Weiss, AdrianAlbum

Adrian Weiss is een virtuoze progressieve metal gitarist die opereert vanuit Düsseldorf, Duitsland. Al in zijn jeugd beroert hij de zes snaren alsof zijn leven ervan af hing en was vanaf het begin een groot fan en lid van de Duitse progressieve metal scene. Hij begon voor het eerst te spelen met Force @ Work in 2000 en bracht twee albums met hen uit waar “Forcelized” op deze site gerecenseerd is met als conclusie dat het allemaal net te veel ideeën had, te veel wisselingen en te onevenwichtig overkwam.

Vanaf 1999 begon hij zijn eigen compilaties samen te stellen, hetgeen leidde tot zijn solo-activiteiten in 2007. De recensie van zijn tweede solo album,  “Easy Game” uit 2014 had ik na het beluisteren van zijn nieuwste album “Dangerous Discipline” 1 op 1 kunnen overnemen, maar ik doe toch een poging er een andere draai aan te geven. Hoe dan ook, de albumhoes van “Dangerous Discipline” is in elk geval treffend gekozen. Voor al dat gitaargeweld moet je flink aan de halters hebben getrokken om de broodnodige spierballen te kweken.

Op vier nummers, te weten Dangerous Discipline, Straight By The Crook, Withdrawn Into The Dimness en The Grand Illusion speelt Adrian Weiss alle gitaarpartijen zelf in. Op de andere zes andere nummers sluiten maar liefst negen gastgitaristen (weer) aan, te weten;  Dee Dammers, Alexandra Zerner, Benjamin Schippritt, Nick Johnston Justin Hombach, Fabian Ratsak, Patrick Sperling, Martin Miller Praest en Yasi Hofer. Je kunt er zowaar een quizvraag van maken: hoor je de tien verschillen? Of toch niet? Want met een trits aan zoveel hardrockgitaristen rammen en jammen ze er op los waarin het onderscheid nihil is wie nu de snelste lick, de hardste punch of de strakste riffs kan leggen.

Waar moet u als gitaarliefhebber van het ruige en snelle werk op “Dangerous Discipline” aan denken? Uiteraard kunnen we Joe Satriani en Steve Vai opnieuw als referentiekader opgeven. Daarnaast kan nu zeker ook John Petrucci erbij genoemd worden. En dan meer van zijn gitaarstrapatsen op Dream Theater dan zijn zijproject Liquid Tension Experiment.

Het meest komt dit album eigenlijk in de buurt van John Petrucci’s recente soloalbum “Terminal Velocity” Er wordt ook hier geen noot op gezongen en toch werkt het met al dat melodisch gitaargeweld en aanstekelijke riffs gekoppeld aan verschillende muziekstijlen. Drummer Sabir Salkic is dan wel geen Mike Portney maar weet ze prima te raken. Eigenlijk is de inbreng van de fretloze basgitaar door Marcel Willna het meest verrassende door zijn  aangename zoemende ondertoenen. Hij is ook de enige die mocht mee schrijven aan een nummer en wel Night Flight To The Sun.

Aan deze recensie is dan wel geen echt andere draai gegeven, maar daar malen de gitaarfreaks toch niet om en gaan graag voor meer van hetzelfde. Zij kunnen dit album dan ook blind aankopen voor hun dagelijkse portie gitaar metal genot.