veel samplers op de markt werden gebracht en sterker, ook al weer aan het afnemen was. Tegenwoordig is de productie van deze schijven sterk teruggelopen, laat staan dat muziekmaatschappijen nog samplers uitbrengen voor de relatief slecht verkopende progressieve rock. In deze tijd zijn het juist de muziekbladen die deze cd’s laten persen, gedeeltelijk ter promotie van het magazine.

Vreemd genoeg heb ik de afgelopen maanden veel plezier uit dit soort promotieschijfjes gehaald. De spreekwoordelijke Joost mag weten hoe en waarom, want ik kan mij nog herinneren dat ik jaren geleden die dingen smuikend weg wierp in een la en er nooit meer naar om keek. Sterker, ik heb ze veelvuldig weggegeven, in de auto laten slingeren of de kinderen hebben ze in hun atletiek training tot discuswerper. Deze schijfjes lagen dus tot voor kort hopeloos irritant in de weg in mijn lades of cd-kast, tot een paar maanden geleden…

Aangezien mijn autoradio een usb aansluiting heeft, kan ik net zo makkelijk een stickie in de radio pluggen en de random toets indrukken, maar op onverklaarbare wijze heeft het Sampler Virus zich in mijn lichaam weten te nestelen. En laat ik het zelf maar benoemen voordat de frequente lezer van mijn columns dat doet. ‘Daar komt weer een verzamelwoede! Zal zijn vrouw blij mee zijn‘. Nee, dit keer houd ik het onder controle, hoop ik. Het is alleen wel opvallend dat wanneer ik weer een nieuwe sampler ontdek in mijn ‘nog steeds te ordenen’ collectie,  mijn mondhoeken vanzelf omhoog gaan. En gelukkig krijg ik ook steeds nieuwe. Ik mag het natuurlijk niet zeggen, maar als lid van onze ‘concurrent’ iOpages krijg je bij bijna elke verschijning van het blad wel een nieuw exemplaar van bijvoorbeeld The Classic Rock Society, “New Species”. Natuurlijk profiteert iO pages mooi van de samenwerking met dit Rock Society Magazine, maar ik dus ook. Een sterke reden om lid te blijven van onze ‘concurrent’.

Deze schijfjes voelen inmiddels als een soort van ‘Greatest Hits’ versie van de progressieve rock. Heerlijk. Soms heb ik namelijk geen zin om een heel album van een band te beluisteren, maar wil ik gewoon  afwisseling. Zoals ik al eerder zei, ik kan natuurlijk een usb stick in mijn radio pluggen, dan heb ik hetzelfde effect. Desondanks kom je op die oude schijfjes meer verassingen tegen die je nooit op waarde hebt weten te schatten, of het tegenovergestelde: wat een bagger! Er komt namelijk van alles voorbij op een sampler, ook van bands waar ik niet veel mee heb (of had). En het zijn ook niet de grote namen waar ik alsnog voor bekeer, maar de kleinere namen die soms genoeg bekendheid hebben binnen het genre, maar gek genoeg nooit echt in mijn vizier zijn gekomen.

Soms ook omdat een beluisterd debuutalbum nog niet goed genoeg was en de vervolgalbums juist wel goed zijn. Zo ben ik weer hernieuwd in kennismaking gekomen met Italiaanse symfo. Tot voor kort was die tak van progrock veel te druk voor mij, en is de overdreven theatrale zang van Italiaanse zangers vaak de nekslag voor die bands. Maar dankzij samplers ontdek je toch je toch weer prachtige cd’s. Recentelijk bijvoorbeeld La Maschera Di Cera, met “The Gates Of Tomorrow” (euh… wel de Engelse versie voor mij). Ook Under A Rainbow Sky van Hoggwash dat op de tiende editie van “New Species” stond heeft mij er toe gezet me meer te verdiepen in die band. Het album “Spellbound” is heerlijk, op de wat accentrijke zang van Antony Kalugin na dan.

Na dit schrijven voel ik inmiddels toch weer een ongeremde verzamelbehoefte aankomen. Ik heb de neiging om daar ongegeneerd aan toe te geven en zonder enig zelfbehoud te gaan zoeken naar allerlei samplers. Ik heb mijzelf tot nu toe weerhouden om op marktplaats, forums en social media een oproep te doen, omdat ik mij eigenlijk een beetje geneer voor deze dwangneurose. Maar misschien moet ik me er maar gewoon aan toegeven. Dus als u ze nog ergens heeft rondslingeren, ik wil er mij van harte over ontfermen.