Jurczynski, AdamAlbum

“Breath” is het derde album van de Poolse multi-instrumentalist Adam Jurczynski. Zoals de titel al doet vermoeden en wat ter bevestiging in het cd-boekje staat, is dit album opgedragen aan Pink Floyd.

Uit de recensies van de eerste twee albums bleek al dat de toenmalige recensent van dienst niet op de tafel stond te juichen van enthousiasme. Met dit derde schijfje blijft de tafel ook ver buiten beeld. Zowel muzikaal als vocaal vallen namelijk genoeg kritische noten te kraken. “Breath” luistert als een vergaarbak van ideeën die als los zand aan elkaar hangen. De muziek varieert van atmosferisch, met tal van donkere en spookachtige elementen, zoals in opener Underground World te horen valt, tot harde en hoekige gitaarriffs in het opvolgende Ocean Of Time 000,01. Op dit nummer, maar ook op de spaarzame vocale nummers met zang van Jurczynski, is die zang niet accentloos en lastig te volgen zonder de tekst erbij te nemen. Daarbij houdt deze op Ocean Of Time 000,01 het midden tussen kreunen en zingen.

Verspreid over het album staan korte nummers die fragmentarisch zijn en wat mij betreft overbodig. Ook het drumwerk van ene Bobi is niet over naar huis te schrijven of e-mailen. De drumpartijen zijn over het algemeen lomp en log en dragen niet bij aan het luistergenot. Daarvan is het langste nummer Power Of The Human Mind een goed voorbeeld. In dat nummer krijg je ook nog eens het nodige vervormde gitaarwerk door je trommelvliezen.

Mijn verwachting vooraf van het titelnummer Breath was hoog, maar het blijkt totaal niets van doen te hebben met Breathe van Pink Floyd. Het nummer kabbelt vier minuten inspiratieloos voort. Maar hoe zit het dan wél met de invloeden van Pink Floyd? Er zijn fragmenten waar Jurczynski zijn best doet te klinken als David Gilmour, maar dat bij lange na niet haalt. Het korte en van een psychedelisch intro voorziene Life And… doet vanwege de tikkende klok even denken aan Pink Floyd’s Time, maar meer ook niet. Net als de sfeer op het aansluitende Traveler, wat met fluisterende zang en gesproken tekst lastig te doorgronden is.

Hoe verder het album vordert, hoe verder het niveau daalt, indien al sprake was van enig niveau. Met Forever als een niet stille getuige vanwege saxofoon en drumwerk, dat hier echt niet oké is. Op Tree Of Life (of is het Tree Of Live?) zakt de zang van Jurczinsky finaal door de ondergrens. Omdat de gifbeker blijkbaar helemaal leeg moet is het bonusnummer Matter Crystals toegevoegd. Het nummer van demo-kwaliteit is een nieuwe, maar vergeefse poging om Pink Floyd te benaderen.

Het is helaas niet altijd koek en ei wat in onze brievenbus terechtkomt. Ik twijfel nooit een moment aan de goede bedoelingen, tijd, liefde en energie die een groep of muzikant in zijn of haar muziek stopt. Deze componenten zijn hier zeker aanwezig, alleen koopt de luisteraar daar met “Breath” letterlijk en figuurlijk niets voor.