AdventureAlbum

Amper nadat de digitale inkt van deel 1 is opgedroogd ligt deel 2 van dit muzikale op (onbewezen) waarheid beruste horrorverhaal ter bespreking op mijn deurmat. Een concept dat gaat over de duistere handel en wandel van de Noorse Belle Gunness. Ruim honderd jaar geleden werd zij door sommigen verdacht van vijftien moorden, waaronder enkele echtgenoten.

Deel 2 gaat in alle opzichten verder waar deel 1 gebleven was. De liefhebbers van old-school hardrock in de lijn van Uriah Heep zullen gelijk de oren spitsen bij nummers als Cruel Mind, I Finally Knew en Golden Ore. Op zijn minst door het gedegen spel, waaronder Hammond orgel, van de ervaren toetsenist Odd-Roar Bakken blijven deze nummers goed overeind. Storende factor is de zang van Kjell Myran. De man heeft een theatraal aandoend stemgeluid en de nodige pathos. Helaas kan ik moeilijk wennen aan het donkere timbre van diezelfde stem. Het klinkt soms te gemaakt, zelfs een tikje overdreven. Luister naar I Finally Knew en je snapt wat ik bedoel.

Anders is de zang van Elen Cath Hopen. Haar stem is helder, lieflijk en soms breekbaar, zoals in het rustige Absurd Scenes. Al mis ik hier een climax waardoor het nummer wegsterft zonder te blijven hangen. Ook het korte instrumentale Inside Her Mind met vervormd gitaarspel mist structuur en een zekere opwinding. In No Regrets neemt Terje Craig het vocale stokje over. Wat mij betreft ook niet met groot succes omdat hij net over het randje van zijn mogelijkheden gaat. Wanneer ook andere bandleden zich met zang en gesproken teksten inlaten is het alsof ik meer een boek lees dan naar muziek luister. Zoals vaak op dit schijfje is het instrumentale intermezzo een grote pleister op de ontstane wond.

Diezelfde Craig doet dat op het klassieke hardrock nummer La Porte Mort een stuk beter, al is het verre van briljant. Zangeres Cath Hopen houdt het nummer overeind, evenals het prima toetsenwerk van Bakken. Met In Court naderen we het eind van het album. Hier valt alles een stuk beter op zijn plaats. Meerdere stemmen en rollen doen het klinken als een rockopera. Jammer dat deze vorm niet voor het hele album gekozen is. Het afsluitende Confession is een krap vier minuten durende ode aan Uriah Heep en doet enorm denken aan Easy Livin’.

Zoals ik mijn recensie van “Tales Of Belle Pt. 1 – Across The Ocean” besloot, is het concept smullen voor de liefhebbers. Muzikaal gezien mag een kritische noot niet onvermeld blijven, al zijn het idee en de bedoelingen goed. Ook aan het enthousiasme van Adventure valt niet te twijfelen. Dat theorie en praktische uitvoering uit elkaar kunnen liggen laat dit album horen. Het tweeluik had naar mijn beleving beter gescoord als rockopera in de vorm van een dubbelalbum