Interview: Hans Ravensbergen
Datum: 9-7-2013
Op 17 mei 2011 plaatsten wij een interview met Hugo Flores. Zoals je daar kunt lezen is de Portugees de man achter Sonic Pulsar, Project Creation en Factory Of Dreams. Van laatst genoemd project (er kan niet van een groep worden gesproken) verscheen in het voorjaar van 2013 het vierde album “Some Kind Of Poetic Destruction”. Deze schijf bevat onder meer een vocale bijdrage van Magali Luyten, bij ons bekend van onder andere Ayreon. In dat interview kondigde hij het vierde album al aan en stelde toen dat het geluid daarop niet veel zou afwijken van dat op “Melotronical”. Dit vierde album was aanleiding om Hugo Flores wat meer te laten vertellen over Factory Of Dreams, “Some Kind Of Poetic Destruction” en zijn niet aflatende passie voor muziek, film en science fiction.
Wil je om te beginnen iets meer vertellen over Factory Of Dreams. Want eigenlijk ben jij dat samen met Jessica Lehto.
Hugo Flores: Voor het grootste deel wel ja. Tenzij wij andere muzikanten uitnodigden om mee te spelen. Dat gebeurde bijvoorbeeld op sommige nummers van “Some Kind Of Poetic Destruction” waar we gastzangers en instrumentalisten voor uitnodigden. Dat deden we ook op “A Strange Utopia”.
Ik zal jou en de lezers wat achtergrondinformatie geven over de band. Factory Of Dreams werd opgericht in 2008 nadat ik mijn tweede Project Creation album “Dawn On Pyhter” had uitgebracht. In die periode voelde ik de noodzaak om iets nieuws te beginnen. Ik ben toen een week lang mijn studio ingedoken en heb toen spontaan dertien nummers opgenomen. Die nummers hadden een heel ander geluid dan Project Creation, omdat ik doelbewust heb geprobeerd om iets anders en meer direct te componeren. Wat betreft de zang, was ik op zoek naar een stem die zowel opera als pop/rock in zich had. Ik zocht naar geschikte vocalisten, en na verschillende audities kwam ik zangeres en muzikante Jessica Lehto tegen. Ze is niet alleen een geweldige zangeres, maar wist ook haar vocale melodieën in haar eigen studio op te nemen. En dat vond ik geweldig. Jessica doet dus alle vocale opnamen en zanglijnen en ik doe de productie van de muziek.
Jessica: Wil jij iets over jezelf vertellen en hoe je contact met Hugo Flores is ontstaan?
Ik ben dertig jaar oud en groeide op in het noorden van Zweden. Daar woon en leef ik nog steeds. Onlangs heb ik een opleiding voor scenarioschrijver afgerond. Hopelijk lukt het mij in de toekomst om als scenarioschrijver voor film en televisie te gaan werken. Ik zing veel en neem regelmatig muziek op. Toen ik zeven jaar was begon ik met het spelen van piano. Ik vond noten lezen en leren echt saai dus ik heb het nooit echt geleerd. Mijn voorkeur gaat uit naar het spelen op het gehoor. Toen ik 15 was begon ik met zingen en toen ik 17 was begon ik met het schrijven van mijn eigen muziek. In 2008 kwam ik bij Factory Of Dreams en de groep Beto Vazquez Infinity, waarvoor ik nog steeds zing. Sinds kort ben ik ook betrokken bij een ander project van Beto Vazquez, onder een andere naam: Erain. Die was hij begonnen met een jongen uit mijn woonplaats. Verder werk ik mee aan muzikaal project met een Belgische muzikant. Ik luister naar veel verschillende muziek, maar mijn roots liggen bij meer metal georiënteerde muziek, evenals bij soundtrack-achtige muziek. Mijn eigen project Once There Was, waar ik zelf de meer orkestrale muziek voor schrijf, is de laatste tijd wat naar achtergrond gedrongen.
Ik kreeg contact met Hugo Flores eind 2007 of begin 2008. Hij vroeg mij of ik geïnteresseerd was om auditie te doen voor een nieuw project waar hij aan werkte. Hij stuurde me twee tracks waarmee ik aan de slag ben gegaan. Daar heb ik demo’s van opgenomen. Ik stuurde ze naar Hugo terug. Hij vond dat mijn stem geschikt was voor de muziek. Sinds die tijd werken we samen.
“Some Kind Of Destruction” is het vierde album van Factory Of Dreams. Kan je vertellen hoe dit album tot stand is gekomen?
Hugo Flores: Het eerste wat ik wilde proberen was het ontwikkelen van een filmscript, maar dan voor een album. Tot op heden goot ik mijn verhalen altijd in conceptalbums. Die zijn wat meer surrealistisch dan andere. Mijn uitgangspunt was niet om een actiefilm (album) te maken. In mijn gedachten kreeg ik een beeld van een stel mensen die weglopen van een instortende stad die werd verwoest door geluidsgolven of ‘sonic pulsars’. Deze ideeën zijn afkomstig van soortgelijke verhalen van mijn eerste groep Sonic Pulsar. Toen ontstond het idee van het karakter dat de aarde moest leiden naar een kosmisch lot. Daar moest deze samensmelten met een andere entiteit; een verborgen ster. Deze ster was geschokt door de gruwelijke oorlogen op aarde, de hongersnood en het onrecht… Ik zie deze ster als een soort van ‘sentinel’, net zoals bijvoorbeeld de monoliet van “2001: A Space Odyssey”. Haar tranen vielen op aarde in de vorm van sonic pulsars, als soort van verlossing van de aarde. Ik vond dat ik dit personage Kyra moest noemen. Kyra kan worden geïnterpreteerd als een representatie van de emoties van deze ster op aarde.
Zijn er zaken die je anders hebt gedaan dan op de voorgaande albums? En zo ja, wat en waarom?
Hugo Flores: Dit album had het ideale concept om mijn gedachten te oefenen en om met werkelijk gekke ideeën te komen. Ook kwesties die betrekking hebben op mij en onze wereld waarin we vandaag leven. Hoewel mijn albums sociaal/politiek-kritisch zijn, verbinden ze altijd deze onderwerpen met grote science fiction-achtige concepten. Dus, voor dit album bracht ik ook mogelijke toekomstige situaties en technologieën die in de toekomst zouden kunnen bestaan bij elkaar. Hoewel ik dit al eerder heb gedaan, was het nooit zo intensief en direct als op dit album. Dergelijke voorbeelden op het album zijn een soort van TV of radio dat wordt gevoeld in iemands geest, waardoor de hele ervaring, bijvoorbeeld in het nieuws, meer geloofwaardig is en met meer emoties. Het is een futuristische samenleving.
Op het nummer Travelling worden kinderen geleerd hoe ze hun geest en energie moeten projecteren op een specifiek onderdeel in de ruimte en misschien zelfs op een ander universum.
Sound War gaat over de gekste dingen waar ik ooit aan gedacht heb. Donkere oorlogsgeluiden die helder en goed klinken. Alles gebeurt in de lucht.
Daarnaast dient het album ook als een waarschuwing voor hoe we onze planeet en ons ecosysteem eigenlijk aan het vernietigen zijn. Hoe we het klimaat en de temperatuur op aarde beïnvloeden. De aarde is niet aan ons, we wonen er slechts. Dat lijken we vaak te vergeten.
Mijn albums hebben specifieke concepten en melodieën die mij echt raken. Het nummer Sight Of A Better Universe van het album “Poles” bijvoorbeeld voorzag een betere plaats en universum.
Op “A Strange Utopia” zijn mijn favoriete nummers Sonic Sensations en Weight Of The World. “Melotronical” is veel meer een surrealistische album, maar de sociale kritiek is de sterkste ooit. Denk alleen maar een het nummer Protonic Stream, waarin wordt aangegeven hoe we overleven in plaats van daadwerkelijk wonen.
Had je de ideeën voor “Some Kind Of Poetic Destruction” al in je hoofd bij het maken van “Melotronical”?
Hugo Flores: Ik begon pas te denken aan het concept van “Some Kind Of Poetic Destruction” na het voltooien van “Melotronical”. Ik wilde een heel ander verhaal, dus moest mijn hoofd helemaal leeg zijn.
Er was echter een ding dat ik wel wist en dat was dat het vierde album hetzelfde geluid moest hebben als “Melotronical”. Dat was muzikaal gezien een meer direct album met een abstract concept. “Some Kind Of Poetic Destruction” heeft het geluid van “Melotronical” maar is meer episch en progressief. Maar het verhaal is, ondanks dat het complex is, gemakkelijker te volgen denk ik. Het nieuwe album heeft in de kern het geluid van “Melotronical” met stukjes van wat ik ook gedaan heb op “Poles” en “A Strange Utopia”.
Kan je uitleggen hoe een science fiction thema van de Factory Of Dreams albums bij jou ontstaat?
Hugo Flores: Ik hou van het ontdekken van nieuwe dingen die zich verder ontwikkelen in mijn gedachten. Science fiction is bij mij altijd aanwezig. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk over een futuristisch ding over ruimte of over planeten. Ik hou van te denken aan nieuwe werelden, andere landschappen, andere manieren van leven.
Science fiction is de rijkste van alle genres, het kan in literatuur, film of muziek, omdat het toestaat je verder te gaan dan de grenzen van de reële wereld. Science fiction breidt die realiteit nog eens uit maar behoudt de nuchtere aanpak van verschillende romans, films en cd’s. Dus het kan een beroep op een heleboel mensen doen. Alles hangt af van hoe het verhaal wordt verteld en de fijne kneepjes van de scripts.
Zoals ik al zei, beeld ik graag uit hoe een mogelijk futuristische samenleving zou werken. Daarom denk ik aan zaken als ‘high tech’ systemen en hoe een samenleving zou kunnen functioneren zonder geld of – als dat echt nodig zou zijn – in de toekomst onze geest kan uitbreiden om te reizen in de ruimte.
Hoe gaat de samenwerking met Jessica Lehto in zijn werk? Hebben jullie elkaar gedurende de jarenlange samenwerking al eens ontmoet?
Hugo Flores: We hebben elkaar al eens ontmoet, maar samenwerking gaat doorgaans via het internet natuurlijk. Ik kan zeggen dat alles wat je hoort en wat wij willen doen tot en met het laatste detail allemaal begint in mijn studio. Meestal met ideeën gespeeld op de synthesizer, en heel soms op gitaar. Deze ideeën ontwikkelen zich en krijgen vorm. Daarna kies ik sommige van die ideeën, afhankelijk van hun potentieel. Of, wanneer ik al een idee voor een concept heb, kies ik de juiste nummers en begin ik met deze te structureren en de melodieën te evolueren. Later krijgt het verhaal vorm. Dat is wanneer de nummers zich vormen en wanneer ik begin ze te beeldhouwen tot een solide compositie. Wanneer verhaal en muziek verbinding maken, begin ik te schrijven aan teksten, waarvan de meeste al in mijn gedachten zijn ontstaan. De basis van de muziek neem ik meestal op met gitaar en basgitaar, waarna ik het naar Jessica stuur. Dat gebeurt wanneer ik er een solide demo van heb gemaakt. Dan is het mogelijk om te repeteren en/of de zang op te nemen. Jessica doet alle vocale melodieën en harmonieën, en ze kan de teksten aanpassen zodat het geheel goed klopt. Ik stuur haar enkele richtlijnen, maar het is aan Jessica om ze te volgen of om te zien wat het beste voor het nummer is.
Jessica Lehto: We hebben elkaar inderdaad al eens ontmoet. Dat was voor de opname van de tweede video, Sonic Sensations. Hugo ontmoeten was echt leuk! Onze communicatie via het internet werkte ook goed. Wanneer Hugo nummers gereed heeft voor de zang, stuurt hij ze naar mij. Ik neem de zang op en probeer me aan Hugo’s richtlijnen te houden. Daarna stuur ik hem de zang met de muziek om te zien wat hij van mijn ideeën vindt. Soms wil hij dat ik dingen verander, soms niet. Werken met Hugo verloopt goed en gemakkelijk. Ik heb veel vrijheid om te bepalen wat ik doe.
In het vorige interview met Progwereld zei je al dat het geluid en de koers van “Melotronical” je zo beviel, dat je deze op een volgend album zou voortzetten. Het album is nu af. Vind jij dat je in je opzet geslaagd bent?
Hugo Flores: Volledig. Want ik nam de basis van “Melotronical” en gebruikte die het op het nieuwe album. Het nieuwe album is wel progressiever dan “Melotronial”. Het kent meer diverse geluiden en genres. Dat komt ook vanwege het aantal gastmuzikanten. Seashore Dreams is een goed voorbeeld van dat epische gevoel. Wanneer je naar het basisgeluid van basgitaar, drums en gitaren luistert, zijn deze hetzelfde als op het vorige album, hoewel gitaren nu wat meer hoekig zijn. Het is een progressiever album, omdat het nodig is om het verhaal zo goed mogelijk te vertellen en te verbeelden met zijn verschillende situaties. Omdat we ook elementen van “Poles” en “A Strange Utopia” hebben gebruikt, maakt dit het album in mijn perspectief rijker dan ooit. Alles wat ik kan zeggen is dat het moeilijk was om “Melotroncal” te overtreffen. Maar veel mensen zeggen dat we dat hebben gedaan en dat is zeker een goede zaak.
Wil je in het kort vertellen waar “Some Kind Of Destruction” over gaat? Wanneer ik het goed begrijp is het een vervolg op “Melotronical”.
Hugo Flores: Het is qua geluid een opvolger van “Melotronical”, maar niet wat betreft het verhaal! Het is vooral een album vol met science fiction ideeën die net zo leuk waren om te maken! Maar blijven hangen in de serieuze kant van het hele album, kan geïnterpreteerd worden als een waarschuwing met betrekking tot ons gedrag naar een planeet die niet van ons is. Ik zeg dit vaker, maar we bevolken de aarde maar tijdelijk. En nog steeds hebben we daar geen respect voor en dat is een schande.
We hebben een stel (Kyra en haar vriendje) dat wegloopt van een instortende stad die wordt vernietigd door geluidsgolven. Deze geluidsgolven zijn de tranen van een verborgen ster die al sinds jaar en dag uitkijkt over onze planeet. Deze ster was bedroefd door de gebeurtenissen op aarde. Alle oorlogen, hongersnood en het onrecht. De tranen van de ster vallen neer op de aarde in de vorm van sonische stralen. Kyra kan worden geïnterpreteerd als de projectie van de persoonlijkheid van deze ster op aarde, of een verbinding. Daardoor ontstaat een episch einde aan de wereld in de vorm van muziek. Het nummer Join Us Into Sound vertegenwoordigt exact dat idee. Playing The Universe gaat over wanneer de energie van de aarde naar de kosmos wordt gegooid. De verborgen ster kijkt al heel lang naar ons en wordt daarmee gevoed, gaat omhoog als een supernova en brengt ons op een nieuw niveau van bewustzijn.
‘Her memories
Shattered by atrocities(…)
Her angers grows strong(…)’
‘(…) A dense jungle of hypocrites
Never stopping to think
About their actions
The World has gone insane’
Mijn albums eindigen meestal met een bepaalde vorm van hoger niveau. “Some Kind Of Poetic Destruction” is daarop geen uitzondering. Naast de waarschuwingen, heeft dit album ook een heldere kant en laat zien dat er een doel in het universum is; iedereen is belangrijk voor de geschiedenis van alles. Het impliceert natuurlijk ook dat vernietiging poëtische kan zijn in sommige opzichten. En dat muziek mensen kan verbinden met andere entiteiten, biologische of astrologisch of wat je je kunt voorstellen.
Wordt het verhaal van Kyra voortgezet op een vijfde album?
Hugo Flores: Nee, eigenlijk krijgt het een vervolg op het derde album van Project Creation. Ik ben nu bezig met het verbinden van een aantal losse eindjes. Aan het eind van “Some Kind Of Poetic Destruction” smelten aarde en Kyra samen met de ster. Er ontstaat een supernova, het ‘bekende’ universum. ‘De ziel’ van de aarde, als je wilt, wordt echter opgenomen door de supernova. Het blijft intact binnen een verborgen dimensie van geluid. Het is een nieuwe aarde, een nieuw universum, gemaakt van geluidsdeeltjes.
Maar terug naar de supernova en Project Creation. De supernova leidt ertoe dat elk deeltje van Kyra in het heelal wordt geworpen, dus misschien worden ze allemaal opgezogen door een zwart gat. Dit is het dezelfde zwarte gat waar Project Creation’s Dragonfly in terecht komt. Dus, misschien zal er iets gebeuren, zoals een samensmelting. Misschien zijn ze dezelfde personen aan einde en begint een nieuw avontuur.
Playing The Universe is een oud nummer, afkomstig van het gelijknamige album van Sonic Pulsar. Waarom heb je besloten dit nummer in een nieuw jasje te steken?
Hugo Flores: Het is niet de eerste keer dat ik oude liedjes opnieuw op een album van Factory of Dreams gebruik. Ik deed dat ook al met Something Calling Me op “Melotronical”. Playing The Universe is een dermate symbolische nummer voor mij, dat het moest gebeuren. Mijn enige dilemma was of opnemen als een bonus of opnemen als onderdeel van de verhaallijn. Dat hing af van twee dingen: zou het passen in het verhaal en eindigt het goed? En was het geluid en de mix goed genoeg om op hetzelfde niveau te komen als het hele album? Nou, dat deed het, al nam het besluit een tijd in beslag. Uiteindelijk is het als laatste nummer ‘last minute’ opgenomen. Het past in de verhaallijn en het verbindt dit album ook met het Sonic Pulsar tijdperk, zodat mensen die bekend zijn met mijn vorige band het zeker kunnen waarderen.
De verschillen tussen deze nieuwe versie en het origineel zijn de piano als een centrale melodie. En de ritmische samenwerking van gitaar, bas en drums. Dit zijn de belangrijkste verschillen, omdat op de oorspronkelijke versie de gitaar de belangrijkste melodie speelt. Een ander aspect om de hele mix te verbeteren, was Jessica de harmonieën te laten zingen en ook om stukken van Peaceful Mind, een nummer van mijn debuutalbum “Atlantis”, te integreren. Deze stukken zijn voorzien van mijn favoriete geluid van fluit. Het is een kruising tussen met synthesizer bewerkte fluit en echte fluit. Ik heb dat geluid voor het eerst gebruikt op Sight Of A Better Universe van “Poles” en wat daarna op elk album van Factory Of Dreams te horen valt.
Magali Luyten doet mee op het nummer Dark Season. Hoe ben je bij deze Belgische zangeres terecht gekomen? Wat trekt je specifiek aan in haar stemgeluid of zang?
Hugo Flores: Ik hoorde haar voor het eerst op een album van Ayreon als ik mij niet vergis. Ik houd helemaal van haar stem op Beautiful Sin (de groep waar Magali Luyten in zingt, HR). Ik denk dat ze de beste stem heeft voor hardrock. Agressief maar niet dat dreigende of keel-achtige geluid, waar ik niet van hou. Ze is perfect voor een sterk nummer als Dark Season. Omdat ik altijd al van haar stemgeluid hou, dacht ik om haar ooit eens op een van mijn projecten te laten zingen. Haar stem is mooi en krachtig. Daarnaast is ze een degelijke en professionele zangeres. Ik heb contact met haar opgenomen en haar het album en mijn ideeën voor dit nummer gepresenteerd. Ze heeft de muziek beluisterd, vond het goed waarna ik haar mijn demoversie van Dark Season heb gestuurd. Toen ik ervan overtuigd was dat dit een vooruitgang was, heb ik het nummer vernieuwd, zodat haar stem nog sterker werd. We waren blij om aan het nummer te werken.
De eerste opname die ze me stuurde was briljant. Die kon ik gelijk gebruiken en mixen want het was al uitstekend. Na deze eerste opname bespraken we vooral de koorzang. Magali stelde proactief voor om verschillende versies van het nummer op te nemen zodat ik daar de beste uit kon zoeken.
Er zijn weer gastrollen voor Tadashi Goto, Chris Brown en Shawn Gordon. Die deden ook mee op “A Strange Utopia”, maar niet op “Melotronical”. Is daar een speciale reden voor?
Hugo Flores: “Melotronical” had geen gastmuzikanten omdat het verhaal zo breed was en het geluid meer direct was. Dus heb ik het teruggebracht tot de kern, dat ben ik en Jessica. Hetzelfde was aan de hand op “Poles” in vergelijking tot “A Strange Utopia”. Deze laatste was progressiever dan het debuutalbum.
Op albums van Project Creation maak je gebruik van echte drummers. Bij Factory Of Dreams doe je dat niet. Zou de muziek van FoD geen extra dimensie krijgen wanneer je ook gebruik maakt van echte drummers? Hoe zie jij dat? Heb je daar al eens aan gedacht?
Hugo Flores: De meeste drums op Project Creation zijn ook gebaseerd op samples, behoudens drie of vier nummers op elk album. Die hebben ‘echte’ drums die ik specifiek in een studio opneem. Als componist heb ik verschillende drumgeluiden tot mijn beschikking. Die kan ik gebruiken voor specifieke nummers. “Melotronical” en “Some Kind Of Poetic Destruction” kennen hetzelfde geluid en daar ben ik blij mee. Het levert een akoestische effect met een elektronische gevoel. Dat is mijn belangrijkste geluid: cybermetal.
Tegenwoordig is er een dunne lijn tussen ‘echte’ en ‘gesamplede’ drums, omdat de laatste wel honderden verschillende geluiden voor elk onderdeel van de drums heeft. Daarnaast zijn er functies beschikbaar die het niveau van de ‘echtheid’ benaderen. Mits correct gebruikt, krijg je haast het geluid van echte drums. Veel bands gebruiken dit tegenwoordig in de studio om tijd te besparen. De meeste mensen merken het niet eens of het kan ze niet schelen. De laatste tijd heb ik veel cd’s gehoord waarop gesampelde drums voorkomen. Je kunt ook gesamplede drums spelen op fysieke elektronische drums. In mijn geval, ik hou echt van spelen op mijn drumpads. Ik gebruik ook vooraf gedefinieerde midi-files die door professionele drummers zijn gebruikt. Dus het wordt steeds gebruikelijker en het vermindert niet de waarde van een album. Ik zal dit blijven doen omdat het gemakkelijker is. Je hebt controle over alles en kan geluiden kiezen zonder de kwaliteit in gevaar te brengen.
Op mij kom je over als een gepassioneerd muzikant. Wat is je drijfveer? Kan je eigenlijk wel zonder muziek (maken en componeren)?
Hugo Flores: Ik denk het niet. Zelfs als ik een pauze neem, van bijvoorbeeld een maand, moet ik nog iets spelen of componeren. Of ik begin al plannen te maken voor het componeren van meer muziek. Muziek is belangrijk voor mij, omdat het mij helpt om andere soorten onverklaarbare emoties te voelen, en andere werelden en gevoelens te bereiken. Ik wil voortdurend mijn eigen sonische landschappen maken en ernaar toe reizen om het te ervaren.
Zoals ik al zei gaat er geen dag voorbij waar ik niet denk aan het verkennen van nieuwe werelden en muziek. Muziek heeft voor mij altijd nieuwe gebieden om te verkennen! Muziek is ook belangrijk voor een kunstvorm waar ik van hou, zoals film. Een voorbeeld van een van mijn favoriete films is “Dark City”. De film gaat over het ontsnappen aan de ketens van een experimentele en nepwereld, op zoek naar de waarheid, vrijheid. Dark City zou niet hetzelfde zijn zonder de mooie muziek die perfect bij deze film past. Het “shell beach” lied is mooi, triest en mysterieus op hetzelfde moment. Het nummer is progressief, ik bedoel daarmee dat muziek en film samen het verhaal ontvouwen.
Een andere geweldige film waar voor mij muziek waarschijnlijk het belangrijkste is, samen met de empathisch vermogen van de personages, is “Lost In Translation”. De meeste nummers zijn sfeervol, en ik herinner me het stuk waar Scarlett in haar hotelkamer is, uitkijkend door het raam over Tokyo; de muziek laat ons een etherische plaats zien, vreedzaam met een vreemd melancholische gevoel. Dus muziek is overal aanwezig. Het kan helpen of stimuleren bij nieuwe emoties, van geluk tot haat en ondertussen kunnen we veel gevoelens nog steeds niet verklaren of begrijpen.
Jessica Lehto: Leven zonder muziek kan ik mij zeer moeilijk voorstellen. Soms zijn dingen echt hectisch en zijn er veel opnames te doen. Ik heb de laatste tijd geen tijd om muziek te componeren omdat er veel zangwerk ligt. Naast alles wat je moet doen in het dagelijkse leven. Ik kan het componeren een tijdje opzij schuiven, maar het wordt weer eens tijd dat ik mijn eigen nummers weer ga opnemen. Zang opnemen is zo leuk. Soms is het een uitdaging en soms is het lastig, maar het helpt om mijzelf te verbeteren. Mijn motivatie is niet echt duidelijk, het is gewoon iets waarvan ik de behoefte voel om dat te doen en dan doe ik het ook. Ik veronderstel dat creativiteit op andere terreinen het nog meer natuurlijk maakt.
Het valt mij op dat je alle mogelijkheden van het internet benut. Ik heb niet eerder gezien dat een muzikant op zoveel sites (blogs, social media, muzikanten sites, etc.) actief is. Kost het onderhoud daarvan je relatief gezien niet teveel tijd. En wat levert het je op?
Hugo Flores: Het neemt veel tijd in beslag, maar ik doe het echt met plezier. Omdat het leuk is om over alles controle te hebben, in contact te blijven met mensen en het beantwoorden van vragen en maken van opmerkingen waar mogelijk. Het internet is tegenwoordig de belangrijkste manier om muziek te promoten.
Wat wil je nog kwijt aan de lezers en bezoekers van Progwereld?
Hugo Flores: Heel erg bedankt voor de gelegenheid om veel meer te vertellen over Factory Of Dreams. Aan alle lezers wil ik vragen om naar mijn muziek te luisteren, mijn albums te kopen en een van mijn officiële Factory Of Dreams website te bezoeken.
Website: http://poeticdestruction.com
Facebook: http://www.facebook.com/fdofficial
Reverbnation: http://www.reverbnation.com/factoryofdreams
Twitter: http://twitter.com/factoryofdreams