Parsons, AlanAlbum

Hè verdikkeme, meneer Parsons… Weer een live album? Collega Wouter Bessels heeft nog geen half jaar geleden je vorige concertregistratie voor zijn kiezen gehad. Had deze dan niet nog even kunnen wachten? Of was één live-album niet gewoon genoeg geweest?

Nee? Zie ik dat verkeerd? Oh… Maar wat onderscheidt dit album dan van de vorige? Ah… Oké. Ik snap het. Nou, vooruit dan maar. Ik zal onze lezers proberen te overtuigen, maar ik beloof niks.

Goed. Tot zover mijn fictieve onderonsje met ons aller Alan. Laten we nu maar ter zake komen. “One Note Symphony – Live In Tel Aviv” is wederom een registratie van de concertreeksen waarmee Alan Parsons zijn laatste (en tevens vrij matig ontvangen) album, “The Secret” probeerde te promoten. Het album verschijnt nog geen half jaar na het in ons eigen TivoliVredenburg opgenomen “The Neverending Show: Live in the Netherlands”. Hoewel de setlist niet sterk afwijkt van het voorgaande live-album hebben enkele tracks het veld moeten ruimen voor klassiekers die ze volgens Alan Parsons anders niet zouden kunnen spelen.

De reden voor deze subtiele verschillen in de setlist is de medewerking van The Israel Philharmonic Orchestra. Deze samenwerking is direct het ‘unique selling point’ van dit live-album en hoewel dat dit album bestaansrecht geeft, ben ikzelf van mening dat dit afbreuk doet aan de voorgaande release. De toevoeging van het orkest geeft de inmiddels grijsgedraaide progpop-pareltjes net dat glansrandje dat het de reguliere concerten doet overstijgen.

Buiten dat nummers als Silence And I weer een plek in de set hebben weten te bemachtigen, was er tijdens deze concerten meer ruimte om “The Secret” te promoten. Dat album begon immers met een adaptatie van het welbekende symfonische gedicht The Sorcerer’s Apprentice (oorspronkelijk van Paul Dukas en bekend van de Disney-klassieker “Fantasia”), als je dan toch een orkest tot je beschikking hebt is één plus één als snel twee.

De uitvoeringen van Parsons’ band in samenwerking met het orkest brengen de nummers van het lauwtjes ontvangen album toch naar een niet eerder bereikte hoogte. Daarmee mag “One Note Symphony – Live In Tel Aviv” wel de definitieve uiting worden genoemd van Parsons’ laatste wapenfeit. Fijn, want dan kan dat hoofdstuk nu eindelijk worden gesloten en kan de beste man zich focussen op zijn nog uit te komen nieuwe album.

Een kleine kanttekening bij deze recensie is dat ten tijde van schrijven de dvd/blu-ray met de volledige registratie niet voor handen was. Misschien maar beter ook, want afgaande op de clips bij de singles Don’t Answer Me en As Lights Fall lijkt het energiepijl een stuk lager te liggen dan tijdens het concert in Utrecht. Dit doet toch wat afbreuk aan de totaalervaring, dus dan maar liever zonder beeld.

“One Note Symphony – Live In Tel Aviv” is een prima live-album van een man die zichzelf niet meer hoeft te bewijzen. De aanschaf van dit album zal dan ook zeker geen miskoop zijn. Wel mag worden afgevraagd of dit album echt iets toe weet te voegen aan het oeuvre van de man in kwestie, en met name ook of het vorige live-album nu überhaupt nog wel bestaansrecht heeft.

Nou, meneer Parsons, ik heb mijn best gedaan. Het eindoordeel laat ik bij onze lezers… Zeg, hoe staat het eigenlijk met dat nieuwe album?