Absolutely FloydConcert

Onder de noemer Symphonic Times treedt Pink Floyd tributeband Absolutely Floyd (AF) op in de Zoetermeerse poptempel Boerderij. Ondanks de kou en de regen had toch naar schatting zo’n 500  (vooral) man zich gemeld voor de show van de tienkoppige band. Pink Floyd moet toch wel zo’n beetje de meest gecoverde band ooit zijn; alleen in Nederland is al gauw een fiks aantal bands actief. Met als topper binnen het genre het van oorsprong Haagse Pink Project, nu alweer drie decennia actief en volle zalen trekkend. Ditmaal dus de collega’s van Absolutely Floyd, met een dwarsdoorsnede van het oeuvre van de legendarische Britse band. En niet alleen de bekende nummers, ook een paar verborgen juweeltjes, zoals later zou blijken.

Om half negen betreedt de band het podium van de Boerderij, enigszins schuchter ogend en onder een lauw applausje van het publiek.  Er wordt afgetrapt met Shine On You Crazy Diamond, direct gevolgd door Welcome To The Machine, beide van “Wish You Were Here”. Take It Back is een verrassende keuze, maar dit nummer van “The Division Bell” is zeker geen slechte optie.

Money kent een hoofdrol voor de altsaxofoon van Christiaan Klok. Young Lust (I need a dirty woman) en Us and Them, met interessante video, zijn de volgende nummers op de setlist. Dan kondigt zanger Peter Poell het laatste nummer voor de pauze aan. Sheep van “Animals” is een niet voor de hand liggende keuze. Mijn instemming hebben ze; het is mijn all-time favoriete nummer van Pink Floyd.

Zanger Peter Poell is goed bij stem, vooral in de hoge regionen. Zijn stem lijkt niet bijzonder op het origineel, het ruwe randje ontbreekt, geen schande. De boomlange saxofonist Christiaan Klok speelt met passie, ik ben af en toe bang dat zijn hoofd uit elkaar zal knallen. Zijn eigen interpretaties van het werk van onder anderen Dick Parry zijn prima te noemen.

Ook gitarist Marnix Kuipers bevalt mij goed, dit is overduidelijk een talentvolle muzikant. Zijn stijl is wat losser, wat scherper ook, meer rock en veelvuldig gebruikmakend van de whammy bar. Hij is meer showman dan tweede gitarist Peter Bénard, oprichter van AF, die speelt wat krampachtiger lijkt het wel, zijn focus ligt vooral op zijn spel. Beide gitaristen delen de solo’s, met een klein overwicht voor Kuipers.

De toetsen zijn in handen van Henk Baetsen, vanonder zijn bolhoed speelt hij gedegen zijn partijen. Ervaren bassist Marc Soeters speelt stoïcijns, hij staat net een beetje te luid in de mix. Drummer Richard van Leeuwen (onder andere Within Temptation) is waarschijnlijk een van de beste musici van het stel. De Dave Grohl-lookalike geeft met zijn machtige klappen een eigen interpretatie van het werk van Nick Mason. Het dameskoor verzorgt de achtergrondvocalen, gebaseerd op de live uitvoeringen van latere  datum, de 1988 shows ten tijde van “Delicate Sound Of Thunder”.

Na een pauze van een dik kwartier is het de beurt aan Pigs met een indrukwekkend duet tussen gitaar (talk-box) en saxofoon. Zeker zo indrukwekkend zijn de beelden van politieke figuren op het grote scherm. De rototoms tijdens Time klinken als pistoolschoten, Richard van Leeuwen demonstreert keer op keer wat een goede drummer hij is.

Dan een prettige verrassing: Terminal Frost is een instrumentaal nummer van “A Momentary Lapse of Reason” uit 1987. Er zijn hoofdrollen voor de sopraan- en tenorsax plus de elektrische gitaar. See Emily Play wordt door zanger Peter Poell afgekondigd als “vreemd, maar wel lekker”. Was dat niet ooit de slogan voor het drankje Rivella? Keep Talking, compleet met talkbox, daar is ie weer, plus koortjes, klinkt imposant. Wish You Were Here is hét moment voor Marnix Kuipers om te shinen. Hij neemt niet alleen de akoestische gitaar maar ook de solozang voor zijn rekening. Ook op het aansluitende Another Brick In The Wall pt 3 speelt hij de iconische solo op zijn afgeragde Strat, terwijl Christiaan Klok wellicht de beste saxsolo van de avond produceert.

Toegift Great Gig In The Sky is een behoorlijke tour de force, voor elke band, zelfs als je achternaam McBroom is. Het zangkoortje presteert matig, niet alle noten zijn even zuiver. De steel gitaar van Marnix Kuipers maakt daarentegen weer veel goed. Comfortably Numb is het logische slotakkoord, met gedeelde solo door de heren gitaristen en een scheurende tenorsaxsolo. Het publiek is inmiddels volledig opgewarmd en beloont het gezelschap na het ruim twee uur durende optreden met een enthousiast applaus.

Het moet gezegd, de geluidseffecten zijn prima, je vraagt je onwillekeurig af of er quadrofonie in het spel is. Ook de videoshow ziet er goed uit, modern vooral, de lichtshow in de Boerderij is als altijd perfect. Het geluid is soms wat aan de harde kant, er wordt bovendien niet altijd op tijd geschakeld naar de solist van dienst. De geluidscrew, van de band zelf, is pas sinds kort aangeschoven, dat gaat dus zeker nog goed komen.

Een mooie show voor een uiteindelijk toch opgetogen publiek, het tweede deel van de set is beduidend beter dan het eerste. Absolutely Floyd is zeker niet slecht, toch geef ik de voorkeur aan Pink Project, die band klinkt soepeler, professioneler ook. Maar niet iedereen heeft dat door, zoals de man voor me, die tijdens de toegift de verkeerde, niet-solerende gitarist op video opnam. Het kan natuurlijk ook zijn broer zijn geweest.